Όλα φαίνεται ότι κινούνται σε πολιτισμένα επίπεδα.
Φαντάζομαι ότι και την επόμενη ημέρα η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί σημαντικά, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Αναπόφευκτα, σκέφτομαι το τι περίπου θα συνέβαινε στην Ελλάδα σε μια ανάλογη περίπτωση, πριν, αλλά και ιδίως μετά.
Η σκέψη και μόνο με τρομάζει!
8 σχόλια:
Γύρω στο 1977-78, η ITV έδειχνε συχνά μιά διαφήμιση τράπεζας δανείων στεγαστικών και ανάπτυξης. Ρωμαίοι στρατιώτες, έχοντας πάρει δάνειο από την λεγάμενη τράπεζα, έχτιζαν το τοίχος του Αδριανού καθώς δύο Σκωτσέζοι κοιτούσαν αμέριμνα τις εργασίες από την άλλη μεριά του τείχους. Τους ρωτάει ένας εκατόνταρχος απορημένος: "Καλά δεν σας ενοχλεί που χτίζουμε αυτό το τείχος να σας χωρίζει από τους Άγγλους;" Ο ένας από τους δύο Σκωτσέζους απαντά "Με μας πάει καλά φίλε!" καθώς ο άλλος χαμογελάει από αυτί σε αυτί.
Αυτό που με προβληματίζει είναι οτι μερικοί βάλλονται εναντίον της παγκοσμοιοποίησης που θέλει να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια αρχή που θα ελέγχει τον κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή μέμφονται την προσπάθεια κάποιων λαών να αποκτήσουν ανεξάρτητο κράτος, επιχειρηματολόγώντας κατά της δημιουργίας μικρών κρατών που θα διαφεντεύονται από τους "μεγάλους"
Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα. Λες ότι μερικοί μιλάν εναντίων της παγκοσμιοποίησης ενώ την ίδια στιγμή μιλάνε ενάντια στην προσπάθεια λαών να αποκτήσουν ανεξάρτητο κράτος. Η παγκοσμιοποίηση, όπως την καταλαβαίνω, σημαίνει συνεργασία με το δυνατόν λιγότερα εμπόδια. Δεν σημαίνει συγχώνευση κρατών, αλλά συνεργασία/συνύπαρξη κρατών (και κοινωνιών, και φυλών). Από την άλλη μεριά, όσον αφορά ένα μεμονωμένο κράτος, το αν μέρη ενός κράτους θέλουν να γίνουν ανεξάρτητα σε καινούργιο κράτος, δεν συνεπάγεται ότι το αρχικό κράτος, ή το καινούργιο μικρότερο κράτος, πρέπει να έχουν συγκεκριμένη θέση ως προς την συνεργασία με άλλα κράτη. Όπως κατανοώ τα δύο αυτά θέματα μπορείς να έχεις κάλλιστα οποιονδήποτε συνδυασμό Ναι/Όχι μεταξύ παγκοσμιοποίησης σαν έννοια, και το αν ένα κράτος θα διασπαστεί ή όχι όσον αφορά το ίδιο.
Κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη. Μπορεί η Θράκη να θέλει να γίνει ανεξάρτητο κράτος γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Θράκες βάρβαρους, ή, η Μακεδονία να θέλει να γίνει ανεξάρτητη επειδή οι Αρχαίοι Έλληνες δεν δεχόντουσαν Μακεδόνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες... Περί ανεξαρτησίας κολοκυθόπιτα. Το θέμα είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ανεξάρτητος με δημοκρατικές διαδικασίες την σήμερον ημέρα, αλλά, κανείς δεν μπορεί να προσχωρήσει από μία χώρα σε άλλη με δημοκρατικές διαδικασίες :-) Αν η Θράκη θέλει να ανεξαρτοποιηθεί μπορεί να κάνει δημοψήφισμα. Δεν μπορεί όμως να κάνει δημοψήφισμα όσο είναι στην Ελλάδα για να προσχωρήσει στην Τουρκία. Πρέπει πρώτα να κάνει δημοψήφισμα να γίνει ανεξάρτητη, και όταν θα είναι ανεξάρτητη μπορεί να κάνει δημοψήφισμα να προσχωρήσει στην Τουρκία. Αλλά, πριν, κατά και μετά, η Θράκη θα είναι πάντα μέρος του τοπίου της παγκοσμιοποίησης, επειδή βρίσκεται στην επιφάνεια ενός πλανήτη στον οποίον η παγκοσμιοποίηση υφίσταται...
Όσον αφορά εμένα, δεν μπορώ να έχω γνώμη για την παγκοσμιοποίηση περισσότερο από όσο μπορώ να έχω γνώμη για την άμπωτι και την παλίρροια... Αν δεν μπορώ να σταματήσω τις παλινδρομήσεις στον ρου της ιστορίας, καλύτερα να βρω τρόπο να επιζήσω όποια και να είναι η κατεύθυνση των υδάτων σε κάθε δεδομένη στιγμή.
Στην πολύ ιδιαίτερη περίπτωση της Σκωτίας, μιά που τα αποτελέσματα αργούν, πάω να δω πόσα εισιτήρια είχε κόψει εκεί ο Μελ Γκίμπσον με τον Μπρέηβχαρτ... ίσως αυτό να είναι μια ένδειξη... Πάντως, όταν διαβάσεις αυτό το σχόλιο μάλλον θα ξέρουμε.
...χωρίς πλάκα, με όλα όσα συνέβησαν επί χίλια χρόνια μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, είναι πολύ, μα πολύ τέλειο το ότι όλα θα αποφασιστούν σε μία μέρα με ένα δημοψίφισμα...
Ενδεχομένως να έχουμε τις ίδιες απόψεις περί παγκοσμιοποίησης, το θέμα είναι ότι πολλοί την δαιμονοποιούν προβάλλοντας το επιχείρημα της παγκόσμιας επικυριαρχίας από μια κεντρική εξουσία, η οποία για να επιτύχει κάτι τέτοιο, είτε δημιουργεί μεγάλες ενώσεις, βλ Ε.Ε., είτε / και «σπάει» μεγαλύτερα κράτη σε μικρότερα για να μπορεί να τα αποδυναμώσει και να τα ελέγχει στη συνέχεια.
Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί ως ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό, τα τελευταία χρόνια.
Χαίρομαι πάντως που οι λαοί μπορούν να αποφασίσουν έτσι ή αλλιώς με τη δική τους βούληση, παρά με την επιβολή προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση και με μεθόδους που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν, βλ. Γιουγκοσλαβία.
Για μένα, η εθνική, ή πολιτιστική ιδιαιτερότητα ή η οποιαδήποτε άλλη ιδιαιτερότητα ή διαφορετικότητα μπορεί να συνυπάρχει με την άλλη, χωρίς να γινόμαστε «χυλός», φτάνει να μπορούμε να μοιραζόμαστε ένα μίνιμουμ επίπεδο αξιών.
Δεν κάνουμε όλοι με όλους, ούτε είναι και υποχρεωτικό να ζούμε και παρέα με όλους, ζούμε με όσους μπορούμε να συννενοηθούμε.
Και εγώ νομίζω ότι συμφωνούμε περί παγκοσμιοποίησης. Τώρα, το αν μερικοί ονομάζουν την απαραίτητη υποδομή "επικυριαρχία από μία κεντρική εξουσία" ή την βλέπουν σαν ακριβώς αυτό: υποδομή χωρίς απαραίτητα να εννοεί επικυριαρχία, είναι θέμα υποκειμενικής οπτικής. Αλλά, ποιά κράτη έχουν "σπάσει"; Όσον αφορά τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ, και τις περιοχές της Γιουκοσλαβίας, θα έλεγα ότι παίζουν τόσα άλλα πράγματα στο τι έγινε εκεί που η "παγκοσμιοποίηση" δεν ήταν καν στο ραντάρ τους, τότε... Ίσως μάλιστα εκείνη η διάσπαση να προώθησε, εξελικτικά, αργότερα, την παγκοσμιοποίηση σαν αποτέλεσμα αντί για αρχικό κίνητρο ή αιτία;
Βεβαίως και είναι σημαντικό παράδειγμα για όλους το πως πάρθηκε η απόφαση στην Σκωτία, και βεβαίως συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου παράγραφο!
όπως και να εξελίχθηκε η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, ή όποια αιτία κι αν την προκάλεσε ήταν ένα βίαιο πράγμα.
Τι να νιώθει άραγε η παγκόσμια κοινότητα με την ύπαρξη της (πολευθνικής) Βοσνίας, η οποία εν πολλοίς είναι μια μικρή Γιουγκοσαλαβία, σε σχέση με την ίδια μεγάλη (πολυεθνική)Γιουγκοσλαβία;
Και μπορεί η διάσπαση να πραγματοποιήθηκε σε λίγες περιπτώσεις, αλλά η αποδυνάμωση πολλών κρατών (είτε του δυτικού είτε του ανατολικού μπλοκ) ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, παρακινούμενος από την πιστοποίησή σου περί πολυεθνισμού, σκέφτομαι ότι η μεγάλη Γιουγκοσλαβία ίσως να είναι ιδιαίτερο παράδειγμα και όχι κεντρικό στο σκεπτικό που εξετάζουμε, επειδή υπήρξε σαν "Γιουγκοσλαβία" μόνο για μιά "στιγμή" του χρόνου, και πάντα στο παρελθόν και το παρών εκατέρωθεν της "μεγάλης Γιουγκοσλαβίας" ήταν χωριστές περιοχές που πάντα άλλαζαν/έβραζαν.
Η αποδυνάμωση μπορεί βέβαια να είναι φυσικό και λογικό επακόλουθο απλού μεγέθους και τίποτα παραπάνω (Εντάξει, η μικρή Ελβετία είναι εξαίρεση γιατί εκεί είναι όλων το χρήμα). Το σκεπτικό όμως ότι κάποιος ή κάποιοι επιδιώκουν την διάσπαση για να υπάρξει επικυριαρχία (επί των αδυνάμων) προϋποθέτει την ύπαρξη εκείνων των "κάποιων" με έννοια που μας φέρνει επικινδύνως κοντά σε νεφελώδη σενάρια συνωμοσιών.
Πάντως είναι σίγουρο, όπως λες, ότι οι αποδυναμώσεις ήταν, και συνήθως είναι, αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών! (οι περιπτώσεις όπου μπορούμε να ονομάσουμε συγκεκριμένους "ενόχους" αντί για γενίκευση αοράτων συνωμοσιών)
Δεν πιστεύω σε σενάρια συνωμοσίας που εκπορεύονται από αόρατες λέσχες.
Η αποδυνάμωση κρατών και θεσμών είναι στοχευμένη.
Η Ελβετία (4 επίσημες γλώσσες!), το Μονακό, το Λουξεμβούργο (3 επίσημες γλώσσες), το Λιχτενστάιν, η Ανδόρα, είναι παραδείγματα μικρών χωρών που υπ;arexoyn για κάποιο λόγο και μάλλον όχι εθνοτικό, καθώς μερικές χαρακτηρίχζονται από πολυεθνικότητα. Σε αυτές τις μικρές χώρες λοιπόν γιατί η πολυθενικότητα είναι "αποδεκτή" και όχι σε άλλες μεγαλύτερες; Γιατί Βοσνία κι όχι Γιουγκοσλαβία;
Βέβαια, για να μπορέσει κάποιος να σε αποδυναμώσει πρέπει να υπάρχει και το υποβαθρο.
Δημοσίευση σχολίου