Διώξε το λίπος παλικάρι...

Στην αρχή ξεκίνησε σαν παιχνίδι, ήταν λίγο η βαρεμάρα, ήταν λίγο η κρίση που πλάκωσε στη χώρα κι έπρεπε να βρω τρόπους να ισορροπήσω, να οδηγήσω το μυαλό μου μακριά από τα προβλήματα, ήταν και η περιέργειά μου για νέα πράγματα και γεύσεις.

Εκτός των άλλων, ήταν ότι έμπαινα και στα χρόνια που όλα είχαν πλέον γίνει (;), τι τάχα να ΄χε μείνει που ακόμα να με καίει; ε; είχα πλέον περάσει τα σαράντα κι άρχιζα να σκέφτομαι την διατήρηση της καλής μου υγείας, της φρεσκάδας και της ομορφιάς μου, πώς να διατηρηθώ νέος και ωραίος με φυσικό τρόπο (τι ψώνιο Θεέ μου!).

Επίγνωση της κατάστασης μου είχα, δεν ανακάλυψα στα σαράντα τρέχα μου την ματαιοδοξία μου, αυτήν την είχα πάντοτε, άλλωστε σημασία έχει να ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και να νιώθεις καλά με αυτό.

Λίγο μετά τα σαράντα μου λοιπόν άρχισα να αλλάζω διατροφικές συνήθειες. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, δεν ξύπνησα ένα πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή και βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη και να μαζέψω χορταράκια για το φαγητό μου, όχι, εγώ δεν το έπαθα έτσι, άλλοι μπορεί, εγώ όχι, η διαδικασία ήταν σταδιακή και είχε να κάνει κυρίως με το πώς εγώ ο ίδιος ήθελα να είμαι, να νιώθω και να δείχνω.

Βέβαια, η διατροφή μου πάντοτε ήταν ισορροπημένη, δεν κατέφευγα σε υπερβολές, με εξαίρεση τα γλυκά στα οποία ήμουν εθισμένος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα και για όσα χρόνια με θυμάμαι να κινούμαι στα κιλά μου, άντε καμιά φορά μέχρι και πέντε κιλά παραπάνω ελέω γαλακτομπούρεκων, μπακλαβάδων, τιραμισού κι άλλων γλυκαντικών, τα έπαιρνα τα έχανα, τα έχανα τα έπαιρνα.

Λίγο μετά τα σαράντα ο μεταβολισμός μου άρχιζε να τεμπελιάζει, φυσιολογικό, έμπαινε κι αυτός στα χρόνια, τι τάχα του να ΄χε μείνει που ακόμα να το καίει; άρχισα να τεμπελιάζω κι εγώ, φυσιολογικό; Μπα, αλλά ήταν τα χρόνια ήπαμε, είχα άλλοθι, το ένα τιραμισού το αντιλαμβανόταν για δύο, τη μία κουβερτούρα για τρεις, τη μια τηγανητή πατάτα την έβλεπε για τέσσερις, στα πέντε κιλά προστέθηκαν ακόμα δύο, κάποια στιγμή άρχισα να δένω τη ζώνη του παντελονιού μία τρύπα πιο μπροστά, στάκα λέω μάγγα μου, διώξε το λίπος παλικάρι, πάμε μια βόλτα πριν γίνεις εντελώς μοσχάρι, σε λίγα χρόνια θα με βλέπω και θα με σιχαίνομαι - είπα - έπρεπε λοιπόν να λάβω σοβαρές αποφάσεις, τις οποίες ήξερα ότι θα τις πραγματοποιούσα (Αιγόκερως γαρ).

Ξεκίνησα να αφαιρώ σταδιακά τα λιπαρά από τη διατροφή μου, μια δυσανεξία στη λακτόζη ήρθε και με βοήθησε πολύ. Τα τυριά μειώθηκαν, λυπήθηκα που σταμάτησα να τρώω ροκφόρ, θυμάμαι ακόμα τη φουκαριάρα τη μάνα μου να με κυνηγάει και να λέει: «έλα εδώ σκασμένο να φας το ροκφοράκι σου» - για γάλα ούτε λόγος, έχω να πιώ από τα 18 μου - παράλληλα περιόρισα σημαντικά και την λήψη ζωικών πρωτεϊνών, όπου έβλεπα λίπος άλλαζα πεζοδρόμιο, με το κρέας ουδέποτε τα είχα ιδιαίτερα καλά κι αυτό όχι από ιδεολογία και άποψη, εμμονές τέτοιου είδους μακριά από μένα, απλά το κρέας (το όποιο κρέας) πάντα μου φαινόταν μια βαρετή τροφή.

Η ιδέα και μόνο ότι δαγκώνω σάρκες, τις πολτοποιώ στο στόμα μου και τις καταπίνω δεν με «έφτιαχνε» και πολύ, προτιμούσα απλά να τις δαγκώνω χωρίς να τις καταπίνω - με πιάνεις φαντάζομαι - αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το είχα αποκλείσει από την διατροφή μου.

Τον αλανιάρη κόκορα με χοντρό μακαρόνι με την τρύπα στην μέση που έμπαινε μέσα η σάλτσα και το έκανε λουκούμι, που έκανε η γιαγιά μου στην Πελοπόννησο, θα πλήρωνα αδρά για να τον ξαναφάω!

Με κάποιο λοιπόν τρόπο έπρεπε να ισορροπήσω τη διατροφή μου, να λαμβάνω τις απαραίτητες βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, πρωτεΐνες κλπ., χωρίς όμως να νιώθω νηστικός, χωρίς να κάνω εκπτώσεις στην απόλαυση.

Άρχισα τότε να ψάχνω, να διαβάζω, το ένα έφερνε το άλλο, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερα συγκεκριμένα είδη προς βρώση, βέβαια είχα φάει κάποια τηγανητά έντομα στην Ασία, αλλά αυτό είπα να μην το ξανακάνω. Έτσι αργότερα έμαθα ένα πλήθος άλλων τροφίμων και μάλιστα ανακάλυψα συγκεκριμένους συνδυασμούς ώστε να προσλαμβάνω για παράδειγμα τον απαραίτητο σίδηρο, χωρίς δηλαδή να με μαζεύουν από το δρόμο με το κουταλάκι, αφού η κατανάλωση κρέατος ήταν ελάχιστη και η φερριτίνη είχε αποδιμήσει εις Κύριον.

Ανακάλυψα ότι σίδηρος υπάρχει σε πλήθος φυτικών τροφών, αλλά απορροφάται καλύτερα από τον οργανισμό εάν προσλαμβάνεται μαζί με βιταμίνη C. Το σπανάκι πάντα μου άρεσε και η λεμονάδα επίσης, γιατί λοιπόν να μην τρώω το σπανακόρυζό μου μαζί με την αγαπημένη μου λεμονάδα;

Μπαίνοντας λοιπόν σε αυτό το τρυπάκι, άρχισα να ψάχνω ακόμα περισσότερο. Πόσο όμως σπανάκι και φασόλια να φάει κανείς, καλές και οι φακές και τα ρεβίθια, καλή και η φάβα και ειδικά η παντρεμένη, αλλά όπως το κρέας μου ήταν βαρετό, έτσι σε λίγο καιρό θα ένιωθα και για τον αγαπημένο μου αρακά. Εμμονές δεν ήθελα, ούτε ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε διατροφική φυλακή, όταν έβλεπα ότι «ξεφεύγω» πλάκωνα ένα διπλό πιτόγυρο με απόλα και ερχόμουν στα ίσια μου, αν κι αυτό πάλι δεν με κάλυπτε χτυπούσα κι ένα γαλακτομπούρεκο περιποιημένο και σιροπιασμένο με λεμονάκι κι ας πάει και το παλιάμπελο, το καλύτερο «βρώμικο» το έφαγα στην χορτοφαγική μου περίοδο.

Ψυχάκιας είπα δεν θα γίνω, ούτε θα καταντήσω σαν κάτι αποχυμωμένα αμερικανάκια vegan, φανατικούς της χορτοφαγίας που βγάζουν τις ζωικές τοξίνες από μέσα τους, αλλά γεμίζουν με άλλους είδους ψυχώσεις και εμμονές τον οργανισμό τους.

Αν ήταν να αλλάξω διατροφικές συνήθεις αυτό θα γινόταν μέσα σε ένα άλλο, γενικότερο πλαίσιο υγιεινού τρόπου σκέψης και ζωής. Θα εντατικοποιούσα δηλαδή την άσκηση, περισσότερο γυμναστική, περισσότερο ποδήλατο που μου αρέσει, περισσότερη ώρα στο κολυμβητήριο, περισσότερο περπάτημα που το λατρεύω. Είχα όμως να λύσω περισσότερους γρίφους από έναν, να βρω χρόνο να τα κάνω όλα αυτά, να βρω τις κατάλληλες πηγές για την προμήθεια των όσων ήθελα, να τα κάνω αυτά με ένα λογικό κόστος, να μην επιβαρύνω την καθημερινότητά μου με εμμονές και να διαχειριστώ τις αποφάσεις μου μαζί με τους ανθρώπους που με ανέχονται και με αγαπούν (για αυτό και με ανέχονται).

Η διαδικασία ήταν αργή και εύκολη τελικά. Η υγιεινότερη διατροφή έφερε μαζί της ως δώρο και την καλύτερη διάθεση, την όρεξη να κάνεις πράγματα και παρά το γεγονός ότι μεγαλώνω και θεωρητικά δεν έχω τις ίδιες αντοχές που είχα πριν από δέκα χρόνια, ο πιο υγιεινός τρόπος ζωής έφερε αύξηση της φυσικής αντοχής, ήταν και τα λίγα κιλάκια που είχαν χαθεί στην πορεία.

Πλέον έχω περισσότερη αντοχή, βγάζω χιλιόμετρα ποδηλάτου, περπατάω με τις ώρες και όλα αυτά τα απολαμβάνω χωρίς να κουράζομαι ιδιαιτέρως, παρά το γήρας που μου χτυπάει την πόρτα, κακό χρόνο να ΄χει! Βρέθηκε όμως κι ο ελεύθερος χρόνος. Το αυτοκίνητο έμεινε παρκαρισμένο και κάποιες αποστάσεις που παλιά τις έκανα με αυτό, πλέον τις κάνω με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Το ένα έφερε το άλλο, περισσότερη άσκηση και υγιεινότερη διατροφή έφεραν απτά αποτελέσματα, παλαιότερα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ να πάω στο γυμναστήριο στις δώδεκα το βράδυ, πλέον είναι κι αυτό εφικτό, δεν είναι απλά η αντοχή, είναι η διάθεση.

Όσο έφευγαν οι τοξίνες από πάνω μου, τόσο περισσότερη ενέργεια είχα για να κάνω πράγματα και τότε ήταν που έπρεπε να διαχειριστώ έναν διαφορετικό τρόπο ζωής μαζί με τους δικούς μου. Τελικά, αυτό αποδείχτηκε πιο εύκολο από ότι περίμενα, έφτασα να αποτελώ παράδειγμα προς μίμηση και μάλιστα άθελα μου, άρχισαν κι οι άλλοι να ανακαλύπτουν όσα εγώ είχα ανακαλύψει λίγο πιο πριν και να συμπορευόμαστε. Όσο για το κόστος του εγχειρήματος; Μου ήρθε φθηνότερα, ανακάλυψα έξυπνες πηγές προμηθειών και παράλληλα έβγαλα από τη ζωή μου άχρηστα και ακριβά προϊόντα διατροφής.

Πλέον δεν μπούκωνα, έτρωγα!

Στην αρχή, η τάση για υγιεινότερο τρόπο ζωής φάνταζε ένας μοντερνισμός ενός μεσήλικα μικροαστού, ένα καπρίτσιο που θα περνούσε. Δεν ήταν όμως έτσι, ήταν απλά μια άλλη θεώρηση της ζωής κι αυτό φάνηκε στην πορεία. Ήταν η διάθεση για αλλαγή, ήταν η αγωνία να μην «βουλιάξω», ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, ας τον ξεγελούσα αλλιώς, ας του έβαζα τρικλοποδιά.

Στο σπίτι πλέον άρχισαν να μπαίνουν τρόφιμα που μέχρι χτες δεν τα ήξερε ούτε η μάνα τους. Πρωτεΐνη και μάλιστα εξαιρετικής διατροφικής αξίας προήλθε από το Κινόα, από τους σπόρους αμάρανθου, από το φαγόπυρο, άρχισε σιγά σιγά να μην μου αρέσει το αποφλοιωμένο ρύζι, προσέθεσα στη διατροφή το καστανό, το άγριο, προσέθεσα και το κεχρί, τα γεμιστά ήταν υπέροχα με τον συνδυασμό των παραπάνω, ήταν πιο ενδιαφέροντα από το γευστικά ισοπεδωτικό γλασέ ή την βαρετή καρολίνα, τα ρεβίθια σαλάτα έγιναν απολαυστικότερα με την προσθήκη αβοκάντο με κρέμα μπαλσάμικο, τα προβλέψιμα ζυμαρικά αντικαταστάθηκαν με τα πιο εύγεστα ζυμαρικά από αλεύρι ζέας χωρίς την βλαβερή γλουτένη, τα κεφτεδάκια μοσχομύριζαν με ζύμη βρώμης, πολτό ρεβιθιού/παντζαριού και μπόλικα μυρωδικά που τα τρώνε άνετα μικροί και μεγάλοι. Κρέας σπάνια, ίσως μια δύο φορές τον χρόνο, δεν το έχεις ανάγκη, απλά το τρως για να μην πεις ότι ξέπεσες στην εμμονή της χορτοφαγίας, πρωτεΐνες, σίδηρο, ασβέστιο και τόσα άλλα απαραίτητα για τον οργανισμό τα έχεις προσλάβει από άλλες τροφές, πολύ πιο υγιεινές.

Ο καφές και το απλό τσάι άρχισαν σιγά σιγά να μειώνονται και κάποιες φορές υποκαταστάθηκαν από άλλα αφεψήματα και μάλιστα ιδιαίτερα εύγεστα και αρωματικά. Ρόφημα από κυνόροδο (απίστευτη πηγή βιταμίνης C), από λουλούδια ιβίσκου (πιες το και θα με θυμηθείς!), από αποξηραμένο πράσινο μήλο, μαζί με αυτά πήγα και παραπέρα, ανακάλυψα το ρόφημα από αμαμελίδα, από γιοχίμπε (σε εντυπωσίασα ε; ), από αγριάδα, από αρπαγόφυτο, από αψιθιά, από εκουιζέτο (άφωνος έμεινες!), μερικά ήταν υπέροχα, μερικά ήταν χάλια, ήπια και Σούμα και Μάκα, ρίζες της Νότιας Αμερικής, είναι φυσικά αναβολικά και βοηθάνε λένε και στην αύξηση της λίμπιντο, εκτός των άλλων! Μακρυααααααά, δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου, καλή είναι λίμπιντό μου, με έχει βγάλει παλικάρι και στα γεράματά μου, μακάρι και στα εβδομήντα έτσι, τελικά τα έβαλα ως λίγο άρτυμα στο φαγητό και ήταν μια χαρά.

Την παλεύω; Ναι! Άνετα! Παλεύω καλύτερα!

Το μεγαλύτερο κέρδος από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι παίζεις – και στην κυριολεξία παίζεις – με ένα καινούργιο παιχνίδι που σου ανοίγει νέους ορίζοντες, παίζεις με τον εαυτό σου και τις αντοχές σου, ένα παιχνίδι που βελτιώνει την υγεία σου, τη διάθεσή σου, παίζεις μαζί και με τους άλλους, βλέπεις ορατά αποτελέσματα και αλλάζεις τον τρόπο ζωής που σου έμαθαν κάποιες βιομηχανίες για να σε μπουκώνουν μαζική τροφή, φτάνει να μην σου γίνει βέβαια εμμονή. Κάποια όμως στιγμή έμενα μου έγινε.

Άρχισα να παρουσιάζω κάποια συμπτώματα Ορθοφαγίας, της διατροφικής διαταραχής, η οποία προκύπτει όταν οι άνθρωποι εμφανίζουν εμμονή με τη διατροφή τους με σκοπό την βελτίωση της υγείας τους. Χρόνια πριν είχα ορκιστεί ότι δύο πράγματα δεν θέλω να έχω στη ζωή μου: απωθημένα και εμμονές, με τα πρώτα ξεμπέρδεψα νωρίς, οι εμμονές απαιτούν δυσκολότερη διαχείριση.

Την ημέρα που συνειδητοποίησα ότι εξελίσσομαι σε ψυχάκια της υγιεινής διατροφής βγήκα έξω και έφαγα μια σταβλίσια, μούρλια η άτιμη, ήταν η ασπιρίνη μου στην ίωση της εμμονής με την υγιεινή διατροφή, όμως εγώ είχα πλέον εθιστεί στις αγκινάρες και στον αρακά, ενοχές που την έφαγα όμως δεν ένιωσα, ίσα ίσα, ήμουνα υγιής από ψυχώσεις και κατάλαβα ότι όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα αποφασίσει να ακολουθήσω, ήταν προϊόντα δικής μου βούλησης, παρά η επιβολή πάνω μου ενός μοντερνισμού της σύγχρονης κοινωνίας περί του τι είναι υγιεινό και τι όχι.

Η μόνη εμμονή που επιτρέπω στον εαυτό μου είναι να μην έχω εμμονές.

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ανάγκες και αντοχές, σε μένα ταιριάζει εκείνο, στον άλλο το άλλο. Δεν αποτελώ παράδειγμα κι ούτε θέλω να γίνω, χαίρομαι που είμαι έτσι, κι ας ακούγεται αυτό εγωιστικό, αλλά ξέρω ότι όταν αρχίζω να κάνω μπεεεεε και να βελάζω από το χορταρικό, ή τσίου τσίου από το κεχρί, ή να μουγκρίζω από το φαγόπυρο, μια εσωτερική φωνή με καλεί να γίνω ξανά το άγριο πρωτόγονο ζώο που κουβαλάω μέσα μου κι έτσι χτυπάω ένα αρνάκι φρικασέ που μου αρέσει κι έρχομαι στα ίσια μου.

Καλή η υγιεινή διατροφή, αλλά στο μέτρο είναι πάντα το μυστικό και στην ισορροπία, όχι σε όλα τα πράγματα το μέτρο, σε μερικά χρειάζεται και η υπερβολή, στη διατροφή όμως όχι, με την υγεία μας δεν παίζουμε και μάλιστα με την ψυχική και ψυχική υγεία - εκτός των άλλων - είναι να τα έχεις καλά με τις αναμνήσεις σου, τις γευστικές σου αναμνήσεις, με την γιορτινή διάθεση, τους ήχους και τις μυρωδιές του κυριακάτικου τραπεζιού αλλοτινών εποχών, με την ευωδιά του ψητού στον φούρνο, με τις μυρωδιές της θάλασσας και του βουνού στο πιάτο, με το χαμόγελο και την αγωνία της γιαγιάς ή της μάνας που περιμένουν την επιβράβευση μπροστά σε ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, έστω και full fat, έστω και με γλουτένη, μπορεί αύριο μεθαύριο οι αναμνήσεις των δικών μας παιδιών να είναι από ένα κυριακάτικο τραπέζι με κεχρί και κινόα, με σπόρους ghia και λαχανίδες και πάλι καλά να λέμε γιατί μπορεί να είναι κι από το τίποτα, φτάνει να είμαστε συμφιλιωμένοι με όλα εκείνα, με τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τις αναμνήσεις που μας ταξίδεψαν μέχρι εδώ ώστε να έχουμε σήμερα την πολυτέλεια να λέμε:

Βρε αδερφέ, ας πιούμε τώρα κι ένα γαϊδουράγκαθο!