Καθώς σταμάτησα στο φανάρι έστρεψα το βλέμμα στα δεξιά μου, στην άκρη ενός τοίχου είδα γραμμένο ένα σύνθημα, αν θυμάμαι καλά έλεγε ότι ενώ ξεκινάς με λαχτάρα να διασχίσεις τη θάλασσα, στο τέλος σου μένει μόνο το αλάτι...
Εκείνη τη στιγμή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζαν οι R.E.M....Everybody hurts...
Στην αρχή θεώρησα εκείνο το μήνυμα πικρό, μελαγχολικό, ήταν και η μουσική, όλοι μας πονάμε μερικές φορές λέει, όλοι μας κλαίμε...
Το φανάρι άνοιξε ενώ ήμουν αφηρημένος, μια κόρνα από πίσω με παρότρυνε να ξεκινήσω...
Ίσως εκείνο το μήνυμα να μην ήταν και τόσο πικρό όσο νόμιζα...όλοι μας για εκείνο το αλάτι δεν ψάχνουμε τελικά;
...κι ας πονάμε...
...κι ας πονάμε...
6 σχόλια:
Κι όμως δε μένει μόνο το αλάτι. Μένει και η ικανοποίηση που διέσχισες τη θάλασσα ή το ανικανοποίητο της ακτής που δεν βρήκες...
Σημασία άλλωστε έχει πάντα το ίδιο το ταξίδι, που τόλμησες ή δεν τόλμησες.
Ισως να μην συμφωνησω απολυτα στην σπουδαιοτητα που δινουμε στο ταξιδι σε σχεση με τον προορισμο....
Αδικουμε το επιτευγμα ετσι...
Καλο βραδυ Scarlett!
Μπορεί πάλι το αλάτι να μην είναι παρά η απόδειξη του ταξιδιού...
(*Like* στην Scarlett, αλλά και ο οικοδεσπότης έχει ένα point, που λένε...)
Τελειώνοντας μια από τις πιο "ζουμερές" και παράλληλα πιο ψυχοφθόρες μέρες των τελευταίων ετών, αισθάνομαι ότι στο δικό σου σχόλιο, φίλτατε Δημήτρη, βρίσκεται το απόλυτο point! :)
Τώρα γουργουρίζω σα γάτος δίπλα σε τζάκι.
By the way... sounds like you need a drink, my friend. Come on over!
...ναι, μάλλον έχεις δίκιο,
ένα ποτάκι θα ήταν ότι πρέπει τώρα και όπως δείχνουν τα πράγματα θα το πιω...
Ευχαριστώ για την πρόσκληση, είναι σαν να το ήπια μαζί σας!
Δημοσίευση σχολίου