Sweet Dreams are made of this...

Υπάρχουν μέρη τα οποία όσες φορές κι αν τα επισκεφτείς σου αφήνουν την ίδια γλυκιά γεύση, αλλά παράλληλα και την ίδια πικρή επίγευση, όπως ένα παλαιωμένο λικέρ πικραμύγδαλο.

Το Γαλαξίδι το επισκέφτηκα για πρώτη φορά στο Λύκειο, σε μια σχολική εκδρομή κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Θυμάμαι ότι ο προορισμός δεν ήταν το Γαλαξίδι, αλλά ο Παρνασσός και συγκεκριμένα η Αράχοβα, η οποία την εποχή εκείνη καθιερωνόταν ως το χειμερινό αντίβαρο της Μυκόνου στο χάρτη των trendy εγχώριων προορισμών.

Στο σχολικό πούλμαν η ατμόσφαιρα σχεδόν εορταστική, οι κασέτες στο ραδιόφωνο εναλλάσσονταν σε χρόνο dt, το ρεπερτόριο κατά προτίμηση ξένο, καθώς εκείνη την εποχή έκαναν θραύση οι Αυστραλοί Men at Work με το Down Under, οι Dexis Midnight Runners με το Come on Eileen, οι Culture Club με το Karma Kameleon, οι Police με το Every breath you take, οι Eurythmics με το Sweet Dreams are made of this…κι εμείς, τα τρελά τα σχολιαρόπαιδα με το μαλλί αφάνα και με το τσιγάρο στην άκρη των χειλιών, ανακαλύπταμε ότι το σεξ είναι μια άλλη ιστορία, για άγρια θηρία, μια τρελή ταλαιπωρία, καθώς βρισκόμασταν σε μία σύγχυση για το ποιος τελικά είναι ο άντρας και ποια η γυναίκα, μεταξύ του Boy George και της Annie Lenox.

Το πούλμαν επέστρεφε από την Αράχοβα.

Τα κορίτσια με την φωτογραφία του Σταμάτη Γαρδέλη κολλημένη στο μπουφάν κρατούσαν παρδαλά ταγάρια, τα οποία είχαν προ ολίγου αγοράσει από τα τοπικά τουριστικά καταστήματα - βλέπεις το φεμινιστικό κίνημα εκείνη της εποχή ήταν στα ντουζένια του και ο αριστερός ενδυματολογικός καθωσπρεπισμός τα ‘επέβαλε’ ως το καλώς έχειν της ορθόδοξης αριστερής περιβολής - έδιναν τα ρέστα τους, χορεύοντας με διάθεση άγρια πάνω στα καθίσματα της γαλαρίας, σκεπτόμενα προφανώς ότι το σεξ είναι εκείνο που σε άγει και σε φέρει την ώρα που γουστάρεις κάποιος να σου βάλει χέρι, ενώ τα αγόρια με στυλ Knight Rider και το πακέτο Marlboro στην κωλότσεπη, κουνιόντουσαν άχαρα στους ρυθμούς της hard rock και του heavy metal των ACDC, διαλύοντας, στα εξ ων συνετέθη, όλο το νευρικό σύστημα των καθηγητών και του δύσμοιρου του μεροκαματιάρη οδηγού, στο παρμπρίζ του οποίου φιγουράριζε παραπονεμένα η κασέτα της Άντζελας Δημητρίου με το «και θέλω να΄ ρθω να σ΄ αρπάξω από την άλλη, να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα, με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα και ποια θυσία, ποια θυσία, ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σεεεεεεεναααα»…
Σε αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση με τους δύσμοιρους τους συνοδούς καθηγητές, οι οποίοι προφανώς καταριόντουσαν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν και τον οδηγό σε κατάσταση μέθης λόγω της προηγούμενης κρασοκατάνυξης σε βουκολική χασαποταβέρνα του χωριού, αλλά και του βαρύτατου νευρικού κλονισμού του τελευταίου από τους άγριες τσιρίδες των ACDC, ξάφνου μπροστά μας, στην άκρη του δρόμου, μα και εντελώς τυχαία, ξεπρόβαλε το κουφάρι μιας μεγάλης γέρικης ελιάς, λίγο πριν τον γκρεμό, ο οποίος οδηγούσε καρφί στα βραχώδη παράλια της Φωκίδας και στα απότομα ρεύματα του Κορινθιακού…
…κι ενώ λοιπόν το πούλμαν κολλούσε στο κουφάρι της ελιάς, λίγο προτού πάρει πάρει το δρόμο που δεν έχει γυρισμό, όλα τα παρδαλά ταγάρια, ο Οδηγητής - πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, η Δεξιά στο Χρονοντούλαπο της Ιστορίας κι άλλα τέτοια, trendy λόγια της εποχής - οι κασέτες της Άντζελας, του Boy George, του Λε.πά και των ACDC, καθώς και οι ανασηκωμένες τρίχες από το μαλλί αφάνα, μαζί με τις φωτογραφίες του Σταμάτη Γαρδέλη και του Πάνου Μιχαλόπουλου, ήρθαν και προσγειώθηκαν πάνω στα ταλαίπωρα κεφάλια των καθηγητών, οι οποίοι έβλεπαν να κρέμεται η μεροκαματιάρα ζωή τους από το κουφάρι μιας ελιάς κι από την αμφιλεγόμενη δεξιοτεχνία ενός μέθυσου οδηγού σε κατάσταση νευρικού κλονισμού, ελέω ACDC, ταγαριών, Boy George και όλων των παραπάνω.

Το ταξίδι στην Αράχοβα μπορεί να μην είχε καλή κατάληξη όμως το καινούργιο πούλμαν, το οποίο κατέφθασε για να παραλάβει το παρδαλό πλήθος σε κατάσταση μαζικής υστερίας, μας μετέφερε στο Γαλαξίδι, λίγο προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα.
Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά στο Γαλαξίδι, έτσι από τύχη…
Το μέρος το λάτρεψα, τότε δεν ήξερα γιατί, έμοιαζε με ένα σωσίβιο λίγο πριν τον πνιγμό, έμοιαζε σαν ένα δώρο που παίρνει ένα παιδί όταν δε το περιμένει…
…μετά από μερικές ακόμα επισκέψεις τα επόμενα χρόνια, κατάλαβα ότι τα μέρη εκείνα τα οποία ασκούν ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου, είναι όσα κουβαλούν πάνω τους μια ιστορία έντονης ακμής αλλά και έντονης παρακμής, κυρίως παρακμής, με βασικό όμως φόντο τη θάλασσα, τα μέρη εκείνα τα οποία αντανακλούν όλη τον ξεπεσμό μιας αρχοντιάς, μιας αίγλης η οποία δεν περισώθηκε από τη ρίζα μιας γέρικης ελιάς στην άκρη ενός γκρεμού, αλλά κατρακύλησε και χάθηκε, για να μετενσαρκωθεί αργότερα σε μια άλλη διάσταση, όχι απαραιτήτως τουριστική…
Για αυτό τελικά μου αρέσει το Γαλαξίδι…
…γιατί μου θυμίζει εκείνη την πρώτη άτυχη εκδρομή της εφηβείας, γιατί κάθε φορά μου ανοίγει τα χαρτιά του ένα ένα και με δυσκολία, γιατί έχει να μου διηγηθεί μιαν υπέροχη, νοσταλγική ιστορία, γιατί μυρίζει - όλο και λιγότερο έστω - μιαν Ελλάδα που δεν σκαλώνει στο σάπιο κουφάρι μιας ελιάς, αλλά τρέχει δυστυχώς ντοπαρισμένα να προλάβει το μέλλον χωρίς σκοπό και χωρίς προοπτική, μου φέρνει τελικά στα αφτιά εκείνη την εκκωφαντική ηχορύπανση των ACDC, τα παρδαλά ταγάρια, μα κι εκείνο το υπέροχο γλυκό τριαντάφυλλο, το οποίο μας γλύκανε σε κάποιο καφέ του Χηρόλακα, της ωραιότερης ίσως γωνιάς του Γαλαξιδίου, της αρχαίας Οιάνθειας, μιαν ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα όπως και σήμερα…

Η φωτογραφία από το www.kastellia.gr