Γκραν, γκραν, γκραν!



1988

Ο Γιώργος είχε πάρει το αυτοκίνητο του πατέρα του για να πάμε μια βόλτα, βασικά για γκόμενες θα πηγαίναμε, στα είκοσι όμως για τι άλλο να πας, για φιλολογικό τέιον στον «Παρνασσό»;

Το αυτοκίνητο δεν ήταν και πολύ σόι, ένα σαράβαλο Simca, ναι, υπήρχαν αυτά τα μοντέλα ακόμα και τότε, ούτε λόγος για air condition, ακόμα έπαιζαν οι κασέτες, μερικές μάλιστα είχαν λιώσει κι από τη ζέστη, στα καθίσματα πάνω κάτι πετσέτες για να μην καεί ο πισινός από την πλαστικούρα, πιο πίσω στο τζάμι είχε και το «μπαμπά μην τρέχεις», όμως σε εκείνη την περίπτωση θα έπρεπε να γράφει «το simca και τα μάτια σου τσογλάνι».

Μετά από ένα αναζωογονητικό μπανάκι κάπου προς τα Λεγρενά, δεκαπενταύγουστος ήταν, ούτε ομπρέλα, ούτε ξαπλώστρα, μια πετσέτα Πειραϊκή Πατραϊκή κι ένα μπουκάλι νερό, μια χαρά όλα, για αντηλιακό ούτε λόγος!

Στο ντουλαπάκι του Simca επιβίωνε μια κασέτα, οι άλλες είχαν στραβώσει και κάποιες τις είχε μασήσει το κασετόφωνο, αυτή λοιπόν είχαμε, αυτή βάλαμε και ξαφνικά με την ένταση στη διαπασών, γκραν, γκραν, γκράν, η κιθάρα των Deep Purple σόλαρε στο Smoke on the Water! Tι κομμάτι!  Τα παράθυρα ανοιχτά, πως αλλιώς, air condition δεν υπήρχε, η μηχανή του Simca έκανε κι αυτή γκραν, γκραν, γκραν, το «μπαμπά μην τρέχεις» ξεκολλούσε από το πίσω τζάμι, ο πισινός καιγόταν στο κάθισμα, τι να σου κάνουν και οι πετσέτες, το μαλλί ανέμιζε στον αέρα, του Γιώργου είχε και χαίτη τότε, ναιιιι, και άφηνε τα μαλλάκια του ανακατεμένα στην τρελή νοτιά, σήμερα γυαλίζει το κρανίο του περισσότερο κι από λαμπτήρα led, ποιες γκόμενες και πράσινα άλογα, η καλύτερη γκόμενα ήταν η ελευθερία των είκοσι, τα στροφιλίκια στην παραλιακή, το μαρσάρισμα του Simca, να βγάζει καπνούς δίπλα στην θάλασσα, ναι λοιπόν, smoke on the water, αυτό ήταν, ούτε η λίμνη στο Μοντρέ, ούτε Φρανκ Ζάππα, ούτε 1971, εδώ ήταν τα τέλη του ’80, ήταν παίξε - γέλασε, οι αρχές της δικής μας ζωής, της δικής μας ελευθερίας, τα είχαμε όλα, όλα, είχαμε την καλύτερη γκόμενα στα χέρια μας κι αυτή ήταν η ίδια η ζωή που απλώναμε τις χερούκλες μας και την πασπατεύαμε, ήταν η μηχανή του Simca που μπορούσαμε να της πετάξουμε τα μάτια έξω με τα σόλα των Deep Purple και της τα πετάξαμε στην κυριολεξία, λίγο πριν την Βάρκιζα καπνοί άρχισαν να βγαίνουν από μπρος και λίγο μετά κατέκλυσαν και το εσωτερικό του Simca, δεν πέρασαν λίγα λεπτά και η μηχανή τίναξε τα πέταλα, η ΕΛΠΑ παραλάμβανε το πεθαμένο Simca κι εμείς με το λεωφορείο της γραμμής και τα μαλλιά ανακατεμένα πίσω στο σπίτι σαν τις βρεγμένες γάτες!

Η ζημιά δεν ήταν και μικρή. Η παλιοπαρέα τσόνταρε με το χαρτζιλίκι της, εγώ ήμουνα ο μόνος μαλάκας που δούλευε και τσόνταρε λίγο παραπάνω, τα υπόλοιπα ο πατέρας του Γιώργου, ζωή σε λόγου του, πικρή κουβέντα δεν βγήκε από τα χείλη του.

 2014

Μόλις 26 χρόνια μετά, μια ανάσα δρόμος.

Στο cd του αυτοκινήτου το Smoke on the Water, γκραν, γκραν, γκραν, ο καυτός ήλιος δημιουργεί αντανακλάσεις πάνω στο νερό, δεν είναι η λίμνη στο Μοντρέ, δεν είναι ο Σαρωνικός, είναι η λίμνη Υλίκη δίπλα στην Εθνική Οδό, δεν είναι Simca, καπνός μυρίζει, μάλλον θα καίνε καλαμιές, μπορεί και σκουπίδια, δίπλα στη λίμνη.

Η ένταση του ήχου ανεβαίνει, τα παράθυρα κλείνουν, το air condition παίρνει μπρος, ο πισινός δεν καίει, τα καθίσματα είναι από καλό υλικό, στο τζάμι δεν υπάρχει το «μπαμπά μην τρέχεις», αλλά το σήμα ότι το αμάξι έχει περάσει ΚΤΕΟ, η μηχανή δεν μασάει, αυτά τα μοντέλα είναι για γερά γκάζια, γκραν, γκραν, γκραν, ο δρόμος άδειος, οι Deep Purple σολάρουν, το κοντέρ ανεβαίνει, ο οδηγός θυμάται τα νιάτα του, που πας ρε ληγμένε Καραμήτρο… και ξάφνου ο τροχαίος εμφανίζεται σαν τον Φαντομά, κάνει σήμα, ο οδηγός πηγαίνει στην άκρη του δρόμου σαν δαρμένο σκυλί, ο τροχαίος δεν μιλά παρά μονάχα πετάει το μηχάνημα καταγραφής της ταχύτητας στα μούτρα του οδηγού, παρ’ τα Καραμήτρο που θες και γκάζια, μεσήλικα, ε μεσήλικα, ο οδηγός γουρλώνει τα μάτια, του ξεφεύγει: “ρε πούστη μου, δεν το κατάλαβα!», ο τροχαίος τον αγριοκοιτά, δεν λέει κουβέντα, κρατάει κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, μόνο γράφει και γράφει και γράφει, στο τέλος με περισσή ικανοποίηση μοστράρει το χαρτάκι στον οδηγό, ένα χλόμιασμα διαγράφεται στο δέρμα του οδηγού, αλλά που να φανεί με τόσο μαύρισμα, ο οδηγός παραλαμβάνει το χαρτάκι, θυμάται ότι κάθε φορά που ακούει το Smoke on the water ανοίγει διάπλατα το πορτοφόλι και πληρώνει, μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο, απλώνει το χέρι να βγάλει το cd των Deep Puprle να το πετάξει έξω να ησυχάσει, ας ακούσει Γιάννη Πάριο βρε αδερφέ, είναι πιο ακίνδυνος: «Κυρ αστυνόμε μου σου δείχνω τα χαρτιά μου, έχω ταυτότητα μια ελεύθερη καρδιά, απολυτήριο στρατού η αγκαλιά μου, κι όλη η ζωή μου ένα γέλιο απ’ τα παιδιά», στο παραπέντε γυαλίζει ξανά το μάτι, του πούστη δηλαδή, δεν λήξαμε ρε ακόμα, το cd μπαίνει πάλι μέσα στο cd player, τα παράθυρα ανοίγουν, το air condition κλείνει, η μουσική στη διαπασών: Smooooooooooke on the water …  τελικά εδώ πληρώνονται όλα, μα όλα … γκραν, γκραν, γκραν … a fire in the sky … γκραν, γκραν, γκραν!