Κομπάρσες στιγμές

Αν είναι κάτι τόσο προβλέψιμο τις γιορτινές ημέρες και δη τις ημέρες του Πάσχα, περισσότερο προβλέψιμο ακόμα και από την βελούδινη επίγευση μια γεμάτης κουταλιάς από μαγειρίτσα, από το θεσπέσια πικάντικο άρωμα του κοκορετσιού καθώς ψήνεται, από το εξοργιστικά ψεύτικο άλικο χρώμα των βαμμένων αυγών, από τα πατροπαράδοτα 3 (maximum) δευτερόλεπτα παραμονής στην εκκλησία μετά το Χριστός Ανέστη και την καθιερωμένη ανταλλαγή των ασπασμών και δη στο αέρα, αλλά και από την θεϊκά ξεροψημένη πέτσα του ροδοκόκκινου αμνοεριφίου στη σούβλα ανήμερα το Πάσχα, είναι τελικά εκείνη η - πολλές φορές - ενοχλητικά υπερχειλίζουσα εσωτερική μας ανάγκη ή ενδεχομένως και ο μαϊμουδισμός, να βουτήξουμε, ως άλλοι Καλύμνιοι βουτηχτές, στα βαθιά νερά των αναμνήσεων με σκοπό να ανασύρουμε στην επιφάνεια αλλά και να μοιραστούμε μαζί με άλλους - λες και το έχουμε τάμα στη Μεγαλόχαρη - καλά συντηρημένες από το χρόνο θύμησες, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου βαρυφορτώνονται με την χρυσόσκονη της νοσταλγίας.
Το προβλέψιμο του πράγματος γίνεται ακόμα πιο προβλέψιμο όταν οι αναμνήσεις συνδέονται αποκλειστικά με το hardcore της γιορτής, δηλαδή με την πατροπαράδοτη έξοδο στα πάτρια εδάφη - όσες γενιές και να περάσουν τα πάτρια μένουν πάντα πάτρια, λες και η έρμη η Αθήνα από την οποία όλοι φεύγουμε ως κυνηγημένοι λαθρομετανάστες, δεν γέννησε ποτέ κανέναν, χαράμι τα Ιασώ, τα Λητώ και τα Μητέρα - με το ψήσιμο του οβελία, στο οποίο όλοι δηλώνουμε βεβαίως επαΐοντες, αλλά παράλληλα αγνοώντας επιδεικτικά τις εκατόμβες των σφαγμένων ζωντανών, αφού η λεγόμενη (ψεύτικη συνήθως) οικολογική συνείδηση πάει περίπατο μπροστά στη σαγηνευτικά ελκυστική θέα μιας ξεροψημένης νεφραμιάς, καθώς και με τόσα άλλα τετριμμένα, τα οποία επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τόσο γοητευτικά πανομοιότυπα, όπως η παντοδυναμία του Θρύλου στο Ελληνικό πρωτάθλημα και τα καθιερωμένα ετήσια στραπάτσα του στα απανταχού «ξερά» της Γηραιάς Ηπείρου.
Συνεπής κι εγώ στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα του τόπου - άγιες ημέρες που είναι - μια μόνο στιγμή θέλω τελικά να μοιραστώ...
Με τις mainstream αναμνήσεις λέω αυτή τη φορά να μην καταπιαστώ.
Οι κομπάρσες στιγμές ας λάβουν κι αυτές το ρόλο που τους πρέπει, για λίγο, έστω μόνο για εκείνα τα βαριεστημένα δευτερόλεπτα ανάγνωσης, από ένα ακροατήριο το οποίο μόλις και μετά βίας διακρίνεται σε μια κατά τα άλλα άδεια πλατεία θεάτρου.
Αν λοιπόν αυτές οι mainstream στιγμές οι οποίες έχουν καταγραφεί στο DNA μας, περιφέρονται με έπαρση πρωταγωνιστή πάνω σε μια πασαρέλα αναμνήσεων, τότε μια μόνο στιγμή μπορεί να κλέψει την παράσταση, καθώς παίρνει συνήθως υποχρεωτικά τη σκυτάλη από αυτές όταν τα φώτα της ράμπας αρχίζουν ένα ένα να τρεμοσβήνουν, τη στιγμή ακριβώς που τα κορμιά αποκαμωμένα από την πατροπαράδοτη εορταστική κραιπάλη, παραδίδονται στην αναζωογονητική αποχαύνωση μιας ρουφηξιάς ζεστού ελληνικού καφέ.
Οι σάρκες του δόλιου οβελία έχουν κατακρεουργηθεί και καταναλωθεί όπως τους άξιζε, η θράκα ακόμα σιγοκαίει, τα αποφάγια στο τραπέζι θυμίζουν τη θηριωδία που προηγήθηκε, τα τσόφλια από τα κόκκινα αυγά μπερδεύονται με τις ροδοκόκκινες πατάτες του φούρνου, το τζατζίκι, τα συκώτια από το κοκορέτσι και τα εντεράκια από τη γαρδούμπα, το τραπεζομάντιλο πιο βρώμικο κι από εσώρουχο αστέγου, ενώ το στομάχι παίρνει τη σκυτάλη από τα πόδια και αρχίζει με τη σειρά του να χορεύει τσάμικο, καλαματιανό, καρσιλαμά, καθώς επίσης βαρύ κι ασήκωτο ζεϊμπέκικο.
Μόνο η μυρωδιά ενός φρεσκοψημένου ελληνικού καφέ καθώς έρχεται στο δίσκο μαζί με δροσερό νερό, είναι ικανή να διεγείρει τις νωχελικές, από την υπερκατανάλωση τριγλυκεριδίων και χοληστερόλης, αισθήσεις.
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, εκείνα τα λίγα κομπάρσα δευτερόλεπτα της ρουφηξιάς του ελληνικού στο χοντρό φλιτζάνι μετά την κραιπάλη, αξίζει τελικά κανείς να τα ζήσει…
…γιατί εκείνη η ρουφηξιά δεν έχει την ίδια γεύση με τις άλλες τις φορές, εκείνη η ρουφηξιά περικλείει όλη την μελαγχολία μιας γιορτής που πέρασε, περιέχει όλη την γλυκιά κούραση μιας παρατεταμένης προσμονής, όλη την ομορφιά μιας άνοιξης που εκρήγνυται, όλη την αναμονή ενός καλοκαιριού που έρχεται…
…αλλά κι όλη την αγάπη των ανθρώπων, των δικών μας ανθρώπων, με τους οποίους μοιραζόμαστε κάποιες επαναλαμβανόμενα όμορφες μα και τελικά γοητευτικά κομπάρσες στιγμές…

Καλό Πάσχα…