You've got me on my knees

Το να καταπιάνεσαι συνεχώς με τις αναμνήσεις σου και να διολισθαίνεις σε μια στείρα παρελθοντολογία είναι ίσως το ίδιο ανούσιο πράγμα με το να μην ασχολείσαι καθόλου μαζί τους, υποστηρίζοντας ότι το παρόν και το μέλλον έχουν μόνο αξία. Καμία αντίρρηση. Μόνο που το μέλλον ουδείς το γνωρίζει, το παρελθόν λίγο πολύ το ξέρουμε, το μέλλον είναι δύσκολο να το περιγράψουμε, απλά το οραματιζόμαστε και το σχεδιάζουμε.

Όταν για πρώτη φορά ακούστηκε η Layla του Eric Clapton, στις αρχές του ’71, εγώ ήμουνα ήδη 3 ετών. Η Ελλάδα από τη μια βρισκόταν στην κατάψυξη κι από την άλλη, τα πολύχρωμα παιδιά των λουλουδιών έδιναν τη δική τους μάχη με την ουτοπία, ενώ κάπου ενδιάμεσα αναπτυσσόταν όλο και περισσότερο ένας ορμητικός χείμαρρος αντίστασης, την ίδια στιγμή που ένα ολόκληρο έθνος κρεμόταν από τα χείλη του Συνταγματάρχη Βαρτάνη στον Άγνωστο Πόλεμο, αλλά κι από τις ιδρωμένες πράσινες σωβρακοφανέλες της ένδοξης γενιάς του Γουέμπλεϋ (μα τι γράφω Θεέ μου ο γαύρος!).
Μέσα σε αυτό το τοπίο, μερικά από τα μεγάλα σουξέ της εποχής είχαν κυρίως βουκολικό περιεχόμενο και κυρίως πατριωτικό χρώμα…

«Πα μωρέ πάνω, σε ψηλή ραχούλα
πάνω σε ψηλή ραχούλα, κάθεται μια βλαχοπούλα
Και μωρέ και τη ρόκα της κρατάει
και τη ρόκα της κρατάει, πρόβατα κι αρνιά φυλάει
Τσο μωρέ τσοπανόπουλο από πέρα
τσοπανόπουλο από πέρα, τραγουδάει με τη φλογέρα
Τρα μωρέ τραγουδάει το καημένο
τραγουδάει το καημένο, με παράπονο, θλιμμένο!»

Το γιατί ήταν θλιμμένο το δόλιο το τσοπανόπουλο ενδεχομένως να μην είχε να κάνει τόσο με τη βλαχοπούλα, ίσως ούτε και με τη ραχούλα, όσο για τα γίδια και τα πρόβατα έχω ακόμα κάποιες αμφιβολίες.

Τη Layla και τον Eric Clapton τους «ανακάλυψα» ένα καλοκαίρι, αναγκαστικά αργότερα, στα τέλη ’70, κάνοντας διακοπές στο Κατάκολο, με τους γονείς μου, την αδερφή μου, τη θεία, τον θείο, τη γιαγιά και τον παππού με το φανελάκι, εκεί όπου είχα την πρώτη μου επαφή με άγνωστους για μένα τότε ήχους, οι οποίοι ελέω θείου, έμαθα αργότερα ότι τους έλεγαν rock, blues, soul, καθώς και «καρέκλες».
Από το πολιτικό τραγούδι, τον Καζαντζίδη, τα Καλαματιανά και τη Θεία Λένα, μάλλον θα πρέπει να είχα πάθει overdose, αν και στην πραγματικότητα - για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια - μεγάλες διαφορές μεταξύ τους τότε δεν μπορούσα να διακρίνω, όλα για μένα ήταν μουσική.
Η γνωριμία με τη Layla (την ίδια δεν είχα ούτε την τιμή ούτε και την τύχη να γνωρίσω αυτοπροσώπως), καθώς και με τα άλλα είδη, τα οποία τότε μου φάνταζαν τόσο εξωτικά, όσο και η διαδρομή Πύργου - Κατακόλου με τον ιστορικό Κολοσούρτη - ο οποίος σημειωτέον έπνεε πλέον τα λοίσθια, καθώς σερνόταν με βαριά αγκομαχητά πάνω στις σκουριασμένες γέρικες ράγες του - έγινε από ένα λίγο μεγαλύτερο από μένα ξάδερφο, ο οποίος προκειμένου να εντυπωσιάσει και στη συνέχεια να ρίξει μια μεγαλύτερη του γειτονοπούλα, την οποία χαλβάδιαζε από καιρό, άρχισε να ψαχουλεύει τα βινύλια και τις αμέτρητες κασέτες του πατέρα του (ο θείος που λέγαμε), ο οποίος ήταν μανιώδης συλλέκτης βινυλίων και σκληρός ροκάς, αλλά δε το έλεγε, καθώς εκείνη την εποχή και στο περιβάλλον του, μετά το έρμο το τσοπανόπουλο με τη φλογέρα του, είχαμε περάσει βιαστικά στους Boney M, στους ABBA, στον Γιάννη Φλωρινιώτη και στον Γιάννη Μαρκόπουλο.
Το να προβάλεις, την εποχή εκείνη, μια κάποια διαφορετικότητα σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν ευνοούσε τα off road γούστα, ήταν κατά κάποιο τρόπο μεμπτό και επιλήψιμο, κάτι το οποίο νομίζω ισχύει λίγο πολύ σε κάθε εποχή.
Δεν είναι λίγο πράγμα οι μισοί να ακούν Φαραντούρη (προσωπικά με τη Φαραντούρη ουδέποτε είχα πρόβλημα, τουναντίον μάλιστα) και οι άλλοι Boney M - δεν ξέρω βέβαια εάν ήταν τα ίδια πρόσωπα, αν και αυτό διόλου θα με ξένιζε - κι εσύ να χτυπιέσαι στους ρυθμούς των blues και της rock στην σεμνότυφη, κλειστή και καχύποπτη επαρχιακή κοινωνία της Αθήνας, των μπλε Ουγγρικών λεωφορείων Ikarus, του Καματερού με το «θαυματουργό» του νερό, της καθιέρωσης των μονών - ζυγών ως του πλέον πρωτοποριακού μέτρου καταπολέμησης του νέφους, του συνθετικού πολύχρωμου ιδρωμένου φουστανιού και του αναπτυσσόμενου σε μήκος και πλάτος δασύτριχου μύστακα.

Η Layla, το ζεστό εκείνο καλοκαίρι, το οποίο αν δεν κάνω λάθος είχε χτυπήσει 47 βαθμούς Κελσίου κάπου στην Ελευσίνα, στέλνοντας κάμποσους θερμόπληκτους για μόνιμες διακοπές στον Παράδεισο, γλιτώνοντας τους από την διαχρονική κόλαση της Αθήνας, με πήρε και με σήκωσε, καθώς άκουγα ασταμάτητα τον Clapton να ακροβατεί μοναδικά πάνω στις χορδές της ηλεκτρικής του κιθάρας.
Από τότε, το κομμάτι αυτό έγινε κάτι σαν το μουσικό μου φετίχ!
Η Layla, την οποία άρχισα εκείνο το καλοκαίρι να ακούω μανιωδώς, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, πριν από το φαγητό, αλλά και μετά από αυτό, κάτι σαν το μουρουνέλαιο δηλαδή, το οποίο στοίχειωσε τα παιδικά χρόνια χιλιάδων ελληνοπαίδων, καθώς και τους δικούς μου γευστικούς κάλυκες, αποτέλεσε ίσως την ισχυρότερη μουσική μου ανάμνηση, καθώς κατά κάποιο τρόπο, σηματοδοτεί τη χρονική στιγμή από την οποία και μετά αρχίζει να διαμορφώνεται το μουσικό μου γούστο.
Έτσι λοιπόν, αν με έριχναν σε ένα ερημικό νησί και μου έλεγαν ποια τραγούδια θα ήθελες να πάρεις μαζί σου, η Layla θα ήταν σίγουρα ένα από 2-3 που θα επέλεγα.

Στο video, το οποίο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στην Katerina ante Portas, παρακολουθούμε τους Eric Clapton, Phil Collins (ντραμς), Elton John (Keyboards), Mark Knopfler (κιθάρα) και Nathan East (μπάσο), να «χαϊδεύουν» ηδονικά τη Layla - και όχι μόνο - σε μια μάλλον ιστορική συναυλία, η οποία δόθηκε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, στα πλαίσια του Prince´s Trust Rock Gala, τον Ιούνιο του 1988.