Σήμερα διάβασα κάπου ότι η βοήθεια προς τους άλλους θα πρέπει να είναι αποτελεσματική κι όχι παρηγορητική.
Αναρωτήθηκα.
Εφόσον η παρηγοριά είναι ειλικρινής, δεν μπορεί να είναι και αποτελεσματική;
Πόσες φορές χρειαστήκαμε την παρουσία του άλλου μόνο και μόνο για να μιλήσουμε, για να νιώσουμε την παρουσία του, να αισθανθούμε ότι κάποιος βρίσκεται δίπλα μας, απλά για έναν καλό λόγο, για μια γλυκιά κουβέντα, για ένα παρηγορητικό χάδι.
Πόσες φορές ανατρέξαμε σε ένα βιβλίο, σε μια μουσική, ακόμα και σε μια σιωπή για να παρηγορηθούμε;
Είναι φορές που αυτή η «αποτελεσματική βοήθεια» με φοβίζει, όχι γιατί είναι πάνα υστερόβουλη, αλλά γιατί εμπεριέχει την βιασύνη της επούλωσης της πληγής.
Είναι φορές που προτιμώ την παρηγοριά, ειδικά την σιωπηλή, την παρουσία του άλλου χωρίς να μιλά, ένα βλέμμα, απλά να ξέρεις ότι είναι εκεί για σένα…
…αυτή είναι για μένα η αποτελεσματικότερη βοήθεια, αλλά δεν είναι για όλους…
5 σχόλια:
Εξαρτάται.
1. Το "αποτέλεσμα" είναι εκείνο που θεωρεί σωστό και θεμιτό ο βοηθών, ή ο βοηθούμενος;
Αν είναι αυτό που θεωρεί σωστό ο βοηθών ίσως να μην είναι αυτό που θέλει ή χρειάζεται ο βοηθούμενος.
Αν είναι αυτό που θέλει ο βοηθούμενος, ίσως να μην είναι βοήθεια στο τέλος γιατί αυτά που θέλει εκείνος που τώρα χρειάζεται βοήθεια είναι του σκεπτικού το οποίο κατέληξε στο σημείο να απαιτείται βοήθεια.
2. Η παρηγορητική, πρεσβεύω, λειτουργεί αποτελεσματικότερα (συμφωνώ). Μέχρι που, από παρηγοριά, αρχίσει σε κάποια στιγμή να λαβαίνει οποιαδήποτε θέση, οπότε επιστρέφουμε στο #1, παραπάνω. Δηλαδή όσο μένει όπως την περιγράφεις ως εκείνη που προτιμάς, στην ανάρτηση, έχει καλώς και είναι παρηγορητική. Όμως αν είναι αυτό που θέλεις και σε βοηθά, είναι και αποτελεσματική.
Τώρα μπερδεύτηκα.
Καλησπέρα Τζων Μποη!
Εξαρταται τι εννοει ο ποιητης.
Αν αυτος που χρηζει βοηθειας αντιμετωπιζει προβλημα επιβιωσης, τοτε οντως η παρηγοριά ελαχιστα θα του προσφερει.
Οσο και να προσπαθησεις να παρηγορησεις εναν επι μερες νηστικο ή διψασμενο, αλλου ειδους βοηθεια θα περιμενει απο σενα και με το δικιο του.
Σε αλλες παλι περιπτωσεις η παρηγορια παιζει σημαντικο ρολο κυριως οσον αφορα την ψυχικη υγεια του πασχοντα.
Δημήτρη, όντως μπερδεύτηκες.
Η βοήθεια έχει αξία για τον βοηθούμενο κι όχι τόσο για τον βιηθών, εκτός κι αν ο βοηθών προσφέρει βοήθεια για να βοηθηθεί ο ίδιος, τοποθετώντας τον εαυτό του στο επίκεντρο της διαδικασίας, με αποτέλεσμα η βοήθεια που προσφέρει να μην είναι αποτελεσματική για τον βοηθούμενο.
Ακούγεται ίσως περίπλοκο αλλά έχω διαπιστώσει ότι η τελευταία περίπτωση είναι πολύ συνηθισμένη.
Scarlett, ως Αιγόκερως που είσαι, αντιμετώπισες το ζήτημα πρακτικά :)
Ο ποιητής δεν αναφέρει πουθενά τις δυνατότητες που έχει ο βοηθών. Μπορεί ο βοηθών να είναι κι αυτός πεινασμένος, να είναι ετοιμοθάνατος, στην ίδια δηλαδή κατάσταση με τον βοηθούμενο, αλλά ο βοηθών να διαθέτει περισσότερα ψυχικά αποθέματα και αντοχές από τον δεύτερο.
Σε αυτήν την περίπτωση το παρηγορητικό χάδι, το άγγιγμα, ένας καλός λόγος, λειτουργούν αποτελεσματικά και απαλύνουν τον πόνο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ασθενείς οι οποίοι μοιράζονται τον ίδιο θάλαμο, όχι γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να νοσηλευτούν σε μονόκλινο, αλλά γιατί η ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου δίπλα τους λειτουργεί καταπραϋντικά.
Ανάλογα απο το τι άνθρωπος είναι ο άλλος, εκείνος δλδ που χρήζει βοηθείας, δίνεται και η βοήθεια. Αν ζητά παρηγοριά, αν θέλεί χρόνο για να επουλώσει το πόνο μιάς απώλειας, τότε δεν χρειάζεται βιασύνη. Αν όμως είναι π.χ. άστεγος, άπορος κλπ τότε η αποτελεσματικώτερη - γρήγορη μέθοδος εύρεσης στέγης-τροφής είναι η πιο κατάλληλη.
Δημοσίευση σχολίου