Χριστούγεννα, Μαγειρική, Ψυχανάλυση κι Αράχοβα

Η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότεροι (διαδικτυακοί τόποι) ασχολούνται πλέον με τη μαγειρική. Εάν η ιντερνετική ψυχανάλυση αποτελεί τη νέα αστική μας ψύχωση, τότε η ενασχόληση με την (ιντερνετική) μαγειρική είναι ενδεχομένως το alter ego της. Αν μάλιστα η μαγειρική με τη ψυχανάλυση συνδυάζονται και με αναφορές σε ταξιδιωτικούς προορισμούς τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και ομολογουμένως πιασιάρικο.
Γνώστης λοιπόν κι εγώ των τεχνικών marketing με ένα τέτοιο θέμα καταπιάνομαι εδώ. Στην πραγματικότητα, ουδεμία σχέση έχω με την ψυχανάλυση, ερασιτεχνική σχέση με τη μαγειρική, ερωτική σχέση με τα ταξίδια. Η πρώτη μου κάθεται στο στομάχι, η δεύτερη ακόμα περισσότερο, ειδικά εάν έχω τσακίσει μια ολόκληρη κατσαρόλα με χιουνκιάρ μπεγεντί, τα ταξίδια όμως αποτελούν τελικά τη μοναδική μου σταθερά.
Φέτος λοιπόν τα Χριστούγεννα, ο συνδυασμός των τριών παραπάνω συνιστωσών θα μεγαλουργήσει.

Χριστούγεννα, Μαγειρική, Ψυχανάλυση κι Αράχοβα ή όπως αλλιώς και με οποιαδήποτε σειρά κανείς επιθυμεί.

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε μια επικοινωνία με έναν φίλο μου ο οποίος φέτος τα Χριστούγεννα δήλωσε ευθαρσώς ότι ούτε που το διανοείται να επισκεφτεί τη Βιέννη, γιατί λέει βαρέθηκε το Glühwein και τις παραστάσεις στην φημισμένη της Όπερα, γιατί Όπερα στην Αθήνα δεν υπάρχει και κάπου πρέπει να πάει κι αυτός, άλλωστε τη Σκάλα του Μιλάνου έχει βαρεθεί να την επισκέπτεται, ούτε θα ανέβει και προς Αράχοβα μεριά για να κάνει σκι, γιατί λέει ψυχράθηκε με κάτι σελέμπριτις το καλοκαίρι στη Μύκονο και δεν θέλει λέει να τους ξαναδεί στον Παρνασσό ζαλωμένους με όλο τα χειμερινά αξεσουάρ του Κλαουδάτου, ούτε στο Σαμονί και στο Κουρσεβέλ θα καταφύγει γιατί λέει αυτά τα μέρη έχουν γίνει πλέον πασέ κι αυτός έχει ένα class, ούτε και στο Μπάντσκο στη Βουλγαρία θα αποδράσει, γιατί λέει θα πάει εκεί η ξαδέρφη του η Κούλα με πούλμαν από τα Σέρρας, μαζί με τη φίλη της την Τάνια από το Κιλκίς, που θέλει οπωσδήποτε να τον παντρέψει μαζί της, ούτε θα καταφύγει και σε κάποιον εξωτικό προορισμό, τύπου Μαλδίβες, γιατί εκεί πήγε πέρσι και ήταν λέει χάλια. Αφού λοιπόν έψαξε όλο τον άτλαντα και προβληματίστηκε μέσα στο Lonely Planet, αμφιταλαντεύτηκε τελικά μεταξύ Μάτσου Πίτσου και Ινδοκίνας, όμως κατέληξε ότι ο νέος απόλυτος προορισμός των απανταχού in ψαγμένων υψηλόμισθων αστών της υδρογείου είναι τελικά το Βιετνάμ.
Έσκασα από το κακό μου, χτυπήθηκα στα παρκέ, κατάπια τα μανικετόκουμπά μου! Αν είναι ένα μέρος που θα ήθελα να επισκεφτώ είναι το Βιετνάμ, όχι γιατί είμαι κι εγώ ένας in ψαγμένος υψηλόμισθος αστός, την τύχη μου τη μισθοσυντήρητη μέσα, αλλά γιατί αυτά τα μέρη πιστεύω ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να τα προλάβει κανείς πριν από τα McDonald´s.
Για μας τα ντόρτια και οι διπλές και για άλλους οι εξάρες που λένε.
Χριστούγεννα λοιπόν χωρίς την πατροπαράδοτη (αμερικανική) γαλοπούλα στημένη στα τέσσερα με το συμπάθιο, χωρίς την εφιαλτικά προβλέψιμη ανταλλαγή δώρων με τον θείο Στάθη, τη θεία Ελπινίκη, τον Κωστάκη και τη Μαιρούλα, τον Γιαννάκη και τον Λάκη, καθώς και τον παππού με το φανελάκι, με τον Άγιο Βασίλη να περιμένουμε να κατέβει από το καπνισμένο τζάκι φορτωμένος με το καινούργιο Playstation, την Barbie με το ξανθό το ντεκαπαρισμένο το μαλλί, την τσάντα με το καινούργιο μάλλινο πουλόβερ, το πολυπόθητο bonus κι όσα ο παλιός ο χρόνος μας στέρησε λες και μας τα χρωστούσε, με το χαμόγελο μέχρι τον αυχένα να ψάχνουμε στον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού μας κάθε Χριστίνα και Χρήστο με τους οποίους κάποτε ανταλλάξαμε μια καλημέρα για να του ευχηθούμε, χωρίς ούτε καν εκείνη την προκάτ ιλουστρασιόν διάθεση βουτηγμένη μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του γκλίτερ κρατώντας ένα φοντάν στο χέρι και προσπαθώντας σώνει και καλά να νιώσουμε γιορτινά.
Πως θα ήταν λοιπόν τα Χριστούγεννα χωρίς γιορτινό τραπέζι και χωρίς μελομακάρονα και κουραμπιέδες;
Χριστούγεννα χωρίς καν τραπέζι μήπως;
Αν λοιπόν έχουμε λύσει όλα μας τα βιοποριστικά προβλήματα και ουσιαστικά ή μη ύπαρξη γιορτινού τραπεζιού γίνεται από…άποψη κι όχι από ανέχεια, τότε προβληματισμοί του είδους: Αράχοβα, Κάτω Πατήσια, ή Βιετνάμ (;), αποκτούν τη δική τους ζωογόνα ελαφρότητα μέσα στην δυσβάσταχτη αστική μας τρέλα.

Ρεβεγιόν λοιπόν με ρύζι βραστό και τηγανητά φίδια σε υπαίθριους πάγκους των δρόμων της Σαϊγκόν;
Γιατί όχι!

Υ.Γ.: Ιντερνετική light ψυνανάλυση, με μαγειρικά αποκούμπια και φόντο εξωτική ταξιδιωτική ευζωία, για την ώρα τέλος...
...ε, μη τα λουστώ τώρα στα γεράματα...