Γκρο Πλαν

«Τι θα ήθελες να γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις;» με είχε ρωτήσει ο πατέρας μου.
«Σκηνοθέτης», του απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο πατέρας εκείνη τη φορά δεν γούρλωσε τα μάτια του απορημένος.
Είχε ακούσει από το στόμα μου κι άλλα τέτοια...ανορθόδοξα, άλλοτε του έλεγα ότι ήθελα να γίνω αστροναύτης, άλλοτε πολεοδόμος, κάποια άλλη φορά ενδοκρινολόγος κτηνίατρος και μάλλον είχε συνηθίσει.
«Καλά, θα αλλάξεις γνώμη όταν μεγαλώσεις», μου είχε μόνο πει καθησυχαστικά, γιατί εδώ που τα λέμε για τους περισσότερους γονείς και δη για τους Έλληνες της μετα-εμφυλιακής περιόδου, οι οποίοι κουβαλούσαν μνήμες ή και εμπειρίες από πολέμους, κακουχίες και ανασφάλεια, η ιδέα να ασχοληθεί το παιδί τους με κάτι το οποίο δεν δημιουργούσε την παραμικρή αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας για το μέλλον, τους γέμιζε με άγχη, σκοτούρες αλλά και αμφιβολίες του είδους: «μα τελικά τι έκανα λάθος ο δόλιος ο γονιός;»
Στην πορεία, ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός άρχισε να βρίσκει το δρόμο του κι εγώ να χάνω τον δικό μου, καθώς διαπίστωνα ότι τελικά ούτε την ίδια μου τη ζωή δεν ήμουνα σε θέση να σκηνοθετήσω όπως οραματιζόμουνα μικρός - βέβαια για βοηθός Διευθυντή Φωτογραφίας καλά τα πήγαινα - με αποτέλεσμα, περισσότερο και από τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις να υπερισχύσει, ευτυχώς για πολλούς και σίγουρα ευτυχώς και για μένα, το πρακτικό μου μυαλό και η ορθολογική μου σκέψη.
Έτσι, η έβδομη τέχνη έχασε έναν νέο επίδοξο Κουροσάβα και τα έρμα τα ζωάκια έσωσαν το τομάρι τους από τα χέρια ενός μάλλον ευφάνταστου ενδοκρινολόγου κτηνιάτρου με ανησυχίες σκηνοθετικές.
Η αγάπη όμως για την τέχνη του κινηματογράφου δεν μπόρεσε ποτέ να συνθλιβεί από τις συμπληγάδες μιας on road τελικά ζωής.
Σκηνοθέτης μπορεί ευτυχώς να μην έγινα, σινεφίλ όμως σίγουρα.
Η πρώτη μου πάντως επαφή με το πανί ήταν σε ηλικία 3-4 ετών, κάπου στο χάραμα της δεκαετίας του '70, όταν η μάνα μου είχε την φαεινή ιδέα να πάρει μια φίλη της, την αδερφή μου και εμένα και να πάμε όλοι μαζί να δούμε την No 1 ταινία - ένα μελό δηλαδή - του box office της εποχής.
Στα μισά της ταινίας είχα σκάσει από το κλάμα, η μάνα μου μας πήρε άρον άρον, την αδερφή μου από το μανίκι κι εμένα αγκαλιά - η φίλη της είχε δει τα σκούρα από νωρίς και την είχε κάνει κλέφτικα - και μπαίνοντας στο λεωφορείο της γραμμής κατευθυνθήκαμε για το σπίτι.
Θυμάμαι καλά ότι αντί να φάω της χρονιάς μου για το χουνέρι, έφαγα τελικά μαλλί της γριάς, ενώ η αδερφή μου έμεινε νηστική γιατί είχε θυμώσει που δεν μου έριξε η μάνα μου ένα γερό μπερντάκι ξύλο για την αποτυχημένη απογευματινή μας έξοδο.
Στην πορεία της ζωής μου έχω παρακολουθήσει αμέτρητες ταινίες, με άλλες γέλασα, με άλλες έκλαψα, με άλλες εξοργίστηκα, με άλλες ενθουσιάστηκα και με αρκετές άλλες με πήρε ο βαθύς ο ύπνος.

Με την ευκαιρία λοιπόν της πρόσκλησης την οποία μου έκαναν οι φίλοι:

Magica, η αγαπημένη κυβερνομαγείρισσα,

Κατερίνα ante portas

(άλλο μου είπε, άλλο έκανα),

Ο Χρήστος του Πύργου

απαριθμώ κι εγώ 10 αγαπημένες μου ταινίες (μάλλον έχω ξεχάσει άλλες τόσες):

1. «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέην;» (What Ever Happened to Baby Jane?) του 1962, γιατί λατρεύω τα film noir, γιατί είναι ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ και γιατί στο έργο αυτό συνυπήρξαν δυο μεγάλες ντίβες της 7ης τέχνης, η Μπέτυ Ντέιβις και η Τζόαν Κρόφορντ.
2. «Farinelli» του Gerard Corbiau, για τη φοβερή κινηματογραφική αίσθηση, για τη μουσική, αλλά και για την τραγική ιστορία. (Εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο πράγμα να σου τα κόβουν).
3. «La Vita é bella», γιατί η ζωή είναι όντως όμορφη, γιατί έκλαψα, γέλασα, για τον τρελο-Μπενίνι οπωσδήποτε, αλλά και για την θαυμάσια μουσική του Πιοβάνι.
4. «Ο καιρός των Τσιγγάνων» του Κουστουρίτσα, για την υπέροχη φωτογραφία και για την μοναδική μουσική του Μπρέγκοβιτς που μας έκανε να ανακαλύψουμε την μουσική των Βαλκανίων.
5. «Frida», της Julie Taymor, για την υπέροχη κινηματογράφηση, για την έκρηξη των χρωμάτων και για την συγκλονιστική ιστορία της μοναδικής Frida Kahlo.
6. «Pulp Fiction», γιατί είναι Ταραντίνο κι αυτό από μόνο του αρκεί!
7. «Sweet Movie», του Dusan Makavejev, του 1974, για την μουσική του Χατζιδάκι και γιατί απλά η ταινία είναι πανέμορφα kinky!
8. «Μια ζωή την έχουμε», του Γιώργου Τζαβέλα, του 1958, γιατί όντως, που να πάρει, μια ζωή την έχουμε, αλλά και για εκείνο το υπέροχο λογιστικό λάθος των 1.101.101,10 δραχμών...
9. «Θου Βου, Φαλακρός Πράκτωρ, Επιχείρηση Γης Μαδιάμ», του 1969, για τον Βέγγο ρε γαμώτο!
10. «Περιφρόνα με γλυκιά μου», με τους Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση, γιατί πιο πάνω κι από τις ερμηνείες, το στόρυ ήταν τελικά όλα τα λεφτά:
Ο Νώντας έχει μεγαλώσει στο λιμάνι, μόνος και ορφανός. Θα γνωρίσει την όμορφη Φωτούλα και θα την ερωτευθεί, αλλά δεν θα τολμήσει να πει σε κανέναν για τον έρωτά του, γιατί είναι πάμφτωχος και γιατί η Φωτούλα είναι αρραβωνιασμένη με τον Βαγγέλη. Στον μόνο που θα μιλήσει είναι ο γέρο-μπουφετζής, ο κυρ-Σταμάτης, τον οποίο βοηθάει. Ο κυρ-Σταμάτης μιας και πέρασαν τα χρόνια του και επειδή ξέρει ότι ο Νώντας είναι καλό παιδί, θα του μεταβιβάσει το κυλικείο που έχει. Ο Νώντας θα ανακαλύψει ότι ο Βαγγέλης είναι απατεώνας, αλλά πάλι δεν θα μιλήσει σε κανέναν. Η έκρηξη μιας φιάλης υγραερίου στο σπίτι, θα τυφλώσει την Φωτούλα και ενώ ο Βαγγέλης θα εξαφανιστεί από τη ζωή της, ο Νώντας θα της παρασταθεί μένοντας συνεχώς κοντά της!

Πετάω την μπάλα στον αέρα κι όποιος την πιάσει...