Μαμά, ΔΕΝ πεινάω!

Με τη μπλογκόσφαιρα ουδεμία σχέση έχω.
Ουσιαστικά ούτε και blog θεωρώ ότι έχω, γιατί πολύ απλά αυτό εδώ δεν είναι blog, αλλά κάποια αλλόκοτα αποτυπώματα στο ηλεκτρονικό χαρτί, τα οποία κάποια στιγμή ελπίζω ότι θα τα εξαφανίσω.
Δεν είμαι λοιπόν blogger, απλά επισκέπτομαι εδώ και εκεί μερικά blogs σαν την άδικη κατάρα. Τον όρο blogger δεν τον αποδέχομαι, την άδικη κατάρα ευχαρίστως!
Μπαινοβγαίνοντας λοιπόν σε κάποια λίγα blogs, αφιερώνοντας όχι περισσότερο από 10 λεπτά ημερησίως - πράγμα για το οποίο αισθάνομαι βαθύτατες ενοχές - διαπιστώνω ότι όλο και περισσότερα blogs σκάνε μύτη με θέμα τη μαγειρική.
Με ψυχαναλυτικές ερμηνείες δεν θα καταπιαστώ, γιατί ούτε την ψυχανάλυση παραδέχομαι, ούτε και θα κάτσω να ασχοληθώ και με την λεγόμενη blogόσφαιρα (μα καλά δεν είναι αστείος ο όρος;) πέρα των 10 ημερησίων λεπτών, για τα οποία επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε, νιώθω ενοχές.
Αυτό το οποίο αισθάνομαι πάντως, προσπαθώντας να δώσω μια ερμηνεία με περισσότερο κοινωνιολογικούς και οικονομικούς όρους, είναι ότι, όπως εσχάτως ανακαλύψαμε (;) την ελεύθερη οικονομία στην Ελλάδα, την οποία, από τη μια κατηγορούμε αλλά από την άλλη αυτή εμπιστευόμαστε γιατί αυτή ξέρουμε, έτσι όλο και περισσότεροι πλέον ασχολούνται με τη δημιουργία θεματικών blogs με κεντρικό μοτίβο τη μαγειρική.
Τους κανόνες του λεγόμενου blogging φαίνεται ότι πολλοί γνωρίζουν, τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας όμως ελάχιστοι.
Εάν λοιπόν η αυξημένη προσφορά οδηγεί τις τιμές σε πτώση, άλλο τόσο και η υπέρ-προσφορά μαγειρικών blogs οδηγεί σε πληθωρισμό του συγκεκριμένου είδους, άρα και σε έκπτωσή του. Τίποτε νέο δε βλέπω να κομίζεται πλέον σε ένα χώρο όπου η ελεύθερη έκφραση ιδεών (;) υποτίθεται αποτελεί την πεμπτουσία του μέσου.
Πόσοι μουσακάδες και πόσα παστίτσια, πόσα μπράουνις, πόσες black forest και πόσα τιραμισού μπορεί να χωρέσει αυτό το έρμο το internet και να χωνέψει το ταλαιπωρημένο μας στομάχι; Πόσες παραδοσιακές, μοντέρνες, μεταμοντέρνες, εναλλακτικές, πειραγμένες και προχωρημένες συνταγές μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος εγκέφαλος προτού φωνάξει: ΧΟΡΤΑΣΑ;
Το ίδιο συμβαίνει και στις τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής. Εκεί όπου το νέο έγινε παλιό, η ανία και η πλήξη πήραν μοιραία τη σκυτάλη και η φαντασία μετατράπηκε σε βαρετή ρουτίνα.
Κάτι περισσότερο νέο; περισσότερο διαφορετικό παρακαλώ;
Βέβαια θα μου πει κανείς και θα έχει και δίκιο, τι κάθεσαι ρε άνθρωπε και ασχολείσαι αφού δε σε ενδιαφέρει ο χώρος;
Η μόνη απάντηση που έχω - και επαναλαμβάνω με ψυχαναλυτικούς όρους δεν καταπιάνομαι ποτέ - είναι ότι αυτό το οποίο τελικά με ενδιαφέρει δεν είναι τι γίνεται στην blogόσφαιρα (αν πω αυτή τη λέξη ξανά θα καταπιώ ένα μαγκάλι κάρβουνα), ή στην τηλεόραση (την οποία αν παρακολουθήσω ξανά πάνω από 10 λεπτά ημερησίως να χορέψω σαν τον αναστενάρη στην πυρά), αλλά πολύ απλά με ενδιαφέρει τι γίνεται σε ένα χώρο προβολής και ανταλλαγής ιδεών όπου εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, αναμασούμε τα ίδια και τα ίδια, πάσχουμε από έλλειψη πρωτοτυπίας και καινοτόμο τρόπο σκέψης και όταν αρπάζουμε μια ιδέα τις δίνουμε να καταλάβει μέχρι να τη σιχαθούμε.
Και για να μην παρεξηγηθώ αδίκως, αυτό που με ενοχλεί δεν είναι αυτά καθ΄αυτά τα μαγειρικά blogs, μερικά εκ των οποίων είναι εξαιρετικά, απλά αυτό το οποίο αναζητώ είναι η ύπαρξη καινοτόμων και φρέσκων ιδεών σε κάθε επίπεδο της ζωής.
Δυστυχώς εκεί εντοπίζω το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα.
Η αναφορά στα μαγειρικά blogs γίνεται απλά προκειμένου να διευκολύνει την έκφραση του προβληματισμού μου.

Πάντως όσο το οπτικό μου πεδίο θα κατακλύζεται με υποτίθεται «φρέσκιες» ιδέες περί γαστρονομίας, τότε κι εγώ μπορώ φαντάζομαι να συμμετέχω στο παιχνίδι σερβίροντας τηγανιτές αράχνες και φίδια, τα οποία σημειωτέον είναι και εκλεκτός μεζές σε κάποιες περιοχές του πλανήτη.