Να πούμε το νερό νεράκι

Νομίζω ότι ερωτεύτηκα…

Ξανά…

Δεν φανταζόμουνα ότι θα μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο πάλι, πίστευα ότι πλέον είχα «κλείσει» με αυτό το θέμα. Τους έζησα τους έρωτές μου και τους χόρτασα. Όμως ποτέ μη λες ποτέ…

Το έχω ξαναπεί και για μια ζωή θα το υποστηρίζω. Ό έρωτας δεν κοιτά, χρώμα, φυλή, φύλλο, ηλικία, κοινωνικό status, ο έρωτας είναι απόλυτα τυφλός!

Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτό το άρθρο προβληματίστηκα πολύ, λέω θα με παρεξηγήσουν, δεν είναι εύκολο να ομολογήσεις κάτι τέτοιο, θέλει κότσια, θέλει γερό στομάχι για να αντιμετωπίσεις την καχυποψία των άλλων, να αντέξεις ακόμα και τη χλεύη.

Μπορεί κάποιος να με πει βλαμμένο, βαρεμένο, σαλεμένο, πλέον δεν με νοιάζει, είμαι τόσο περήφανος για αυτό που νιώθω που θέλω να το φωνάξω να το πω, πως είμαι αμαρτωλός που αγαπώ….

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Αύγουστο όταν βρέθηκα σε μια ερημική παραλία. Ήμουνα μόνος, εγώ, μια πετσέτα και η αποκοτιά μου, το μαγιό δεν είναι ποτέ απαραίτητο, γυναίκα δεν με ακολούθησε, είχε μποτέ και κομμωτήριο, είπα λοιπόν να περάσω την κλιμακτήριό μου μόνος, να στοχαστώ πλάι στο κύμα.

Στην ίδια όμως παραλία αντιλήφθηκα ότι υπήρχε κι άλλος ένας. Τελικά ήμασταν αυτός, εγώ και η θάλασσα μπροστά μας, κάπου στο βάθος φάνηκε μια τράτα…
Ο ήλιος ήταν καυτός, ζέστη, τα κορμιά ιδρωμένα, το στόμα αφυδατωμένο, ένιωθα να διψώ, αλλά νερό δεν είχα, ούτε και γυναίκα δίπλα μου να προνοήσει για τα πρακτικά, είπαμε, είχε μποτέ και κομμωτήριο κι εγώ περνάω κλιμακτήριο, δεν μπορώ να τα σκέφτομαι κι όλα! Κάποια στιγμή γύρισα τα μάτια αριστερά και είδα εκείνον να δροσίζεται με νερό από ένα μπουκάλι…

Ήμουνα ένας ανόητος που δεν είχα φροντίσει να προμηθευτώ ένα μπουκάλι νερό, έστω και τη γυναίκα (για τα πρακτικά ντε), είχα θυμώσει πολύ με μένα, είχα εξοργιστεί κι όσο σκεφτόμουνα ότι εκείνη έκανε την ίδια ώρα βαφή στη ρίζα, ενώ εγώ διψούσα, μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.
Δεν είχα όμως άλλη επιλογή, είτε έπρεπε να φύγω μέσα στο λιοπύρι και να ψάξω για λίγο νεράκι, αλλά μέχρι το περίπτερο, την πηγή, ή την καντίνα θα είχα πέσει τ’ ανάσκελα, γαμώ την ηλικία μου και την κλιμακτήριο μου, είτε θα έπρεπε να ρίξω τα μούτρα μου και να ζητήσω λίγο νεράκι από τον άγνωστο λουόμενο παραδίπλα μου…

Αυτό κι έκανα…

Ο άνθρωπος φάνηκε ευγενέστατος, δεν ρώτησα εάν ήταν μόνος, ή έαν η δικιά του έκανε κι εκείνη μποτέ και κομμωτήριο την ίδια ώρα, πάντως δεν φάνηκε να τον ενοχλώ, μάλλον το αντίθετο. Μαζί του είχε αρκετά μπουκαλάκια με εμφιαλωμένο νερό, ζήτησα ένα.

«Γεια σου, με λένε Τάκη”, μου είπε και προθυμοποιήθηκε να μου δώσει ένα μπουκαλάκι χαμογελώντας μου διάπλατα. Άνοιξα το καπάκι, άγγιξα τα διψασμένα μου χείλη στο άνοιγμα του μπουκαλιού και αμέσως ήπια και τα 75 ml νερού που περιείχε το μπουκάλι.
Ο Τάκης με κοίταξε στα μάτια.

«Διψούσες τόσο πολύ, λοιπόν;», είπε

«Ναι Τάκη, είχα κορακιάσει», είπα.

«Αν θες, κάθισε να τα πούμε», είπε.

Ο Τάκης ήταν πολύ ευγενικός, δεν είχα λόγο να αρνηθώ, κλιμακτήριο είχα, όχι Εμπολα, βέβαια σκέφτηκα και λίγο πονηρά… αν ξεναδιψούσα ο Τάκης θα μπορούσε να μου προσφέρει ξανά ένα μπουκαλάκι με νερό, δεν θα με άφηνε να πέσω κάτι από την αφυδάτωση, φαινόταν καλό παιδί…

Έκατσα λοιπόν μαζί του πάνω στην καυτή άμμο, κρατώντας ακόμα στα χέρια μου το άδειο μπουκάλι. Ένιωθα κάπως άβολα για να πω την αλήθεια. 
Καθώς όμως επεξεργαζόμουνα αμήχανα το μπουκάλι, διαπίστωσα ότι δεν ήταν ένα οποιοδήποτε μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό κάποιας εταιρείας, αντιθέτως, πάνω στο μπουκάλι υπήρχε μια χειρόγραφη ετικέτα που έλεγε «Σ’ ΑΓΑΠΩ!»

Γύρισα και κοίταξα τον Τάκη.  Ο Τάκης για να προλάβει την ερώτησή μου άρχισε να μου δείχνει και τα υπόλοιπα μπουκαλάκια με το νερό.

Είχα μείνει εμβρόντητος. Στο ένα μπουκαλάκι υπήρχε μια άλλη χειρόγραφη ετικέτα που έλεγε: «ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!», στο άλλο: «ΣΕ ΘΕΛΩ!», στο άλλο: «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!», σε ένα άλλο: «ΕΙΣΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΟΥ!», σε κάποιο άλλο: «ΕΙΣΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ!» και στα υπόλοιπα: «ΕΙΣΑΙ Ο ΖΩΟΓΟΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΜΟΥ!», «ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!».

Ο Τάκης με κοίταξε αποφασιστικά και μου έδωσε ένα ακόμα μπουκάλι που έγραφε: «ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!»

Κοίταξα τον Τάκη κατάματα.

«Τάκη, τι με πότισες τον μεσήλικα;», ψέλλισα με απορία.

«Δεν σου άρεσε;», είπε, κλείνοντας μου το μάτι.

Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος, δεν ξέρω ποια παρόρμηση με έσπρωξε να το ομολογήσω, αλλά κοιτώντας τον Τάκη κατάματα, του είπα: «Τάκη, είναι το δροσερότερο και το ωραιότερο νερό που έχω πιει!».

«Το ξέρω!» μου απάντησε με σιγουριά…

«Από ποια δροσερή πηγή είναι αυτό το νερό Τάκη;», ψέλλισα, καθώς ο καυτός ήλιος ένιωθα να με καίει, καθώς η ένταση της στιγμής και η αμηχανία για όσα περίεργα, αλλά όμορφα συνέβαιναν σε εκείνη την απομονωμένη παραλία, με έκαναν να θέλω να πιω λίγο νερό ακόμα!

«Πιες και το “ΠΑΛΑΒΟΣ, ΤΡΕΛΟΣ ΚΙ ΕΡΩΤΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!’ και θα σου τα εξηγήσω όλα», μου είπε  ο Τάκης..

Αφού ήπια και εκείνο το μπουκάλι, ο Τάκης άρχισε την εξιστόρηση.

«Νιώθω ερωτευμένος», μου είπε.

Το είχα καταλάβει αυτό, ήταν οφθαλμοφανές, αλλά γιατί ο Τάκης ήθελε να μου πει την ιστορία του, ποια ήταν αυτή παράφορη αγάπη που τον ανάγκαζε να γράφει ετικέτες με ερωτικό περιεχόμενο πάνω στα μπουκάλια με το νερό; να πω ότι περνούσε κλιμακτήριο κι αυτός; να πω ήταν κι αυτός μεσήλικας; μπααααα, ήταν νεότερος από μένα, να πω ότι φαινόταν πειραγμένος, μα σάμπως εγώ φαίνομαι;

«Μίλα μου Τάκη», του είπα, «άνοιξε την καρδιά σου ακόμα και σε έναν άγνωστο μεσήλικα, αύριο ούτε θα με δεις, ούτε θα σε ξαναδώ, αυτή η ιστορία θα τελειώσει εδώ, εδώ θα μείνουν όλα, οι γλάροι, το κύμα, τα βότσαλα και τα μπουκάλια με το νερό θα μας ακούσουν μόνο!».

«Ερωτεύτηκα πρόσφατα» μου είπε, «αλλά αυτός ο έρωτας… πώς να το πω…  δεν είναι τόσο ορθόδοξος, είναι από εκείνους που λέμε… ‘διαφορετικός’…»

«Τάκη, μην κομπιάζεις, πες τα με το όνομά τους, βγαλτ’ τα από μέσα σου, τα έχω ξανακούσει αυτά, δεν είμαι και χτεσινός, τα τραβάω σαν μαγνήτης ο μεσήλικας, δεν θα σε παρεξηγήσω, μίλα ανοιχτά», του είπα με τόλμη…

«Ερωτεύτηκα το νερό, δεν ζω χωρίς αυτό!»

«Τάκη, είπαμε, δεν είμαι κανένα παιδάκι, ούτε κανένας στενόμυαλος για να μην καταλαβαίνω… σου είπα, τα έχω ξανακούσει αυτά, άσε τα μπουρμπούτσαλα λοιπόν και μίλα μου αντρίκια !», του είπα με αποφασιστικότητα.

«Όλα ξεκίνησαν με τον Δόκτορα Εμότο…», είπε

«Γιαπωνέζος είναι;», είπα

«Ναι, Γιαπωνέζος», είπε

«Μα χάθηκαν οι Έλληνες;», είπα

«Οι Γιαπωνέζοι τα κάνουν αυτά», είπε

«Α καλά ότι πεις», είπα

«Ο Δρ Εμότο μου τα έμαθε όλα», είπε

«Μην μπεις σε λεπτομέρειες Τάκη! Την τύχη μου! Ένα νερό ζήτησα ο μεσήλικας», είπα

«Ναι, κι εγώ με ένα νερό ξεκίνησα», είπε

«Μήπως να γυρίσω στην πετσέτα μου;», είπα

«…διψούσα και ξεδίψασα…», είπε

«Τι σου ‘δωσε να πιεις ο Γιαπωνέζος παλικάρι μου;;;;», είπα

«Ήπια νερό, το ερωτεύτηκα!», είπε

Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει, κατάπια το σάλιο μου και προσπάθησα να σηκωθώ, εκείνος όμως συνέχιζε…

«Από τον Δρ Εμότο έμαθα ότι το νερό είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος…», είπε

«Κάνετε και σεξ;», είπα

Ο Τάκης σαν να μην άκουσε και συνέχισε: «O Δρ Εμότο, χρησιμοποίησε τον Αναλυτή Μαγνητικού Συντονισμού και ερεύνησε φωτογραφικά την κρυσταλλική δομή του νερού σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Το νερό άκουσε λόγια αγάπης, το νερό άκουσε λόγια μίσους, το νερό άκουσε heavy metal, το νερό άκουσε και κλασική μουσική….»

«…του βάλατε και Lady Gaga;», τον διέκοψα

«Σε όσα μπουκάλια νερό υπήρχαν ετικέτες με θετικά μηνύματα, μα κι όσες φορές το νερό άκουσε κλασική μουσική, τότε αυτό έδωσε όμορφους κρυστάλλους, σε όσα μπουκάλια υπήρχαν αρνητικά μηνύματα, όσες φορές το νερό άκουσε heavy metal, τότε αυτό έδωσε άσχημους κρυστάλλους…», συνέχισε

Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται…

«Κάποια στιγμή άρχισα να γεμίζω μπουκάλια με νερό…», είπε

«Πηγής;», ρώτησα

«Όχι, της ΕΥΔΑΠ», απάντησε και συνέχισε, «…τα μπουκάλια με νερό πριν το διαλογισμό και τα ερωτόλογα είχαν χειρότερη γεύση από εκείνα που δέχτηκαν στοργή, φροντίδα κι αγάπη, το νερό που άκουγε Μότσαρτ, είχε άλλη υφή από το νερό που άκουγε Black Sabbath!», τόνισε.

«Δηλαδή σνόμπαρε το Paranoid;», απόρησα!

«…από τότε απέκτησα μια άλλη σχέση με το νερό, του φέρομαι τρυφερά και μου το ανταποδίδει, η σχέση μας πλέον είναι ερωτική!», αναστέναξε…

Τα λόγια του Τάκη με προβλημάτισαν πολύ το επόμενο διάστημα.

Έψαξα πολύ το θέμα, αν δεν ήμουνα σε κλιμακτήριο μπορεί και να μην έδινα σημασία, τώρα όμως είχα το ακαταλόγιστο, ουδείς θα με παρεξηγούσε... και καλά περνούσα «φάση».

Πλέον, κάθε φορά που ανοίγω τη βρύση για να πιω νερό, κάθε φορά που ακούω τα πλυντήρια ρούχων και πιάτων να αντλούν νερό από την παροχή, κάθε φορά που ακούω το νερό από το ντουζ να τρέχει σαν καταρράκτης του Νιαγάρα, κάθε φορά που τρέχει το λάστιχο ασταμάτητα στην βεράντα και βρίζει από κάτω η γειτόνισσα, κάθε φορά που ακούω το καζανάκι να τρέχει και να γλύφει τη λεκάνη, αν την ώρα που τρέχει το νερό εγώ ατάραχος το βλέπω να γλιστράει μέσα στην αποχέτευση και παράλληλα ακούω Μπετόβεν κι όχι Deep Purple, αν του φερθώ με στοργή και δεν με πιάσουν τα διαόλια μου για τη σπατάλη, τότε ξέρω ότι το νερό θα με αγαπήσει, θα με λατρέψει και θα με ανταμείψει πλουσιοπάροχα με όμορφους κρυστάλλους…

Ο Τάκης είχε δίκιο…

Τώρα πια μιλάω με το νερό, του λέω τα μυστικά μου, του λέω όλα όσα αισθάνομαι και νιώθω…

… όχι, δεν έχω γίνει σαν την Αστέρω στο λαγκάδι, δεν μου έχει σαλέψει - τουλάχιστον όχι από το νερό - μάλιστα χτες είδα το νερό να ανταποκρίνεται κι αυτό στα ερωτικά μου κελεύσματα, πόσο χάρηκα όταν είδα ένα πανέμορφο κρύσταλλο να πετάγεται από το νεροπότηρο και να μου δίνει ένα σκαστό φιλάκι στο μάγουλο…

…δεν είμαι σε θέση να γράψω άλλο, ήδη νιώθω συγκίνηση, τρέχω για ερωτική εξομολόγηση στη βρύση!