E la nave va...

Έχει ήδη σουρουπώσει…
Περπατώ κουρασμένος χωρίς σκοπό…
Η ζωή, η πραγματική ζωή, δεν είναι τίποτα άλλο από μια υπέρβαση των καθημερινών ονείρων, μια ατέλειωτη σωματική περιδίνηση με την ψυχή δολιοφθορέα…

Μόλις που καταφέρνω να αφουγκραστώ τον ήχο από το κανονάκι…
Ο μικρός Μουσταφά παίζει με τα περιστέρια στο υγρό πλακόστρωτο στο Ορτακιόι της Πόλης…
Ο μικρός Χρήστος, στην αγκαλιά του πατέρα του, ανάβει τη λαμπάδα στον ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην Ερμούπολη…
…η εικόνα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, στην είσοδο του ναού, ξαναγεννιέται μετά από 500 χρόνια…

Περπατώ μέχρι να νιώσω τα πόδια μου να κόβονται, μέχρι να νιώσω την ανάσα μου να σβήνει από την κούραση…κρατώ ένα πακέτο με Πολίτικα λουκούμια με φιστίκι κατηφορίζοντας τον Μεγάλο Δρόμο του Πέρα, την Istiklal Gaddesi…
…ιδρωμένος, με τα μανίκια σηκωμένα ανηφορίζω στην Άνω Σύρα, κρατώντας ένα άλλο πακέτο με λουκούμια με άρωμα μαστίχας, Συριανά αυτή τη φορά…

…το μεγάλο νεοκλασικό στο Μπέιγιογλου, το «δικό μας» Πέρα, αναδύει τον μουχλιασμένο αέρα μιας ξεπεσμένης έπαρσης, χάσκοντας σαν χαλασμένο φερμουάρ παντελονιού υπερήλικα γόη…
…και είναι ένα αίσθημα λύπης που σε κατακλύζει καθώς παρατηρείς έναν ξεχαρβαλωμένο αντρισμό, ακόμα κι αν τον αποζημιώνεις με την αμφισβητούμενη ηθικά αναγνώριση ενός μεγαλόπρεπου παλιού βίου…
…η Πόλη ξεφτίζει, η Πόλη ανθίζει…η Πόλη βουλιάζει μέσα σε μια θάλασσα αγχοτικών γυάλινων κτιρίων…
…η Πόλη μυρίζει κανέλα, μπαχάρι, σερμπέτι και βούρκο από τον Βόσπορο…
Η Αγία Τριάδα βουβή…φωνές ξυπόλυτων παιδιών βγαίνουν λαθραία μέσα από τα γκρίζα αρχοντικά στο Φανάρι που φαντάζουν πιο θλιβερά κι από μανιάτικο μοιρολόι…
Ο Άγιος Γεώργιος, ο Σαν Τζώρτζης, στην κορυφή του λόφου στην Άνω Σύρα, με νοτισμένους από την υγρασία τοίχους, περιμένει τους δικούς του πιστούς, τους καθολικούς, για την Ανάσταση…το ίδιο και η Ευαγγελίστρια στα Βαπόρια…
Ο Χρήστος κρατά την λαμπάδα με τον spiderman περιμένοντας το Χριστός Ανέστη και τις φωτοβολίδες που θα κάνουν την νύχτα μέρα, εκεί ψηλά από την εκκλησία της Ανάστασης, στην κορφή της Ερμούπολης...
Η ζωή, η πραγματική ζωή είναι η ξαστεριά σε ένα παιδικό βλέμμα, είναι ένα πασχαλινό βεγγαλικό ελπίδας…

…και είναι σαν να ακούς τις οπλές των αλόγων από τα αμαξάκια να καρφώνονται στα λιθόστρωτα…είναι σαν να παρακολουθείς τον Ριγκολέτο στο Θέατρο Απόλλων από τον περιοδεύοντα ιταλικό θίασο που επισκέπτεται σήμερον την πόλην μας…
…την Πόλη…
…οι επιβάτες του Όριεντ Εξπρές θα καταλύσουν κι απόψε κουρασμένοι στο Pera Palas…
…καθολικοί και ορθόδοξοι θα κατακλύσουν την πλατεία Μιαούλη, έξω από το Δημαρχιακό Μέγαρο, αναμοχλεύοντας τα νέα της ημέρας, για το καινούργιο βαπόρι που χτίζεται θα μιλήσουν, για τις επισκευές στον ταρσανά, για το εμπόριο υφασμάτων, για την ταχύτατα αναπτυσσόμενη βιομηχανία του νησιού…
…το Νεώριο σκουριάζει…ένα κίτρινο Νορβηγικό πλοίο περιμένει να αμοβοληθεί…
…στο Νισάντας, ένας παράλληλος κόσμος, δεν ξέρει για την Αγια Σοφιά, δεν την έχει ποτέ επισκεφτεί, η ιστορία γράφεται ερήμην του, ένας κόσμος πέρα και πάνω από αυτή, είναι η νέα μπλαζέ αστική τάξη που ζει σε ένα αποφλοιωμένο παρόν, περιμένοντας ένα αβέβαιο ιλλουστρασιόν μέλλον…συνωστίζεται στο Akmerkez, κουρνιάζει στην αγκαλιά ενός ροζ τηλεοπτικού life style…φορά Calvin Klein και Ferré…
…στα geçekondu, στα χαμόσπιτα της Πόλης, η ζωή, η πραγματική ζωή, εκρήγνυται σαν βόμβα μεγατόνων καθώς μετατρέπεται καθημερινά σε επιβίωση…
…τα παλιά αρχοντικά βυθίζονται μέσα στη νοσηρή υγρασία του Βοσπόρου…συνθλίβονται από τις συμπληγάδες μιας international αρχιτεκτονικής αισθητικής που επιτάσσει μια φαραωνικών προσδοκιών οικονομική ανάπτυξη…
…τα αρχοντικά καταρρέουν…γεμίζουν με φωτεινές επιγραφές Neon…
…το ισόγειο κατάστημα μυρίζει μούχλα, μπακλαβά και μαγειρεμένο αρνίσιο κιμά…
…το διπλανό, έχει μετατραπεί σε δισκοπωλείο…ακούω τον Tarkan, το pop είδωλο της νεολαίας, μια νέα κοπέλα με μαύρη μαντίλα με κοιτά κρατώντας ένα βιβλίο…
…τα φθαρμένα ξύλινα πατώματα στους άδειους καϊκχανέδες των γιαλί βογκάνε σε κάθε βήμα, τα παλιά αρχοντικά στάζουν σκουριά, βρώμα και κάπνα από τους μολυβένιους καπλαμάδες και τις ξερχαβαλωμένες υδροροές τους…σε μερικούς μαχαλάδες αισθάνεσαι την στυφή μυρωδιά του απόπατου ανακατεμένη με το άρωμα από τα λουλούδια στους πράσινους λόφους που στενάζουν κάτω από την ταπεινωτική ομοιομορφία των τσιμεντένιων πολυκατοικιών…
…στις ανηφοριές της Ερμούπολης τα νεοκλασικά γερνούν, ξεφτίζουν, κάποια μετατρέπονται σε παραδοσιακούς ξενώνες πολυτελείας, κάποια άλλα περιμένουν να αναπαλαιωθούν από κοινοτικά επιδοτούμενα προγράμματα…
…150 € με πρωινό, αλλαγή κλινοσκεπασμάτων καθημερινά, φιλική εξυπηρέτηση επαγγελματικά ξενοδοχειακή, ο παλιός στάβλος η σημερινή αίθουσα του πρωινού…
…θέα στο Αιγαίο…θέα στο Βόσπορο…
Στίφη τουριστών με διάθεση all inclusive κατεβαίνουν στην αποβάθρα…απέναντι το Καζίνο, πρώην αποθήκη, στο βάθος διακρίνεται η Άνω Σύρα, αετοφωλιά προστατευμένη από τους πειρατές…
…μια φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μου ΄χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά…
…οι αμανέδες αντηχούν ακόμα στους τεκέδες του Γαλατά, μια οδαλίσκη ακουμπά πάνω στους σμαλτωμένους τοίχους του χαρεμιού στέλνοντας ριπές από λάγνες ματιές πίσω από τα καφασωτά παραθυρόφυλλα…
… δεν ξέρει για το κοσμικό club Leila στον Βόσπορο, εκεί όπου συνωστίζεται η πλούσια - χωρίς παρελθόν - ελίτ της Πόλης, δεν γνωρίζει για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μα ούτε καν και για τα φτηνά εργατικά χέρια που θα δώσουν σάρκα και οστά στην περιβόητη ευρωπαϊκή προοπτική της πατρίδας της…
…η βάρκα μας αφήνει στο Αναντολούχισάρ, στο κάστρο της Ανατολής…βαρκάδα μέχρι τον Πύργο του Λεάνδρου και ξανά πάλι πίσω…το σώμα βαρύ σαν ατσάλι στάζει την αβάσταχτη υγρασία του Βοσπόρου…
Ay ışığı ve Boğaziçi yalnız
O fener bizim çocukluk aşkımız
…πίσω μας μια ιστορική διαδρομή αιώνων…
…μπροστά μας, μια ζωή ρέουσα, ζεστή, σφίγγεται σαν μέγγενη από αρχαίες υδάτινες αγκαλιές…
…ανοίγω το πουκάμισο να φουσκώσω θαλασσινό αέρα…σηκώνω τα μπατζάκια του παντελονιού να βρέξω τα πόδια μου στο κύμα…
...στον Φοίνικα όλα μοιάζουν τόσο ήρεμα αυτή την εποχή…
…αφουγκράζομαι…
…οι καμπάνες σιωπούν στο Φανάρι, στη Μπαλουκλιώτισσα, αντηχούν δυνατά στον επιβλητικό Άγιο Νικόλαο στην Ερμούπολη…
…E la vane va…
…τα πλοία θα φορτώσουν και πάλι υφάσματα, αλεύρι και σιδηρομετάλλευμα…
…ένα ταξίδι από την Πόλη στην Ερμούπολη και ξανά πάλι πίσω…
…στα αρχοντικά θα παίζουν ανάλαφρες μουσικές, οι άμαξες θα συνωστίζονται στα πλακόστρωτα…
…στα Βαπόρια, στα Λαζαρέτα, στα Ψαριανά, στο Βροντάδο, στη Ντελαγκράτσια, στα νεοκλασικά αρχοντόσπιτα των εφοπλιστών, στα χαμόσπιτα των ναυτεργατών του Νεωρίου, στο Μπέιγιογλου, στο Μπεμπέκι, στα Ταταύλα, στο Καντίκιοϊ, στα ξεφτισμένα «γιαλί» του Βοσπόρου, στα μουχλιασμένα σαχνισιά του Γαλατά, η ιστορία θα κομματιάζει τις σάρκες της αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η ζωή, η πραγματική ζωή, μόλις που θα λερώνεται από το αίμα που θα χύνεται αιώνια για χάρη της…

…και το υπέροχο παιχνίδι της ζωής θα συνεχίζεται μυθιστορηματικά στο Ορτακιόι στην Πόλη, στην πλατεία Μιαούλη στην Ερμούπολη…

…πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μ’ όλες τις φωνές, ποτέ δεν έμαθα τι σ’ έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά…

Το High Speed φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά…
…το αεροπλάνο προσγειώνεται στο El. Venizelos…

Φτάσαμε;