Τζακ Ντάνιελς



Δεν περνάει πλέον μέρα που να μην φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη διαφήμιση του Τζακ Ντάνιελς, με εκείνον τον κύριο που πετάει ράθυμα φελλούς μέσα σε κάποιο βαρέλι - προφανώς για να σκοτώσει τον χρόνο του - περιμένοντας το διάσημο ουίσκι να ωριμάσει.

Η επίσκεψη μου σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία μου προκαλεί άγχος από την προηγούμενη ημέρα. Ακόμα κι όταν ξέρω ότι έχω όλα τα δικαιολογητικά μαζί μου, ακόμα κι όταν πιστεύω ότι διαθέτω όλη την απαιτούμενη ευγένεια και υπομονή, γνωρίζω ότι όλα αυτά θα καταρρεύσουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το που διαβώ το κατώφλι του Ελληνικού Δημοσίου. Δεν είναι παντού τόσο δραματικά, δεν γενικεύω, ίσως να είναι όμως η πλειοψηφία ή έστω ένα μεγάλο μέρος των Δημοσίων Οργανισμών, ακόμα και κάποιων εισηγμένων ΔΕΚΟ, οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν εφαρμόσει άλλες δομές και τρόπους λειτουργίας, για να χαλάσει άρδην όλη η εικόνα που τυχόν έχεις από κάποια εξαίρεση του κανόνα.

Η σημερινή παρουσία μου σε μια Δημόσια Υπηρεσία ήταν τραυματική και ήταν τέτοια όχι γιατί αντιμετώπισα αγένεια (όπως φοβόμουν), όχι γιατί θα έβρισκα ουρές και χάος (όπως ήμουνα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω), όχι γιατί ήξερα εκ των προτέρων ότι το ωράριο λειτουργίας είναι το πλέον ακατάλληλο για άλλους εργαζομένους, αλλά ξαφνιάστηκα από κάτι το οποίο είχα χρόνια να δω και που πίστευα ότι πλέον έχει εκλείψει, όπως οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και οι κασέτες μουσικής.

Δεν χρειάστηκε να έρθει η σημερινή ημέρα για να συνειδητοποιήσω ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν σε αυτή τη χώρα, απλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που νομίζεις ότι έχεις προσπεράσει, τότε αισθάνεσαι σαν εξωγήινος που προσγειώθηκε σε λάθος τόπο.

Στη σημερινή μου επίσκεψη σε εκείνη τη Δημόσια Υπηρεσία, η ύπαρξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών ήταν περιορισμένη, δεν ένιωσα έκπληξη για αυτό, η ύπαρξη υπαλλήλων που βρέθηκαν εκεί για να μουντζουρώνουν χαρτιά βαριεστημένα δεν αποτέλεσε ούτε κι αυτό έκπληξη, έκπληξη δεν ήταν ούτε και η μυρωδιά του καπνού από το τσιγάρο που είχε ποτίσει τα ντουβάρια (νομίζω ότι έχω αποδεχτεί πλέον τη μοίρα μου), έκπληξη δεν ήταν το ατέλειωτο χαρτομάνι που υπήρχε στο χώρο, η έκπληξη ήταν άλλη και αυτή ονομαζόταν «καρμπόν».

Η συγκεκριμένη υπάλληλος που με εξυπηρέτησε - η λέξη εξυπηρέτηση μάλλον δεν είναι η κατάλληλη, θα έλεγα η υπάλληλος η οποία διεκπεραίωσε το αίτημά μου - ενώ είχε το προνόμιο να διαθέτει ηλεκτρονικό υπολογιστή (δεν κατάλαβα εάν λειτουργούσε ή ήταν ντεκόρ), έβγαλε από έναν πάγκο δίπλα της ένα μπλοκ, στη συνέχεια με ευλαβική προσήλωση τοποθέτησε τα φύλλα του καρμπόν μέσα σε αυτό και με σχολαστική ακρίβεια συμπλήρωσε όλα τα κενά πεδία του εντύπου με το χέρι, με έβαλε να υπογράψω, σφράγισε το πρώτο φύλλο, σφράγισε το δεύτερο φύλλο, σφράγισε το τρίτο φύλλο, σφράγισε και το στέλεχος (εννοείται ότι η σφραγίδα ήταν από εκείνες με το ταμπόν) , έβγαλε τα καρμπόν από το μπλοκ με προσοχή για να μην λερωθεί , έκοψε τις σελίδες, την μία την έβαλε σε κάποιο κλασέρ, την άλλη σε κάποιο άλλο κλασέρ, την άλλη μου την έδωσε, ξανατοποθέτησε ευλαβικά τα καρμπόν στην επόμενα στελέχη του μπλοκ, έκλεισε το μπλοκ και το τοποθέτησε ξανά στον πάγκο.

Η υπάλληλος  χωρίς να με κοιτάξει - προφανώς την είχα θαμπώσει (κι αυτή!)- μου είπε ότι δεν είχα τελειώσει ακόμα κι ότι θα έπρεπε να πάω «στην κοπελιά δίπλα» για να πρωτοκολλήσει την αίτηση μου (αυτό το πράγμα με την πρωτοκόλληση ουδέποτε το κατάλαβα) , το γραφείο της οποίας χωριζόταν από το γραφείο της προηγούμενης με ένα μισοξεραμένο γιούκα που πάνω του κρεμόταν μια κορδέλα από τα Max & Perry, ενώ πάνω στο γραφείο της είχε κορνίζες με διάφορες φωτογραφίες της οικογενείας της, είχε ένα λούτρινο αρκουδάκι, μια κούπα με καφέ με πολλές καρδούλες που έλεγε «ζουζούνι μου, σε λατρεύω», επίσης είχε μια θήκη με μολύβια και στυλό που πάνω τους υπήρχαν αρκουδάκια, καρδούλες και άλλα πολύχρωμα σχήματα, υπήρχε ένα μπουκαλάκι με dettol, μπισκότα Παπαδοπούλου με γέμιση σοκολάτα, ένα κουτάκι τσίχλες Trident, στο ραδιόφωνο κάποιος σπάραζε :  «έχεις κάνει έγκλημα καρδιάς και τι να κάνωωωωωωωωωω, σ’αγαπάω και δε μ’αγαπάς και θα πεθάνωωωωωωωωωωω, έχεις κάνει έγκλημα καρδιάς και νιώθω μόνοοοοοοοοοοοοοοοοοος, είσαι ένας έρωτας φονιάς και δολοφόνοοοοοοοοοοοος». Το βλέμμα μου χάθηκε μέσα σε αυτήν την παρδαλή πανδαισία που θύμιζε το καρναβάλι της Πάτρας και κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά για τον έρωτα τον φονιά και τον δολοφόνο που έχει κάψει την γούνα πολλών, διαπίστωνα έντρομος ότι σε μια άκρη του γραφείου της βρίσκονταν και μερικά φύλλα καρμπόν!

Τίποτα δεν με τρομοκράτησε περισσότερο από εκείνα τα καρμπόν, προφανώς είχα περάσει σε κάποιο άλλο χωροχρόνο. Μέχρι σήμερα πίστευα ότι τα φύλλα καρμπόν είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης και τότε θυμήθηκα τον εαυτό μου νεότερο, τότε που δεν υπήρχαν μηχανογραφικά συστήματα, Internet κι άλλα τέτοια μαραφέτια του διαόλου, ώσπου επανήλθα απότομα στην πραγματικότητα όταν η υπάλληλος άρχισε να λέει στη διπλανή της ότι θα ξαναρχίσει ο «Καρανταής», ένα τούρκικο σήριαλ στην τηλεόραση, στη συνέχεια έβαλε τα καρμπόν μέσα στο μπλοκ της, πρωτοκόλλησε την αίτησή μου, στη συνέχεια έβγαλε τα καρμπόν και τα έβαλε μέσα στα επόμενα φύλλα, έκλεισε το μπλοκ, το τοποθέτησε στην άκρη του γραφείο της κι ενώ απορημένος  παρακολουθούσα το Ελληνικό success story να ωριμάζει μπροστά μου, όπως το Τζακ Ντάνιελς στο Τενεσσί, η υπάλληλος μου έδωσε το χαρτάκι με τον αριθμό πρωτοκόλλου, λέγοντας μου ότι θα πρέπει να το φυλάξω καλά γιατί χωρίς αυτό (το χαρτάκι) θα ήταν δύσκολο, ως και αδύνατον να εξυπηρετηθώ εάν με το κακό συνέβαινε κάτι απρόβλεπτο.

Όταν ρώτησα την υπάλληλο του πρωτοκόλλου - κρατώντας το χαρτάκι στα μετέωρα χέρια μου - ποιο είναι σύνηθες διάστημα διεκπεραίωσης και πότε θα πιστώνονταν τα χρήματα στον λογαριασμό μου, η υπάλληλος με κοίταξε απορημένη, μη μπορώντας να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγα κι αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα σαν ταινία του Αγγελόπουλου, μου είπε ότι τα αιτήματα αυτά αργουυυυυυυυυύν, αλλά δεν κατάλαβε το άλλο σκέλος της ερώτησης το οποίο αφορούσε την πίστωση των χρημάτων στο λογαριασμό μου, ερωτώντας με εάν εννοούσα πότε θα «πάρω τα λεφτά» κι αφού της είπα «ναι, πότε θα πάρω τα λεφτά;», μου είπε… «ε και που να ξέρω…», την ίδια στιγμή έβαζε ένα καρμπόν μέσα σε ένα μπλοκ για να εξυπηρετήσει τον επόμενο…

Το δικό μου το μυαλό, η ύπαρξη των δύο κυριών δεν ήταν απαραίτητη, ούτε και η δική μου παρουσία, ίσως ακόμα ούτε και της ίδιας εκείνης δημόσιας υπηρεσίας. Στο δικό μου το μυαλό, θα μπορούσα εκείνη την ασήμαντη δουλειά να την κάνω από τον υπολογιστή μου, να μην χρησιμοποιήσω καρμπόν, να μην εκτυπώσω χαρτιά, ή να γράψω το παραμικρό με το χέρι, να μην χάσω χρόνο, να μην καταναλώσω ενέργεια, θα έχανα βέβαια την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι υπάρχουν ακόμα κάποια πράγματα σε αυτόν τον κόσμο όπως το καρμπόν, να γνωρίσω τον Τούρκο, τον λεβέντη, τον Καρανταή και να ακούσω κάποιον πονεμένο να τραγουδά για τον έρωτα τον φονιά και τον δολοφόνο… ίσως η ζωή μου να ήταν πεζή χωρίς αυτά, χωρίς το απαραίτητο αλατοπίπερο, χωρίς την έκπληξη, χωρίς την μυρωδιά του καρμπόν και τον λεκέ που αφήνει στα δάχτυλα, όλα αυτά που μας πηγαίνουν χρόνια πίσω, ίσως γιατί εγώ προσπάθησα να πάω μπροστά ενώ όλα κυλούν σε ρυθμούς Τζακ Ντάνιελς κι απορώ εάν το success story γνωρίζει την ιστορία με το καρμπόν, εκτός κι αν το success story κάτι ξέρει περισσότερο από εμάς και δεν μας το λέει…