Είχαμε μια κουβέντα τις προάλλες.
Άλλοι έλεγαν ότι προτιμούν να βλέπουν την Δύση, την έκρηξη των χρωμάτων στον ορίζοντα, τους είχε πιάσει ο ποιητικός οίστρος...
Θα πρέπει να ήμουν ο μόνος που διάλεξε την Ανατολή, εκείνο το αχνό φως που διαγράφεται κάπου στο βάθος και που σταδιακά γίνεται όλο και πιο έντονο και από σκοτάδι γίνεται φως...μάλλον ήμουνα εκτός κλίματος...
Έψαξα μέσα μου να βρω τη σημειολογία...πότε θα μάθω επιτέλους να μην το αναλύω τόσο κι απλά να απολαμβάνω τη στιγμή...
Η κουβέντα τράβηξε μέχρι αργά, ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, μα πριν προλάβεις να τα αναλύσεις όλα - τελικά δεν είμαι ο μόνος με αυτό το κουσούρι - νιώσαμε τον ήλιο να μας καίει τα μάτια...είχε κατέβει χαμηλά και ήταν έτοιμος να βουτήξει μέσα στο βάθος εκείνης της ακτής του Ιονίου...
Κάποιοι προσπάθησαν να καταλάβουν ποια θα ήταν η επόμενη στεριά που θα συναντούσε...ένας είπε η Ζάκυνθος, άλλος η Κεφαλλονιά, εγώ ήξερα ότι απέναντι ήταν τα Στροφάδια και πιο μέσα, πιο μακριά η Σικελία, θα γλυστρούσε πάνω από την Αίτνα και θα βρισκόταν στις Βαλεαρίδες και μετά στην Ισπανία, θα προσπερνούσε την Ιβηρική και περνώντας τον Ατλαντικό θα γινόταν σιγά σιγά Ανατολή κάπου στην άλλη άκρη της Υδρογείου...
Θυμήθηκα κάποια παιδικά μου καλοκαίρια σε εκείνες τις ακτές της Πελοποννήσου, τότε που πετάγαμε μπουκάλια στο ανοιχτό πέλαγος για να φτάσουν στην μακρινή Ιταλία...κάποια στιγμή η απέναντι ακτή ήρθε τόσο κοντά μας...την είδαμε κι αυτή, πήγαμε και παραπέρα.
Δεν το σκέφτηκα πολύ, πήρα το άδειο μπουκαλάκι με το ούζο, ζωγράφισα πρόχειρα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα έναν ήλιο να πέφτει μέσα στη θάλασσα, το έβαλα μέσα στο μπουκάλι, το σφράγισα και το πέταξα στο πέλαγος με την ελπίδα να περάσει ακόμα και το Γιβραλτάρ και να φτάσει στην άλλη άκρη της γης.
Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι τέτοιο σε μια Ανατολή, ίσως να ανασήκωνα τα μανίκια για να πιάσω δουλειά, η Δύση όμως με καλούσε να χαλαρώσω...
...πρέπει να συνεχίσω να βλέπω πιο συχνά εκείνη την ακτή και ποιος ξέρει, κάποιο μπουκάλι ταξιδεμένο από κάποια άλλη μακρινή ακτή μπορεί να βρω κι εγώ πάνω στην άμμο, μπορεί να μην είναι από ούζο, μπορεί να είναι από Sambuca, μπορεί από Sangria, γιατί όχι κι από Ουίσκι ή και coca cola...
...ίσως όμως γυρίσει πίσω και το δικό μου το μπουκάλι, βλέπεις η γη είναι στρογγυλή και κύκλους κάνει...
Άλλοι έλεγαν ότι προτιμούν να βλέπουν την Δύση, την έκρηξη των χρωμάτων στον ορίζοντα, τους είχε πιάσει ο ποιητικός οίστρος...
Θα πρέπει να ήμουν ο μόνος που διάλεξε την Ανατολή, εκείνο το αχνό φως που διαγράφεται κάπου στο βάθος και που σταδιακά γίνεται όλο και πιο έντονο και από σκοτάδι γίνεται φως...μάλλον ήμουνα εκτός κλίματος...
Έψαξα μέσα μου να βρω τη σημειολογία...πότε θα μάθω επιτέλους να μην το αναλύω τόσο κι απλά να απολαμβάνω τη στιγμή...
Η κουβέντα τράβηξε μέχρι αργά, ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, μα πριν προλάβεις να τα αναλύσεις όλα - τελικά δεν είμαι ο μόνος με αυτό το κουσούρι - νιώσαμε τον ήλιο να μας καίει τα μάτια...είχε κατέβει χαμηλά και ήταν έτοιμος να βουτήξει μέσα στο βάθος εκείνης της ακτής του Ιονίου...
Κάποιοι προσπάθησαν να καταλάβουν ποια θα ήταν η επόμενη στεριά που θα συναντούσε...ένας είπε η Ζάκυνθος, άλλος η Κεφαλλονιά, εγώ ήξερα ότι απέναντι ήταν τα Στροφάδια και πιο μέσα, πιο μακριά η Σικελία, θα γλυστρούσε πάνω από την Αίτνα και θα βρισκόταν στις Βαλεαρίδες και μετά στην Ισπανία, θα προσπερνούσε την Ιβηρική και περνώντας τον Ατλαντικό θα γινόταν σιγά σιγά Ανατολή κάπου στην άλλη άκρη της Υδρογείου...
Θυμήθηκα κάποια παιδικά μου καλοκαίρια σε εκείνες τις ακτές της Πελοποννήσου, τότε που πετάγαμε μπουκάλια στο ανοιχτό πέλαγος για να φτάσουν στην μακρινή Ιταλία...κάποια στιγμή η απέναντι ακτή ήρθε τόσο κοντά μας...την είδαμε κι αυτή, πήγαμε και παραπέρα.
Δεν το σκέφτηκα πολύ, πήρα το άδειο μπουκαλάκι με το ούζο, ζωγράφισα πρόχειρα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα έναν ήλιο να πέφτει μέσα στη θάλασσα, το έβαλα μέσα στο μπουκάλι, το σφράγισα και το πέταξα στο πέλαγος με την ελπίδα να περάσει ακόμα και το Γιβραλτάρ και να φτάσει στην άλλη άκρη της γης.
Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι τέτοιο σε μια Ανατολή, ίσως να ανασήκωνα τα μανίκια για να πιάσω δουλειά, η Δύση όμως με καλούσε να χαλαρώσω...
...πρέπει να συνεχίσω να βλέπω πιο συχνά εκείνη την ακτή και ποιος ξέρει, κάποιο μπουκάλι ταξιδεμένο από κάποια άλλη μακρινή ακτή μπορεί να βρω κι εγώ πάνω στην άμμο, μπορεί να μην είναι από ούζο, μπορεί να είναι από Sambuca, μπορεί από Sangria, γιατί όχι κι από Ουίσκι ή και coca cola...
...ίσως όμως γυρίσει πίσω και το δικό μου το μπουκάλι, βλέπεις η γη είναι στρογγυλή και κύκλους κάνει...
10 σχόλια:
Κρινοντας απο τις γεωγραφικες πληροφοριες στο ποστ, βρισκοσουν ... στην Οξυά ;-)
Καλεσμενος της ρωσιδας πολυεκατομμυριουχας στην οποια ανηκει το νησι (ή μηπως το αγορασε τελικα η σαουδαραβινα πριγκηπεσσα; )
...
Σε πειραζω φυσικα, ολοι ξερουμε οτι οι Στροφαδες ειναι πολυ νοτιοτερα. Περιπου απεναντι απο το (αθλιο) ξενοδοχειο στο οποιο ξεκουραζεται - απο την λεηλασια της χωρας - ο (αθλιος) πρωθυπουργος μας.
Ελπιζω τουλαχιστον να μην καταδεχτεις να παιξεις γκολφ μαζι του.
ΥΓ Καλα να περνας, οπουτεδηποτε
Κάπταιν, μεγάλη η ατζέντα της διαπραγμάτευσης που έθεσες...μου θυμίζεις τον πρωθυπουργό μας, μιας που τον ανέφερες (καλές διακοπές να έχει ο άνθρωπος).
Τα Στροφάδια είναι περίπου (όπως είπες) απέναντι από το (άθλιο;) ξενοδοχείο που αναφέρεις, ακριβώς απέναντι όμως από μια άλλη παρθένα σχετικά περιοχή που αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτή (ξανά) στάχτη και μπούρμπερη κι από την οποία τραβήχτηκε η φωτογραφία.
Το κορμί μου δεν το ξεκουράζω όμως εκεί, δεν ξέρω και γκολφ ο εστέτ, άσε που για να παω εκεί θα πρέπει να παίρνω τον χρόνο, όσο εσύ βγάζεις την ημέρα (ενθυμούμαι παλαιότερη αναφορά σου περί αμοιβών), οπότε, μη ξέροντας γκολφ, σκουός κι αλλα ευγενή σπορ και καθώς είμαι και low profile εστέτ, ανεβαίνω πιο ψηλά γεωγραφικώς για να δω και καμιά θειά μου μπας και μου δώσει και κανένα χωριάτικο αυγό, ή καμιά χυλοπίτα και την βγάλουμε για λίγο καιρό κι εμείς οι πτωχοί πλην τίμιοι εστέτ... :)
Εγώ πάλι για να δω ανατολή πρέπει να πάω στις Αζόρες μια και κοιμάμαι 1 με 9-10 το πρωί ώρα Γκρήνουιτς... Εκτός αν μείνω αργά στην δουλειά το βράδυ ώρα Σαν Φρανσίσκο οπότε το βλέπω στην Ιταλία.
Δεν ξέρω ο κάπταιν τι είχε πει περί αμοιβών, εγώ πάντως την δουλειά στο Δημαρχείο την κάνω τζάμπα και για διακοπές πάω σπίτι μας...
Κάτι δεν πάει καλά, ή μου φαίνεται, Τζων; εσύ Εστέτ ών, θά 'κανες τέτοια σαν εμένα;
Δημήτρη, με μπερδέψατε με τις αμοιβές σας!
Ο ένας Bill Gates, ο άλλος Μητέρα Τερέζα, πάλι καλά που είμαι εδώ εγώ και το ισορροπώ το πράμα με τις ελληνικές πλεόν αμοιβές!
Ο Τζων o εστέτ, φίλτατε Δημήτρη, κάνει πολλά και κακά πράγματα τελικά, αλλά δεν ξέρω ποιά είναι τα δικά σου τα κακά για να σου πω κι εγώ τα δικά μου χειρότερα! :)))
Αν εννοείς τα μπουκάλια στο πέλαγος, ναι, ενίοτε κι αυτό, ευτυχώς όμως που δεν το πέταξα μπροστά από τη θάλασσα του (άθλιου;) ξενοδοχείου που υπονοεί ο Κάπταιν, γιατί θα με είχαν μπαγλαρώσει κάτι παλικάρια και τώρα δεν θα έγραφα εδώ, εκτός κι αν μου έδινε χάρη ο πρωθυπουργός μας, αφού πρώτα τον άφηνα να με νικήσει στο γκολφ :)
Όσο για τα μπουκάλια που πετάγατε στη θάλασσα να φτάσουν στην Ιταλία, ένας θείος έχει ένα σπίτι στην Πούλια, στα Ελληνόφωνα, και είναι εκεί τώρα διακοπές. Θα επικοινωνήσω πάραυτα να αμοληθούνε στην παραλία να ψάχνουνε, και θα σου πω! Τι μπουκάλια ήτανε; πορτοκαλάδα κόκκινη, ή Ταμ-Ταμ; Αν και δεν πιστεύω να πρόλαβες το Ταμ-Ταμ...
Αν ο θείος είναι στην Grecia Salentina, να του πεις Kalimera απο μέρους μου :)
Μην περιμένει όμως μπουκάλι πορτοκαλάδας, από ούζο ήταν το μπουκαλάκι, συγκεκριμένα του "Πιτσιλαδή"
Όσο για το Ταμ Ταμ, πράγματι δεν το θυμάμαι, μάλλον όχι λόγω ηλικίας αλλα δεν είχε πέσει στην αντίληψη μου.
Βέβαια εσύ δεν ξέρω αν θυμάσαι το παγωτό με την αλήστου μνήμης ονομασία "σπρώξε - γλύψε"... :))
Ψάξανε όλοι, ώρες, αλλά ούτε ένα από Ούζο. Μόνο ένα παμπάλαιο βρήκανε με ένα σημείωμα στα Τούρκικα, που ρωτούσε που είναι η Μάλτα.
Πριν την Κόκα-Κόλα είχαμε το Ταμ-Ταμ με το οποίο μεγάλωσα (οριζοντίως) και ήταν σαν Κόκα-Κόλα με λιγότερο ανθρακικό και περισσότερη ζάχαρη. Υπήρχε και η "Βυσσινάδα" που ήταν σαν Ταμ-Ταμ με περισσότερη ζάχαρη και λίγο βύσσινο. Που να ξέρετε από αυτά εσείς οι νέοι...
...σωστά...
σε εμάς τους νέους μόνο το "σπρώξε - γλύψε" μας έμεινε...
...άμυαλα νιάτα Δημήτρη μου!
A! με πρόλαβες! θα ξαναρχόμουνα να γράψω ότι είχες δίκιο: δεν είχα ακούσεο ποτέ για το |σπρωξε-γλύψε" (ως παγωτό).
Άργησα γιατί βάφουμε το σπίτι. Από χωριάτικο άσπρο με πλάβες καιρού, τώρα τα δωμάτια και οι τοίχοι είναι πορτοκαλί, μωβ, ζαχαρί, λεμονί, φυστικί, φορεστί, κεραμιδί και άλλα... για μας τα γερούντια δηλαδή ;-)
Καλορίζικο!
Αυτό το φυστικί είναι πολύ σέξυ !
Μου θύμισε το παγωτό "σπρώξε - γλύψε" με ανάλογη γεύση :)))
Κι επειδή δεν θυμάσαι το συγκεκριμένο παγωτό, να σου πω ότι ήταν της ΕΒΓΑ με σλόγκαν: "πάνω κάτω, πάνω κάτω, κούνα, γλέντα το και φάτο" .... στα παιδιά είχε κάνει θραύση
Σπιτσλες! :))
Δημοσίευση σχολίου