Head over heels

Οι ΑΒΒΑ ήταν τα πρώτα μου μη ελληνικά ακούσματα γύρω στα μέσα του ’70, παιδάκι…

Θυμάμαι είχα σκάσει στο κλάμα μέχρι να μου αγοράσει ο πατέρας μου μια τους κασέτα…

Πέρυσι, τέτοια εποχή σε μια ανεξήγητη κρίση παιδικής νοσταλγίας, αγόρασα ένα cd τους και άρχισα να το ακούω ολημερίς κι ολονυχτίς, μέχρι που έσπασα τα νεύρα της γυναίκας μου και των γειτόνων.
Πρόσφατα μάλιστα βρέθηκα σε ένα σπίτι γνωστών μου, σαραντάρηδες κι αυτοί, αρχίσαμε να κοιτάμε φωτογραφίες των παιδικών μας χρόνων, ανατρέξαμε σε παλιά τετράδια, σε βιβλία σχολικά τυλιγμένα με εκείνο το χαρακτηριστικό μπλε κάλυμμα με τη μυρωδιά του πλαστικού, γελάσαμε με τα παιδικά μας «παθήματα», με τις σκανταλιές μας, θυμηθήκαμε παλιά μας όνειρα, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, παλιά μας σχέδια, πραγματοποιημένα ή μη, θυμηθήκαμε και τους ΑΒΒΑ…
Σήμερα θα τους αποκαλούσαμε κιτς, ένα από τα πολλά pop συγκρότημα χωρίς ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία.
Μήπως όμως και τότε δεν ακροβατούσαν στα όρια του κιτς;

Σήμερα, και ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική ή μη αξία τους θα είχαν αναλωθεί άμεσα και επί τη εμφανίσει…
Ποια όμως ήταν αυτή η αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική τους αξία που διατηρεί τον μύθο τους στο χρόνο;
Τελικά τι είναι αυτό που διατηρεί ένα μύθο, τι είναι αυτό που δημιουργεί τη διαχρονική επιτυχία και αποδοχή;
Η προσωπική αξία, η σκληρή δουλειά, η συλλογικότητα, η αυταπάρνηση, η αφοσίωση, οι γνώσεις, οι δημόσιες σχέσεις, η μπαγαποντιά, η πονηράδα, όλα αυτά μαζί;

Και τελικά τι συνιστά την επιτυχία;

Head over heels που θα έλεγαν και οι ABBA, σε έναν επίμονο αγώνα να αφήσουμε το αποτύπωμά μας ανεξίτηλο στο χρόνο...