Τουβλάκια Lego

Σαν σήμερα πριν από 1 χρόνο ξεκίνησε το παρόν blog το ταξίδι του στον κυβερνοχώρο.
Στην αρχή το ξεκίνησα για πλάκα, έτσι για να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, χωρίς να έχω καμία πρόθεση να επενδύσω σε τίποτα περισσότερο, παρά μόνο να νιώσω, μέσα από ένα διαφορετικό μέσο, εκείνη τη χαλαρή αίσθηση της γραφής που με συντροφεύει από πιτσιρίκι.
Δεν είμαι όμως της μονιμότητας, δεν είμαι της συνήθειας, δεν ήθελα να το φτιάξω ούτε για να ψυχαναλυθώ, αλλά ούτε και για να γνωρίσω νέους ανθρώπους. Μέσα από το διαδίκτυο και από άλλο χώρο, έτυχε στο παρελθόν να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους, με ελάχιστους κρατώ επικοινωνία. Είναι τελικά ποιο ωραίο να φαντάζεσαι τους ανθρώπους μέσα από αυτό που σου αφήνουν να νιώσεις και να φανταστείς, να δέχεσαι το φαίνεσθαι, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι πιο συναρπαστικό από το είναι.
Το διαδίκτυο έχεις τους δικούς του κώδικες, η πραγματική ζωή άλλες, εκεί το είναι αποτελεί την ύψιστη αξία.
Πάνω από όλα όμως, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση μέσα από ένα blog να πουλήσω μούρη κατά το λαϊκότερο, ούτε να κρυφτώ πίσω από μια ανωνυμία, πίσω από ένα χαριτωμένο και ίσως ευφάνταστο ψευδώνυμο με σκοπό να κατακρίνω, να βρίσω, να ειρωνευτώ και να καθαρίσω λογαριασμούς με φίλους και «εχθρούς», να σταθώ απέναντι στους λεγόμενους «επώνυμους» και να αρχίσω να βγάζω τα άπλυτα τους στη φόρα ή να βυσσοδομήσω εναντίον τους. Δεν το έφτιαξα γιατί βλέπω μπροστά μου εικονικούς εχθρούς και οδοφράγματα τα οποία πρέπει να ρίξω, δε το έφτιαξα γιατί αναζητούσα δημοσιότητα, δεν το έφτιαξα γιατί έψαχνα ένα μέσο για να γίνω γνωστός ώστε κάποιος να με ανακαλύψει μέσα από τα κείμενά μου, τα οποία ούτως ή άλλως δεν ήταν σπουδαία.
Το έφτιαξα απλά για να το κλείσω. Ακούγεται αστείο, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια, ήθελα να δοκιμάσω λίγο από το γλυκό της τούρτας και μετά να το αφήσω εκτεθειμένο μέσα στην απεραντοσύνη του κυβερνοχώρου.
Η αλήθεια είναι όμως ότι στην πορεία άλλοτε το αγάπησα, άλλοτε το μίσησα κι άλλοτε το αντιμετώπισα ακόμα και σαν μια εξωγήινη κατασκευή.
Δεν άργησα όμως να πραγματοποιήσω ότι υποσχέθηκα εξ αρχής, δηλαδή να το κλείσω, τουλάχιστον αυτό το blog είχε πάνω από όλα αρχές και ισχυρούς ηθικούς κώδικες!
Επειδή όμως ακόμα και οι ισχυροί κώδικες ηθικής υπόκεινται κι αυτοί σε αλλαγές από τον πανδαμάτορα χρόνο, έτσι κι αυτό το blog άνοιξε ξανά, πολύ απλά για να ξανακλείσει!
Σε αυτό το οποίο λοιπόν καταλήγω μετά από ένα χρόνο blogging είναι ότι το δικό μου blog δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια απλοϊκή κατασκευή από τουβλάκια lego, σαν εκείνες που έκανα παιδί...πρώτα τις έφτιαχνα και μετά τις κατέστρεφα για να φτιάξω άλλες. Εραστής του εφήμερου με άλλα λόγια.
Στην αρχή, όπως κάθε τι καινούργιο το οποίο σου προξενεί την περιέργεια, θέλησα να το ανακαλύψω, επισκεπτόμουν πολλά blogs, σχολίαζα, είχα συμμετοχή, επιθυμούσα τη συμμετοχή, στην πορεία βαρέθηκα, επισκεπτόμουν και επισκέπτομαι πλέον ελάχιστα blogs, σχολιάζω σπάνια. Το παιχνίδι μάλλον το βαριέμαι.
Μέσα από τον λεγόμενο και εξωτικό όρο blogging λοιπόν, δεν είδα κανένα συναρπαστικό ταξίδι, δεν γνώρισα κανένα κατά ανάγκη συναρπαστικό άνθρωπο, γιατί πολύ απλά δεν επιδίωξα να γνωρίσω, αν και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, δεν αισθάνθηκα μέλος καμίας ιντερνετικής φυλής, γιατί πολύ απλά όλα αυτά μου φαίνονται «κάπως» κι σε αυτό το «κάπως» δεν ξέρω τι ορισμό να δώσω, δεν αισθάνθηκα κατά ανάγκη καλύτερα ή χειρότερα, δεν γνώρισα περισσότερα από εκείνα που ήδη ήθελα να μάθω, δέχτηκα αδιαμαρτύρητα μόνο το φαίνεσθαι και δεν ασχολήθηκα καθόλου με το είναι, με άλλα λόγια το δικό μου blog πάντοτε το ένιωθα να μοιάζει με εκείνα τα τουβλάκια lego που προανέφερα…μετά όμως από τόσα χρόνια δεν θυμάμαι καμία από εκείνες τις κατασκευές που έκανα μικρός, δεν κράτησα καμία σε φωτογραφία, δε μου έμεινε καμία κατασκευή αποτυπωμένη στη μνήμη. Έτσι και το blog, δεν θυμάμαι γιατί έγραψα το ένα ή το άλλο, δεν θυμάμαι τι απάντησα σε ποιόν, δε θυμάμαι τι μου απάντησε ποιος, απλά η κατασκευή των lego ψήλωνε και ψηλώνει με σκοπό κάποια στιγμή να πέσει με μια μου απότομη κίνηση. Το blog μου αποτελεί την επιβράβευση απλά του εφήμερου.
Μετά από ένα χρόνο χαλαρού blogging, δεν αισθάνομαι καν την ανάγκη να κάνω καμία αυτοκριτική, για ποιόν λόγο δηλαδή συνεχίσω ακόμα και σήμερα να κάνω blogging, δεν ξέρω τι με σπρώχνει - σπανιότερα πλέον - να συνεχίζω...νιώθω όμως ότι κάποτε, όταν θα το σταματήσω, δεν θα ξέρω γιατί το έκανα, τι με έσπρωξε να αρχίσω να γράφω μέσα από μια ιστοσελίδα, δεν θα μου μείνει τίποτα περισσότερο από εκείνη, την όμορφη χαλαρή αίσθηση που συνεχίζει να μου δημιουργείται γράφοντας χωρίς σκοπό, χωρίς στόχο, χωρίς μέτρο, έτσι a capella, δεν θα μοιάζει με τίποτα περισσότερο από μια αγωνιώδη προσπάθεια να μετατρέπω τις σκέψεις σε λέξεις, από όσα γράφω μοναχικά από μικρό παιδί, πότε στο χαρτί και πότε στον υπολογιστή μου και τα κρατώ άλλοτε αυστηρά μόνο για μένα, άλλοτε για τους φίλους μου κι άλλοτε για να τα καταστρέψω αμέσως…
…δε θα μοιάζει με τίποτα άλλο, παρά με εκείνες τις εφήμερες και ευφάνταστες κατασκευές με τα πολύχρωμα τουβλάκια lego…