Μεγαλύτερη ήττα δεν είναι να χάνεις το δρόμο σου προσπαθώντας να αλλάξεις τον κόσμο, πραγματική ήττα είναι να τον βρίσκεις σε έναν καναπέ, αλλάζοντας τελικά με το τηλεκοντρόλ τα κανάλια της τηλεόρασης.Πόσα δυνατά, εμπνευσμένα μυαλά και πόσες ισχυρές προσωπικότητες, ικανές να εμπνεύσουν, μπορεί να συναντήσει ένας μέσος άνθρωπος σήμερα ώστε να αλλάξει την πορεία του, πόσες ψυχές είναι έτοιμες να ξεφύγουν από τα βαθιά νερά της θάλασσας του «τίποτα», της κατανάλωσης και της επίπλαστης ευζωίας που προβάλλεται ανερυθρίαστα μέσα από την ανίατη τηλεοπτική αισθητική του life style, πόσοι άνθρωποι είναι σήμερα ικανοί να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να αντιδράσουν στη ματαιότητα της απόκτησης όλων και περισσότερων υλικών αγαθών και στη διαμόρφωση ενός έξωθεν επιβαλλόμενου βαρετού καθωσπρεπισμού, μα και πόσους δρόμους μπορούμε τελικά να ανακαλύψουμε και να διαβούμε καθημερινά προσπαθώντας να αλλάξουμε τη ρότα τη ζωή μας;
Ο δρόμος δεν χρειάζεται να έχει καμία τελικά ιστορία …ο δρόμος του καθενός είναι τελικά ένα λευκό χαρτί πάνω στο οποίο μουτζουρώνουμε τη δική μας, προσωπική ιστορία…μέχρι ο δρόμος μας να συναντηθεί με το δρόμο κάποιου άλλου και η προσωπική ιστορία να γίνει κοινή, μέχρι να γίνει διασταύρωση, μπορεί και λεωφόρος...
13 σχόλια:
απλά: υπέροχα!
Καλή εβδομάδα Γιάννη
Καλημέρα Χρήστο!
Καλή εβδομάδα να έχουμε...χαιρετίσματα στην πατρίδα!
Ωραίος ορίζοντας στη φωτογραφία σου, αγαπώ ιδιαίτερα αυτούς του ορίζοντες, σκέψου ότι έγραψα και μυθιστόρημα για δαύτους...τώρα για τους δρόμους, μπορεί κάποιος να θέλει να παραμείνει και μονοπάτι σε επαρχιακό τοπίο, θεμιτό,ε;
απολύτως θεμιτό!
άλλωστε κι εγώ του μονοπατιού και μάλιστα του δύσβατου είμαι...
όσο για τη φωτογραφία, αυτή εμφανίζει κάποιο δρόμο στην μακρινή Ισλανδία...
.....ή μέχρι να μουτζουρώσεις τόσο πολύ το χαρτί που να σκιστεί στο τέλος....
Την καλημέρα μου Γιάννη...υπέροχο ποστ...
ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο, να μουντζουρώνουμε το χαρτί με όσες πιο πολλές μουντζούρες μπορούμε...κι αν σκιστεί στο τέλος, τότε είναι ευκαιρία να μουντζουρώσουμε κάποιο άλλο λευκό χαρτί, το θέμα βέβαια είναι να υπάρχουν χαρτιά ...
Μπορούμε πάντα να ακολουθούμε τη συμβουλή της γιαγιάς μου, " με καλύτερό σου κάτσε και νηστικός κοιμήσου"...Ύποπτα διαχρονικό, έτσι?
δεν ξέρω βρε patsiouri, εγώ την πείνα τη ρημάδα δεν την αντέχω...
Έχεις να επιλέξεις μεταξύ και αυτής και της άλλης πείνας...δύσκολο έ???
καλή μου patsiouri, μπροστά σε ένα γαλακτομπούρεκο με μπόλικο σιρόπι είναι δυνατόν να αντισταθείς;
Άν το τρώς με κάποιον που θές να του το ξεράσεις στα μούτρα φυσικά μπορείς να αντισταθείς...
-Η αλήθεια βέβαια είναι πως έπεσεςστην περίπτωση, σιχαίνομαι το γαλακτομπούρεκο!!
ΥΓ: Μόλις τελείωσα ένα φοβερό βιβλίο, αυτό του Μανιώτη που συστήνω στην αρχική σελίδα, λέγεται φοβερά Προστασία και έχω μία υποψία πως θα σου αρέσει, καλό απόγευμα!
Patsiouri θα συμφωνήσω, η «Φοβερά Προστασία» είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μου έχουν μείνει αποτυπωμένα στο μυαλό.
όταν βρω λίγο χρόνο ίσως να γράψω δυό λόγια...
Εγώ το είχα διαβάσει γύρω στα 20 και νομίζω πως μου δημιούργησε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου για τη ζωή, με τη βοήθεια κάποιων άλλων πεφωτισμένων βέβαια, μόλις αγόρασα ένα πιό καινούριο του Μανιώτη, τις "ιπτάμενες αγελάδες", καλό φαίνεται, θα το αρχίσω το βράδυ...
Δημοσίευση σχολίου