Always on the Run!

Ήταν το 2015, πολλά χρόνια πριν…

Καθόμουν στο γραφείο μου και διάβαζα με αγωνία τις ειδήσεις, κάποιοι πολιτικοί της εποχής, αλλά και κόσμος πολύς βεβαίως, μιλούσαν για  ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, θυμάμαι μάλιστα ότι η χώρα ήταν ένα βήμα πριν την χρεοκοπία. Εκείνη την ημέρα διάβαζα στα νέα για το τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας της χώρας κι ότι υπήρχε πιθανότητα να μην μπορέσει να ανταπεξέλθει των οικονομικών της υποχρεώσεων.

Είχα εντελώς χαθεί μέσα στις σκέψεις μου, μια ανησυχητική ησυχία στο γραφείο.

Ξαφνικά, ένας αλλόκοτος, εκκωφαντικός θόρυβος έσκισε τον αέρα πάνω από το κτήριο στο οποίο βρισκόμουν. Άφησα πίσω μου την είδηση για την ανθρωπιστική κρίση στην χώρα, έστρεψα το βλέμμα προς τα έξω και κοιτώντας ανάμεσα από τα στόρια του παραθύρου, διέκρινα ένα μαχητικό αεροσκάφος να πετά από πάνω μου, αφήνοντας στην πορεία του μια λευκή πηχτή δέσμη καπνού!

Στην αρχή ανησύχησα. Γιατί άραγε ένα πολεμικό αεροσκάφος να πετά τόσο χαμηλά πάνω από την πόλη, μέρα μεσημέρι;  Μήπως ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα και η χώρα ήταν σε πόλεμο; Μήπως οι εχθροί μας εκμεταλλευόμενοι την αδύναμη θέση μας, εισέβαλαν στην χώρα για να την καταλάβουν; Κι αν ήταν έτσι, εμείς που βιώναμε μια ανθρωπιστική κρίση για την οποία οι Κυβερνήσεις μας μάχονταν σθεναρά και με αυταπάρνηση για να την ανατρέψουν, με ποιες οικονομικές δυνάμεις θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε τον πόλεμο και να αναχαιτίσουμε τον εχθρό; Ωιμέ! Θα πηγαίναμε σαν το σκυλί στο αμπέλι!

Μαύρες σκέψεις έσκισαν το κεφάλι μου, ώσπου παρατηρώντας λίγο καλύτερα τα πολεμικά αεροσκάφη τα οποία πετούσαν με εκκωφαντικό θόρυβο πάνω από το κεφάλι μου, διέκρινα το σήμα της γαλανόλευκης! Μια αγαλλίαση κατέκλεισε τα μέσα μου. Ακόμα κι αν ο εχθρός είναι προ των πυλών σκέφτηκα, εμείς παρότι έχουμε ανθρωπιστική κρίση, έχουμε προφανώς την οικονομική δυνατότητα να σηκώνουμε ψηλά τα πολεμικά μας αεροσκάφη και να αναχαιτίσουμε τον εισβολέα!

Πριν όμως ολοκληρώσει η σκέψη μου την πορεία της, συνειδητοποίησα ότι ναι μεν ήταν το έτος 2015 και ναι μεν είχαμε και ανθρωπιστική κρίση και είχαμε και αριστερή κυβέρνηση κι από πάνω, αλλά ήταν και Μάρτιος, λίγο πριν τον εορτασμό της 25^ης Μαρτίου!

Ήρθε η ψυχή μου στα ίσια της! Δεν ήταν λοιπόν η αναχαίτιση του εχθρού, όοοοοοοχι, δεν ήταν αυτό, ήταν οι πρόβες για τον εορτασμό της Εθνικής Εορτής της 25ης Μαρτίου! Ουφ!

Χαλάλι είπα μέσα μου! Εμείς μπορεί να έχουμε ανθρωπιστική κρίση και να χρωστάμε ακόμα και της Μιχαλούς, αλλά λεφτά για στρατιωτικές πρόβες και παρελάσεις έχουμε, έχουμε και για φιέστες με φουστανελοφόρους, πάνω από όλα η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια του Έθνους και μακάρι έτσι και το 2016 και το 2017 και το 2018 σκέφτηκα, αλλά και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν!

…και τα χρόνια πέρασαν και τώρα στα γεράματά μου προσπαθώ να σηκώσω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό για να δω τα πολεμικά μας αεροσκάφη να κάνουν πρόβες για να νιώσω εθνική ανάταση, αλλά ενώ είμαι υγιέστατος ο γέρος, αισθάνομαι ένα ανεξήγητο βάρος στον αυχένα μου που με εμποδίζει να σηκώσω το κεφάλι ψηλά και με αναγκάζει να περπατώ σκυφτός και με τα μάτια χαμηλά στη γη…

…παραδόξως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τρέχω, όσο γίνεται πιο μακριά…