Delicatessen

Δεν στήριξα τη ζωή μου στη λογική.

Δεν βασίστηκα και στο συναίσθημα.

Θα έλεγε κανείς ότι τα χρόνια που περνούν σε μαθαίνουν να ζυγίζεις τα πράγματα περισσότερο με τη λογική, ξέρεις τις παγίδες και προσέχεις, ίσως χρησιμοποιείς το συναίσθημα διαφορετικά.

Πολλοί θα πουν ότι οι περισσότερο συναισθηματικοί άνθρωποι είναι και πιο ευάλωτοι, δεν  ξέρω όμως τι είναι οι περισσότερο λογικοί.

Τρεις στο λάδι-τρεις στο ξύδι δεν υπήρξα, δεν υπήρξα ούτε όμως και χύμα.

Αν ήταν να παρομοιάσω το εαυτό μου με κάτι, μάλλον θα τον χαρακτήριζα ως συνοικιακό delicatessen, δεν βρίσκεις τα πάντα, αλλά βρίσκεις εκείνα για τα οποία το επισκέπτεσαι...κι όσοι με επισκέπτονται ξέρουν τι θα βρουν, οι άλλοι φεύγουν ίσως απορρημένοι με ότι αντικρύζουν, γεμάτα ράφια αλλά με ειδικά προϊόντα, δεν προσπαθώ να γίνω super market, δεν ανοίγω κάθε Κυριακή, δεν είμαι «ότι πάρεις 1 ευρώ», δεν μαζεύω πελάτες, δεν κάνω μεροκάματα για να μαζέψω ένσημα.

Τις προάλες έκανα κάτι που μάλλον θα το σκεφτόμουνα δύο και τρεις φορές για να το κάνω μερικά χρόνια πριν.

Το τηλέφωνο χτύπησε, ήταν σχεδόν ξημερώματα, ξύπνησα.

Από την άλλη γραμμή άκουσα μια φωνή που το μόνο που ήθελε ήταν απλά να ακουστεί.

Δεν άργησα να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω μέχρι εκεί και μόνο που άκουσα ότι: «δεν φαντάστηκα ότι θα έρθεις, εξαιτίας σου είμαι όρθιος απόψε», μου αρκούσε.

Αν υπάρχει κάτι που εκτιμά αυτό το κατάστημα είναι η σταθερή του πελατεία, ειδικά οι πιστοί του φίλοι, εκείνοι οι περίεργοι άνθρωποι που και μέσα στα μαύρα τα μεσάνυχτα, στα άγουρα ξημερώματα θα θυμηθούν ότι τους λείπει μια λιχουδιά κι αν το κατάστημα έχει έλλειψη, κάτι άλλο θα βρει να προσφέρει...δωρεάν.

Μικρή σημασία έχει να εκπλήσσεις με την πραμάτεια σου.

Μεγάλη σημασία έχει κάθε φορά να εκπλήσσεσαι εσύ ο ίδιος...