Το λίγο ή το πολύ

Σάββατο πρωί για 3 ώρες, στον Πύργο.
Πανό προεκλογικά και αφίσες με τις φωτογραφίες κάποιων τοπικών αρχόντων αλλά και μερικών πολλά υποσχόμενων νεόκοπων σωτήρων της τοπικής κοινωνίας τους οποίους αγνοώ.
Αραιή συννεφιά και ένα γλυκό αεράκι να ανεμίζει τις λιγοστές πολύχρωμες θλιβερές σημαιούλες που κρέμονται από τους στύλους και τα μπαλκόνια των σπιτιών. Ατμόσφαιρα χαριτωμένη μέσα στην υποτονικότητα και την ανία του επαρχιακού τοπίου.
Ψάχνω parking, μετά από πολύ προσπάθεια παρκάρω έξω από ένα εργαστήριο ζυμαρικών.
«6 αυγά για κάθε κιλό ζυμαρικών κύριε» μου λέει η πωλήτρια…πολλά μου φαίνονται αλλά θα πάρω, έτσι, για να νιώσω την ψευδαίσθηση ότι θα αγοράσω κάτι ντόπιο και αυθεντικό, να πάρω κάτι ως λάφυρο στην σχεδόν αλλόκοτη πατρίδα των βιαστικών alien.
Ένα αυτοκίνητο κορνάρει με πείσμα έξω από το τοπικό ΟΤΕ, ο Κολοκοτρώνης κραδαίνει την χαντζάρα του αγέρωχα απέναντι στην μικρή πλατεία, πυκνό μποτιλιάρισμα έξω από το ψαράδικο του Καπετάνιου, μα αυτά συμβαίνουν και στη δική μου την πατρίδα…μερικοί λογομαχούν δήθεν μπροστά από το Buda live και την πιάτσα των Ταξί.
Μπουκάρω στο ψαράδικο με τη γνωστή αστεία Αθηναϊκή φούρια. Όλα να γίνουν άμεσα, τώρα, αν γίνεται και πριν. Μοιάζω με alien που ήρθε από έναν άλλον κόσμο.
Με εξυπηρετούν με ευγένεια, οι δικοί μου όμως οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, παίρνω μερικούς σαργούς και φεύγω βιαστικά, δεν βλέπω γύρω μου, σκοντάφτω πάνω σε έναν ηλικιωμένο, σχεδόν τον γκρεμοτσακίζω πάνω σε μια κασέλα με σαρδέλες, δεν ξέρω πως βαδίζετε εσείς εδώ αλλά στη δική μου την πατρίδα έτσι βαδίζουμε, συγνώμη, δεν ξέρω να περπατώ αλλιώς, το ξέρω, εγώ φταίω, εγώ είμαι το βιαστικό Αθηναϊκό alien, δε θα μείνω όμως πολύ σε αυτή τη χώρα, θα πάρω σε λίγο το ιπτάμενο alien αυτοκίνητό μου και θα χαθώ ξανά στην Εθνική Πύργου-Πατρών. Θα πρέπει να έχω άγιο τόσα χρόνια που ενώ κάνω το ίδιο δρομολόγιο παραμένω σώος και αβλαβής σε αυτό το δρόμο με τα τρακτέρ, τα Celica και τις γκαζωμένες τις BMW.
Στην κεντρική πλατεία, μια από τις ομορφότερες πλατείες της Ελληνικής επαρχίας, φυσά ένας άνεμος παλιάς Ελλάδας, σαν να ακούς ακόμα τον Κολοσούρτη να ετοιμάζεται να φορτώσει σταφίδα για το Κατάκωλο, οι ράγες όμως του παλιότερου ελληνικού σιδηροδρόμου έχουν σχεδόν χαθεί μέσα στη λήθη...
...δύο τρεις συνταξιούχοι κάθονται ράθυμα στο καφενείο, μερικές γυναίκες λένε τα νέα της ημέρας έξω από την Εθνική Τράπεζα, χρόνια ψάχνω τα ίχνη του θρυλικού πύργου του Τσερνωτά στην κεντρική πλατεία μα πάντα πέφτω πάνω στον Άγιο Νικόλαο, στην Αγία Κυριακή, στη Δημοτική Αγορά του Τσίλλερ, στα θορυβώδη ελληνάδικα όπου ξεχαρμανιάζει η νεολαία της περιοχής.…
Δεν μένω άλλο…μπαίνω στο αυτοκίνητο φουριόζος…
Η ελληνική επαρχία όσο με γοητεύει, με ελκύει και με συναρπάζει άλλο τόσο με διώχνει και με απωθεί βίαια…
Σάββατο πρωί στον Πύργο, για 3 ώρες…
...τελικά δεν κατάλαβα αν ήταν λίγο ή πολύ…

Η φωτογραφία από το site του Δήμου Πύργου (www.dimospirgou.gr)