«Είχα κάνει μόλις τεράστια επιτυχία με τα ‘αρχοντορεμπέτικα‘ όταν έρχεται ο Μαρκάκης (σ.σ. ο παραγωγός του δίσκου) και μου λέει για ένα νέο σπουδαίο συνθέτη που ΄χει καταπληκτικά τραγούδια.Πάμε στο σπίτι του Κραουνάκη. Εκείνος είχε φοβερό τρακ αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω…
…ευτυχώς από το πρώτο τραγούδι που μου ’παιξε στο πιάνο ο Σταμάτης – δεν ήξερε και καλό πιάνο τότε, νότα-νότα τα ’παιζε – με κέρδισε. Είναι εκφραστικός όταν τα λέει ο ίδιος, είχε κοκκινίσει κι έτρεμε η φωνή του…
…στην αρχή (ο δίσκος) δεν έκανε πολλά πράγματα. Πετάγεται επιτυχία το «Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα» και σιγά – σιγά αρχίζει ο κόσμος να τον ανακαλύπτει. Σήμερα πια όπου και να τραγουδήσω τραγούδια του διαπιστώνω ότι τα ξέρουνε πολύ περισσότερο απ΄ότι τότε που ήτανε στον καιρό τους»
Βίκυ Μοσχολιού
20 Σεπτεμβρίου 1994
«Όταν βγήκε αυτός ο δίσκος, τη μέρα που πρωτοδιαφημίστηκε από τα εβδομαδιαία σποτ της ΛΥΡΑ στα ραδιόφωνα…εγώ είχα ένα πεντακοσάρικο και έκλαιγα στο σπίτι μου...
Σήμερα πιστεύω πως έτσι, με τη φωνή της γυναίκας που λάτρεψα, έπρεπε να εμφανιστώ στο τραγούδι. Όταν ήρθε να πρωτακούσει τα τραγούδια φορούσε ένα καλοκαιρινό τσίτι και δάκρυσε όταν της έπαιξα το ‘Σε θέλω κι έχω κουραστεί‘».
Σταμάτης Κραουνάκης
30 Σεπτεμβρίου 1994
…από το ένθετο ενημερωτικό φυλλάδιο του δίσκου.
Δισκογραφική εταιρεία: ΛΥΡΑ.
Δίσκος: «Σκουριασμένα Χείλια»
Έτος πρώτης κυκλοφορίας: 1981
Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης.
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης, Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου (η πρώτη στιχουργική της συνεργασία με τον Κραουνάκη στο «Να σου λερώνω το φιλί»)
Ανεπανάληπτη Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού
Αρχές εφηβείας, τότε άκουγα μόνο ροκ και heavy metal, τα σνόμπαρα τα λαϊκά…
…εφηβεία, ηλικία της αμφισβήτησης….
Στα τραγούδια της εποχής, ο λόγος πολιτικός,, επαναστατικός…
…τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης…
…το ελληνικό τραγούδι ψάχνει μια νέα ταυτότητα ανάμεσα στο πολιτικό και στο ερωτικό…
Μεσημεριάτικο διαφημιστικό σποτ της ΛΥΡΑ…
…«Σκουριασμένα Χείλια» και Μοσχολιού.
Σταματώ να ακούω για λίγο τους Pink Floyd, αφουγκράζομαι, είμαι μικρός για να καταλάβω αλλά κάτι νιώθω, ο λόγος ανατρεπτικά ερωτικός, η φόρμα αφαιρετική, λιγότερο συμβατική, μια αδιόρατη αίσθηση ανεκπλήρωτου, αποτυχίας, απόγνωσης, απώλειας και μοναξιάς…
…δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά νιώθω ότι εδώ κάτι γίνεται, κάτι από όλα αυτά αισθάνομαι ότι θα μου συμβούν στο μέλλον…
Πατάς το κόκκινο κουμπί
κι όλο το δάκρυ κι ο ιδρώτας απ΄τα σώματα
ανατινάζεται αυτόματα
πατάς το κόκκινο κουμπί
και γίνεται η κάμαρα
γίνεται η κάμαρα
παράσταση…θαμπή.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα, όμως κάτι νιώθω, κάτι ξέρω ότι θα νιώσω…
Η φωνή της Μοσχολιού, σοβαρή, στιβαρή, συγκλονιστική, φαρμάκι που στάζει…
Μισόφωτο δωμάτιο
το πάθος που πληρώνεται
γίνεται το κορμί σου τζετ
κι υψώνεται…
Τα χρόνια περνούν, συνεχίζω με ροκ, κάποια στιγμή ξανά-ακούω το δίσκο, ίσως ήμουν έτοιμος τότε να τον δεχτώ, σταματώ να σνομπάρω τη λαϊκή φόρμα…βυθίζομαι μέσα στο πνιγερό αδιέξοδο των τραγουδιών του, μέσα στον παλμό, τη ζωντάνια και το δυναμισμό ενός λόγου ερωτικού, ισορροπημένου αλλά αφαιρετικού…
Αρχίζω και καταλαβαίνω, νιώθω την απώλεια, τσακίζομαι…
Πως έφυγες, απ’ τη ζωή μου έτσι
Και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
Σ’ έχω απορρίψει και απ’ την μνήμη μου
σε έχω σβήσει για πάντα
Και ότι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ
Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
Μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
Το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ…και θέλω
Όλα αυτά τα βράδια, να σ’ αγαπήσω
πάλι απ’ την αρχή μωρό μου
Μα, δεν έχω άλλη αντοχή
Πως έγινε και δεν μ’ ενδιαφέρει
Σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
Σ’ έχω διαγράψει κι άλλη πορεία
έχω χαράξει καρδιά μου
Και ότι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς
Τα «Σκουριασμένα Χείλια» είναι ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας…
… η γυναίκα μου φωνάζει ότι ακούω τραγούδια πεθαμενατζίδικα…
…το βινύλιο μου χάλασε, τον ανανέωσα σε cd,ώρες ώρες θυμώνω που με σμπαραλιάζει, άλλες φορές χαίρομαι που με ανακουφίζει…
…έτσι κι αλλιώς τα καλά τραγούδια, είναι ιαματικά…
…έτσι κι αλλιώς…
Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς
κούφιο κόκαλο και φαγωμένος σκελετός
η ζωή σου εδώ κι εκεί
μαύροι έρωτες
και καταδίκη μυστική
η ζωή σου όπου κι αν πας
κρύες κάμαρες κι αποκλεισμένος μαχαλάς
Έτσι κι αλλιώς
σε ξέρουνε δυο τρία άτομα
έτσι κι αλλιώς
πεσμένος μια ζωή στο πάτωμα
Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς
τρύπιο γόνατο κι ανάπηρος βηματισμός
η ζωή σου εδώ κι εκεί
απομόνωση στην ίδια σου τη φυλακή
η ζωή σου όπου κι αν πας
άδειο τρίκυκλο και φαγωμένος μουσαμάς
7 σχόλια:
Aθάνατη.. Σιωπώ.-
Σπουδαία αλλά δε προστάτεψε το μύθο της
σπουδαία ερμηνεύτρια, σπουδαίος άνθρωπος και πολύ περισσότερο σπουδαία γιατί Δεν προστάτεψε τον μύθο της, αφού η αλήθεια της ήταν και είναι πιο δυνατή από τον μύθο της.
υ.σ. σολάρεις καλό μου, σολάρεις...
Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι μεγάλοι είναι μεγάλοι γιατί δεν έζησαν ποτέ μέσα σε αποστειρωμένες γυάλες, άφησαν το μεγαλείο τους να εκδηλωθεί με τον ίδιο τρόπο που μας έδειξαν και τις προσωπικές τους αντιφάσεις.
Η Μοσχολιού ήταν μεγάλη τραγουδίστρια, πολύ μεγάλη, ο Κραουνάκης είναι πολύ μεγάλος δημιουργός, παρά τα τις αντιφάσεις του, ο Τριπολίτης είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς μας.
Άλλωστε σε αυτό το δίσκο, όλο αυτοί μας έδειξαν και το μεγαλείο τους, αλλά και τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, για αυτό μου αρέσει τόσο, γιατί δεν προστατεύουν κανένα μύθο, απλά τον δημιουργούν ερήμην τους.
Η μαγία για να γίνει και να πετύχει αυτός ο δίκσος υπήρχε: Μοσχολιού-Κραουνάκης-Τριπολίτης. Η αξία του φαίνεται που άντεξε στο χρόνο. Και ακούγοντας τον ξανά και ξανά να ανακαλύπτεις νέες διαστάσεις.
Η Μοσχολιού αξεπέραστη...Την είπαν και "Θηλυκό Μπηθικώτση".
ωωωχχ, το ποστ που φοβόμουνα.
εμένα αυτός ο δίσκος πάντως μπήκε στη ζωή μου-κυριολεκτικά-συμμετείχε σε γεγονότα που αν δε αν δεν είχαν γίνει εγώ μπορεί σήμερα να ήμουν ένας άλλος.
έτσι
Περνώντας τα χρόνια, ακόμα κι όσοι μεγάλωσαν με ξένες μουσικές, αναπόφευκτα εμπνευσμένες από ξένα βιώματα, επιστρέφουν σε εντόπια ακούσματα, οικείες γλωσσολαλιές, ίσως γιατί από ένα χρονικό σημείο και πέρα η σωρευμένη εμπειρία δεν μπορεί να εκφρασθεί ή να βρει διέξοδο, περνώντας μέσα από ξένα φίλτρα.
Συγκλονιστικές φωνές και μουσικές, συγλονιστικοί στίχοι και ποίηση, υπάρχουν σ' όλα τα ιδιώματα, αλλά, όταν θα χρειασθεί (και πρέπει να χρειάζεται συχνά), ποιός θα εκφράσει τον Ελληνα καλύτερα από τον Μπιθικώτση ή την Μοσχολιού - ερμηνευτές που μπορεί να μη προστάτευσαν πάντα τον μύθο τους, αλλά έτσι κι αλλοιώς ήταν πέρα από τον μύθο. Με τόσο γερά θεμέλια φωνητικά και ρίζα τόσο γνήσια λαϊκή, δεν είχαν ανάγκη από κανένα μύθο, καμμιά αχλύ σκανδάλου, καμμιά χρυσόσκονη lifestyle, για να διατηρήσουν ενεργή την γραμμή ζωής με το Πανελλήνιο.
Δημοσίευση σχολίου