Ανοιξιάτικη βροχούλα

Λεωφόρος Μεσογείων, κίνηση κι η μουσική από το ραδιόφωνο σαν τον λαθρεπιβάτη δίπλα μου…

Με πήγε πίσω, στο 1981, αρχές ακόμα της εφηβείας όταν μια μέρα δανείστηκα από τον μεγαλύτερό μου ξάδερφο ένα δίσκο βινυλίου τον οποίο είχε αγοράσει με το χαρτζιλίκι του Σαββατοκύριακου.

Εκείνα τα χρόνια το πολιτικό τραγούδι ήταν ακόμα στα πάνω του καθώς το πολιτικό σκηνικό ευνοούσε τη συντήρηση των αναμνήσεων από την αγωνιστική περίοδο των πρώτων μετα-δικτατορικών χρόνων.

Το δισκάκι του ξαδέρφου μου έμοιαζε σαν να είχε βγει μέσα από μια πηγή με γάργαρο δροσερό νερό, ο ήχος αλλιώτικος, ο στίχος πιο φρέσκος, άρχισα να νιώθω μια εγγύτητα με εκείνα τα τραγούδια, πολύ περισσότερη από την μάλλον αδιάφορη για μένα αλήθεια των λεγόμενων πολιτικών τραγουδιών - τα οποία πάντοτε μου προξενούσαν ένα δέος αλλά παράλληλα κι ένα ανεξήγητο άγχος - αν και ήξερα ότι αυτά αποτελούσαν την παρηγοριά και την έμπνευση όσων προσπαθούσαν ή και αγωνίζονταν ενδεχομένως για έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον στον οποίον βρίσκονταν.

Η δική μου πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική, την ελπίδα κάποιων εγώ τη βίωνα ως δεκανίκι, το δικό τους όραμα ήταν το δικό μου παρελθόν, το δικό τους μέλλον, μια ομιχλώδη χίμαιρα, εγώ ήθελα να ζήσω σε ένα άλλον κόσμο, μακριά από όλα εκείνα τα επαναστατικά οράματα και τις επιδιώξεις που μου προβάλλονταν ως θέσφατα, αν και την ίδια στιγμή ένιωθα ότι όλα αυτά, δεν ήταν τίποτε άλλο, από απλά μια ευφάνταστη εκδοχή ενός κόσμου με χίλια πρόσωπα.

Εκείνο το απόγευμα, ένιωσα όμως ότι ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου, το πρόσωπο μιας άλλης πραγματικότητας άρχισε να μου αποκαλύπτεται...
Σαν παράνομο φρούτο άρχισα να γεύομαι εκείνο το δισκάκι του ξαδέρφου...

...Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στην καρδιά

απ’ του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά

σε περίμενα κι απόψε, σαν το μάννα τ' ουρανού

μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά

στην αγάπη την καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά

με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά

και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αυτί

για έναν κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή

τ’ ουρανού το περιβόλι, μοναχά για μας τους δυο

περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό…

Αφιερωμένο εξαιρετικά (όπως θα έλεγαν και οι παλιοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί), στην Katerina ante Portas που μου το υπενθύμισε με το σημερινό της άρθρο, στην αγαπημένη μου φίλη Magica που μαγειρεύει, στην ανοιξιάτικη βροχούλα που μας δρόσισε, σε όλους όσοι αγάπησαν αυτόν τον δίσκο, αλλά και σ΄εκείνη την ραδιοφωνική παραγωγό της ΕΡΑ2 που μου χάιδεψε τα αφτιά σήμερα το πρωί...

Υ.Γ.: Ασφαλώς από «Τα Μπαράκια» του Βαγγέλη Γερμανού, ένα από τα διαμάντια της Ελληνικής δισκογραφίας.