Πριν από λίγες ημέρες περνούσα έξω από ένα παλιό σπίτι, κάπου στο κέντρο.
Φωνές άκουσα από μέσα και μερικά "γαλλικά" εκτοξεύονταν.
Η γυναίκα φώναζε: "Μάζεψέ τα και τσακίσου γιατί θα σε εκδικηθώ και θα στείλω το παιδί στο κατηχητικό!"
Ο άντρας έλεγε: "μπιιιιιιιιιιιιπ, τον Θεό σου, παλιο...μπιιιιιιιιιιιιιπ".
Έξω από την πόρτα του σπιτιού βρισκόταν ένα καμιόνι με πράγματα πεταμένα μέσα σε αυτό.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της, αν την παρατηρήσεις καλά θα δεις τον Στράτο να παίζει μπουζουκάκι, ένα κάδρο με κέντημα από εκείνα που όλοι είχαμε κάποτε στα σπίτια μας και τώρα τα έχουμε στην αποθήκη, το πορτραίτο ενός βαθμοφόρου, νομίζω του Ναυτικού και μερικά ακόμα μικροπράγματα.
Παρατηρώντας καλά την εικόνα διαπίστωσα αργότερα ότι κάτι δεν μου ταίριαζε με την ιδέα του κατηχητικού.
Ομολογώ ότι αυτή ήταν όντως μια βαριά εκδίκηση...μερικές γυναίκες με φοβίζουν τελικά, όσο περνούν τα χρόνια!
Οδηγώντας προς το σπίτι έπεσα πάνω στο λαϊκό άσμα και τη φωνή του Στράτου να λέει: "...και μη ρωτάς που πάω, μη ρωτάς που ζω, φταις εσύ που φτάσαμε στον χωρισμό".
Μεράκλωσα, δεν λέω ... βέβαια, παρατηρώντας ακόμα μια φορά την εικόνα, η απορία με το κατηχητικό παραμένει...
9 σχόλια:
Χαχα!
Δεν υπάρχει! χαχα!
Είναι όντως μπερδεμένη η επιλογή που θέλει-δε-θέλει θα έχει το παιδί... Κατηχητικό για να εκδικηθεί η μαμά τον μπαμπά που επιμένει να μείνει σπίτι, ή χωρίς κατηχητικό με τον μπαμπά να έχει ξεκουμπιστεί άρον-άρον με τα πράματα χύμα στο καμιόνι. Αργότερα μπορεί να σκεφτεί, το παιδί, ότι υπάρχει θεός αν έχει μπαμπά και νευριασμένη μαμά, ή η ύπαρξη θεού αγνοείται με ικανοποιημένη μαμά, χωρίς μπαμπά. Είναι να εφευρίσκει κανείς καινούργιο θεό να ξεμπερδεύει... Στράτο εμείς καθώς ο μπαμπάς θα πηγαίνει Ζαμπέτα και Μοσχολιού, ένστολος, πριν πάει το πρωί στα καινούργια υποβρύχια... Σοφία ορθή ακούσωμεν των Κλασσικών Εικονογραφημένων το ανάγνωσμααααα... Πρόσχομεν.
Άνευ,
Μωρέ υπάρχει σου λέω και παρα-υπάρχει!
Το σουρεάλ της πραγματικής ζωής είναι ανώτερο της φαντασίας μερικών :))
Δημήτρη, ένα είναι το σίγουρο. Μερικοί πραγματικά δεν έχουν το Θεό τους!
Πάντως, παρατηρώντας για μία ακόμα φορά την εικόνα, πιστεύω ότι η οικογένεια αυτή είναι η παραδοσιακή :)
Καυγας καυγας, αλλά το dvd με την τσοντα βρισκεται πανω πανω στα υπαρχοντα του αποχωρησαντος. ;-)
Αυτο ειδικα θα το αφηνα πισω. Για να εχει το παιδι καποιο αντιβαρο στο κατηχητικο ;-)
Γιατί άραγε το κατηχητικό να συνδέεται μόνο με θρησκευτική κατήχηση;
Από το να πιάσει τη σταυροβελονιά αν είναι κορίτσι, ή να ονειρεύεται το γαλόνι στον ώμο αν είναι αγόρι, καλύτερα το dvd, αν και αυτά έχουν γίνει εξπέρ στο ίντερνετ, το dvd player ανήκει στη δική μας γενιά :)
Αααααααααχααααααααχααααααααααχααααχαχααχααχααααααααχααααααχααααααααχααα! ε,εμ...ένα από τα καλύτερα ποστάκια του μπλογκίου τούτου έχω να πω καλέ μου....η στοιχομυθία των δύο υποτίθεται? 'ευτιχισμένων'παντρεμένων? σκίζει..απλά άπαιχτη...αχααααχαααχα! (αλλά πιο άπαιχτος είναι ο τρόπος που μας μεταφέρεις ε σύ μέσα από α υτό το ποστάκι σου...το ό-λο κλίμα ανάμεσα στους δύο υποτίθεται 'ευτιχισμένους μαζί? παντρεμένους?'....χοοοοχοοοχοοοχο! ε,οι χωρισμοί καλέ μου και τα διαζύγια α υτά έχουν...μερικές φορές λεω ότι μπορείς να βρείς άπειρους,εκατοντάδες,εκατομμύρια ίσως? λόγους γιανά χωρίσεις με κάποιον ή γιανά βγάλεις κάποιον από τη ζωή σου, ο ρι στι κά...ή φίλος είναι α υτός,ή εραστής ή σύζυγος...και από την άλλη θα βρείς ελάχιστους γιανά συνεχίσεις να τον έχεις μέσα,στη ζωή σου...απλά πράματα...α υτό...πάντως με την πονηριά της γυναίκας και με την οργή της δ εν μπορεί να τα βάλει κα νείς!! (και κυρίως ά ντρας)...γι'αυτό καλύτερα να μ η δοκιμάσει, πο-τέ να το κάνει α υτό!!!...γιατί θα το μετανιώσει πο-λύ πικρά...χοοοχοοχοοοχοοχοοο!ε,εμ πάντως η φωτό με τα παλιά πράγματα άπαιχτη...(νομίζω σου'χω ξανά-πεί ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παλιά αντικείμενα)...ε,εμ..σου έυχομαι να μ ην γίνετε πο-τέ έτσι με τη γυναίκα σου και να είστε πά-ντα καλά μαζί κι ευτιχισμένοι...(οι δύο 'υποτίθεται ευτιχισμένοι μαζί' της μικρής σου ιστοριούλας θεωρώ ότι έχουν φτάσει πλέον στο τελευταίο σκαλί κι είναι,πλέον γιανά τους κλαίς? να τους λυπάσαι?..α υτό...κι αν φτάσεις ε κεί με κάποιον που κάποτε,υποτίθεται ότι αγάπησες (και πο-λύ?)ίσως...άστο..καλύτερα να χωρίσεις δ εν μένει άλλη,λύση από το χωρισμό...πάντως ωραία η μικρή σου ιστοριούλα....αν και στο βάθος της κρύβει μια μεγάλη θλίψη για τη διαπίστωση,του π ως μπορεί να φθαρεί (πολύ) μια σχέση κάποτε ακόμη κι ο μεγαλύτερος έρωτας ίσως...και του πως μπορεί ακόμη και να 'εξανεμιστεί'...κι α υτό είναι απίστευτα θλιβερό να το σκέφτεται κάποιος....χαιρετώ...και συνέχισε να είσαι τόοοσο πηγαίος και τόσο αληθινός και να μας μεταφέρεις εδώ α υτά που βλέπεις στη ζωή εκεί έξω με τόσο όμορφο τρόπο...καλημέρες καλέ μου....
Καλημέρα Αθανασία!
Και μόνο το πηγαίο και τρανταχτό γέλιο σου, στην αρχή του σχολίου σου, είναι ικανό να φτιάξει τη ημέρα κάποιου :)
Ε,εμ...ούυυπς! ευχαριστώ καλέ μου να'σε καλά..για το 'κοπλιμάν' που λέτε κι εσείς οι...εστέτ...χοοοοχοοχοοοχοοχοοοχο!καλέ κοκκίνησα λέμεεεεεεε!καλό μεσημέρι...
Δημοσίευση σχολίου