Ο Παντελής!

Απομεσήμερο, ο ήλιος έπεφτε και έβαφε με χρώμα ροδακινί το Αιγαίο…
Η θάλασσα ήρεμη, μια αίσθηση αρμύρας είχε παραμείνει πάνω στα ηλιοκαμένα μας κορμιά.
Γέμισα το ποτήρι με νερό και πάγο…
Ένιωθα το κορμί μου ακόμα ζεστό από τον ήλιο του μεσημεριού, πήρα ένα παγάκι και δρόσισα τον λαιμό και το στέρνο μου…
Τα τζιτζίκια είχαν στήσει χορό, καθώς οι τελευταίες ηλιαχτίδες βουτούσαν νωχελικά και χάνονταν μέσα στα ήρεμα νερά του μικρού λιμανιού.
Τον είδα να έρχεται ζεστός και ροδοκόκκινος, οι παλμοί μου ένιωσα να αυξάνονται…
Το παγάκι ξαφνικά κατρακύλησε και έσπασε σε χίλια κομμάτια πάνω στο βοτσαλωτό της προβλήτας…
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, τα μέλη μου να παραλύουν, το στόμα μου να μισανοίγει και τα μάτια να πετούν σπίθες ανείπωτης λαγνείας.
Κατάπια λίγο από το σάλιο μου γλύφοντας παράλληλα τα ξαναμμένα χείλη μου…
Τα μάτια μου υγρά…
Η γυναίκα μου πιο δίπλα με παρατηρούσε στωικά, ένιωθε κι εκείνη τα μέλη της να παραλύουν, η καρδιά της να χτυπά στους ήχους του πρώτου ασθενικού κύματος που έσκαγε πάνω στην προβλήτα και δρόσιζε τα γυμνά μας πόδια.
Οι πρώτες σταγόνες θαλασσινού νερού έβρεξαν τα μαυρισμένα ημίγυμνα σώματά μας, ενώ το θείο άρωμα του άλωνε χωρίς οίκτο τον υγρό αέρα που αναπνέαμε.
Έβλεπα την ροδαλή, τρυφερή, σφιχτή σάρκα του να επιδεικνύει χωρίς αιδώ τη γύμνια της μπροστά στα έκθαμπα μάτια μου.
Ο Παντελής ήταν εκεί!
Ο Παντελής, ναι ο Παντελής!
Γλυκός και ροδοκόκκινος!
Δεν έχασα χρόνο, του όρμηξα, δάγκωσα τη σάρκα του με λύσσα, ρούφηξα τους αρμυρούς χυμούς του με πάθος.
Η γυναίκα μου εμβρόντητη με παρατηρούσε, καθώς κι αυτή με τη σειρά της, ρίχτηκε χωρίς να χάσει χρόνο, πάνω στην ροδοκόκκινη σάρκα του αγαπημένου μου Παντελή.
Την είδα με την κόρη του ματιού μου έτοιμη κι αποφασισμένη να μου αρπάξει το αγαπημένο μου λάφυρο…
…χωρίς δεύτερη σκέψη και πριν προλάβω να τον αφήσω από τα χείλη μου, μου άρπαξε τον Παντελή με αποφασιστικότητα.
Η μάχη ήταν λυσσαλέα.
Η γυναίκα μου, εγώ κι ο Παντελής στη μέση!
Το απόλυτο τρίο!

…το βραδάκι έπεφτε, ο ήλιος είχε ήδη αναχωρήσει αποφασιστικά από τον ορίζοντα και είχε βυθιστεί μέσα στα γαλανά νερά αναζητώντας αστερίες και κοράλλια.
Αποκαμωμένος γέμισα το ποτήρι μου με νερό και πάγο.
Ένιωθα το κορμί μου ακόμα ζεστό, ένα παγάκι κύλησε από τον λαιμό μου δροσίζοντας για μία ακόμα φορά το φλογισμένο μου κορμί.
Η γυναίκα μου αποκαμωμένη κι εκείνη παρατηρούσε την πρώτη ψαρόβαρκα που έφευγε από το μικρό λιμάνι καθώς μεταμορφώνονταν σε μια μικρή λαμπερή κουκίδα ανάμεσα στα βράχια.
Είχαμε μείνει πλέον οι δύο μας…
…μόνο κάποια τελευταία ίχνη του Παντελή είχαν απομείνει ανάμεσά μας να μας θυμίζουν την παρουσία του, εκείνο το τρυφερό, γλυκό, ροδοκόκκινο, κορμί το οποίο πριν από λίγη ώρα μας πρόσφερε μιαν ανείπωτη ηδονή.
Ο σερβιτόρος με γρήγορες κινήσεις μάζεψε τα τελευταία απομεινάρια του Παντελή, τη ραχοκοκαλιά, τα μάτια και την ουρά του.
Δεν είχε πλέον μείνει τίποτε άλλο από εκείνον!
Σηκωθήκαμε νωχελικά, κουρασμένοι σύραμε το βήμα μας πάνω στο όμορφο βοτσαλωτό, ένα καΐκι έδενε στην προβλήτα, ενώ ένας ακόμα μεγαλόσωμος Παντελής εμφανίστηκε περήφανα μέσα από την ψαροκασέλα.
«Είδατε έναν σηκιό που πιάσαμε και σήμερα;», φώναξε με βραχνή φωνή ο μεσήλικας ψαράς.
«Μα αυτός είναι ο Παντελής», ανταπαντήσαμε με απορία.
«Τον λέμε και Παντελή και είναι σπάνιο ψάρι, συχνάζει στα βαθιά, ανάμεσα στα βράχια του βυθού, θέλει κόπο για να τον πιάσεις», συνέχισε.
Κοιταχτήκαμε με νόημα…

…αύριο, την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο…
…ναι….
…αύριο…
…οι τρεις μας…

…εσύ, εγώ κι ο Παντελής…

Υ.Γ.: Η φωτογραφία...ψαρεύτηκε από το internet.