Στ' Αναπλιού το Παλαμήδι

Οι τόποι λένε ότι είναι οι άνθρωποί τους...
...όμως οι τόποι είναι και τα κτίρια, οι δρόμοι, τα σκονισμένα τους πεζοδρόμια…

Στην Αργολίδα υπάρχουν δύο πόλεις. Το Άργος και το Ναύπλιο. Δύο πόλεις τόσο κοντινές μεταξύ τους αλλά παράλληλα και τόσο μακρινές.
Η ιστορία έπαιξε το δικό της το παιχνίδι με αυτές.
Το Άργος λέγεται ότι πριν από 30-40 χρόνια ήταν μια πόλη όμορφη, μια πόλη με γραφικά νεοκλασικά σπίτια το οποίο θύμιζε έντονα το σημερινό Ναύπλιο.
Σήμερα το Άργος είναι μια πόλη, την οποία θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ως μία από τις πλέον άσχημες πόλεις της Ελλάδας, με άναρχο πολεοδομικό σχέδιο, ή μάλλον με καθόλου σχέδιο, με μια απρόσωπη αισθητική, αντιγραφή του οικιστικού μοντέλου της Αθήνας σε επαρχιακή όμως κλίμακα, με ψηλές άχαρες και γκρίζες πολυκατοικίες, οι οποίες συνθλίβουν με τον όγκο τους τα ελάχιστα εναπομείναντα νεοκλασικά του.
Το Άργος πλήρωσε την οικονομική του ανάπτυξη ακριβά.
Ο κάμπος με τα εσπεριδοειδή αποτέλεσε και αποτελεί τον οικονομικό του πνεύμονα, όμως την ίδια στιγμή δημιούργησε και τις προϋποθέσεις μιας οικονομικής ανάπτυξης, η οποία οδήγησε στην μεγάλη ανοικοδόμηση των προηγούμενων δεκαετιών καταστρέφοντας ουσιαστικά την ομορφιά αλλοτινών χρόνων.
Η οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα όμως έτσι νοείται.
Θλίψη δημιουργείται όταν αναγκαστικά έρχεται στο μυαλό η εικόνα άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων, οι οποίες αντιμετώπισαν πολέμους, βομβαρδισμούς και καταστροφές, αλλά όμως και πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη, διατηρώντας παράλληλα το χαρακτήρα τους, τουλάχιστον το χαρακτήρα του παλιού κομματιού τους, παλιές πόλεις λοιπόν, οι οποίες πλέον υπάρχουν ως πνεύμονας αισθητικής ομορφιάς γύρω από τις βιομηχανικές τους περιφέρειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Γερμανικές altstadt.
Το Ναύπλιο σε σχέση με το γειτονικό του Άργος είχε άλλη τύχη.
Μέχρι σχεδόν τη δεκαετία του ’80 ασφυκτιούσε από την οικονομική ανάπτυξη του γειτονικού Άργους. Το Ναύπλιο μαράζωνε, τα υπέροχα νεοκλασικά του κτίρια κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο και οι κάτοικοί του το εγκατέλειπαν.
Η οικονομική δυσπραγία και η εγκατάλειψή του αποτέλεσαν τελικά και τη σωτηρία του.
Το Ναύπλιο αναπτύχθηκε έξω από τη παλιά του πόλη. Η νέα πόλη αναπτύχθηκε κι αυτή άναρχα, σε αντίθεση με την παλιά η οποία σχεδόν εγκαταλείφθηκε, καθώς ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για αυτήν.
Το Ναύπλιο όμως έτσι σώθηκε.
Η απουσία ενδιαφέροντος για αυτό, αλλά και ο ανταγωνισμός από το πλουσιότερο Άργος το άφησε ουσιαστικά έξω από το οικονομικό παιχνίδι της αντιπαροχής και της ανοικοδόμησης.
Αργότερα, η εισροή χρημάτων από κοινοτικά προγράμματα, η διαφορετική αντίληψη περί ανάπτυξης, η ανάπτυξη της τουριστικής του κίνησης, καθώς και το μεράκι κάποιων ανθρώπων, το ανέδειξαν ξανά σε μια από τις ομορφότερες ελληνικές πόλεις…
…κι αν το όμορφο είναι μια έννοια υποκειμενική, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Ναύπλιο είναι μια πόλη τελικά με χαρακτήρα.
Οι υπερβολές βέβαια δεν έλειψαν και στην περίπτωσή του.
Το Ναύπλιο αναπτύσσεται τουριστικά σε βαθμό που ενδεχομένως δεν μπορεί να αντέξει. Η αύξηση της τουριστικής κίνησης οδήγησε και τις τιμές στα ύψη.

Επισκέπτομαι το Ναύπλιο 5-6 φορές το χρόνο, θα το επισκεφτώ ξανά και τώρα, καθώς είναι ένα μέρος το οποίο με χαλαρώνει, ένα από τα μέρη στα οποία η κίνηση, η φασαρία και οι ορδές των τουριστών δεν με ενοχλούν, καθώς η θέα του φωταγωγημένου Παλαμηδίου από την ιστορική πλατεία Συντάγματος με αποζημιώνει, ένα μέρος το οποίο αναλογίζομαι ποια θα ήταν η τύχη του, εάν τη δεκαετία του ΄70 αναπτυσσόταν οικονομικά, όπως τέλος πάντων αντιλαμβανόμασταν ή και ακόμα δυστυχώς αντιλαμβανόμαστε την οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα.