Μήπως ζούμε σε μια...Prora;

Η Prora είναι ένα ειδυλλιακό μέρος στο νησί Rügen της πρώην Ανατολικής Γερμανίας στα παράλια της Βαλτικής. Διαθέτει μια υπέροχη παραλία πολλών χιλιομέτρων με άμμο και δάση από πεύκα τα οποία φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, θυμίζοντας έντονα μεσογειακό τοπίο, αν και η Μεσόγειος βρίσκεται πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα. Ίχνη ζωής υπάρχουν εκεί τουλάχιστον από την εποχή των Βίκινγκς.

Τίποτα όμως από όλα αυτά, ούτε η ειδυλλιακή της παραλία, ούτε το όμορφο καταπράσινο τοπίο, αλλά ούτε και οι Βίκινγκς δεν ήταν αρκετά για να κάνουν γνωστή την Prora σε ολόκληρη τη Γερμανία, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Η συγκρότημα της Prora σχεδιάστηκε ώστε να αποτελέσει το παραθεριστικό κέντρο 20.000 Nazi.
Για την υλοποίηση αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου και μεταξύ των ετών 1936-39, περίπου 5 χιλιόμετρα κατά μήκος της αμμουδερής παραλίας, χτίστηκαν με βαρύ οπλισμένο σκυρόδεμα, δημιουργώντας έτσι μία μονοκόμματη τσιμεντένια, πολυώροφη κατασκευή, η οποία αποτέλεσε ένα ψηλό τσιμεντένιο φράγμα μπροστά από τη θάλασσα. Το συγκρότημα αποτελείται από 8 ομοιόμορφα κτίρια.
Στα σχέδια υπήρξε ακόμα και η κατασκευή θεάτρου (χωρητικότητας 20.000 θέσεων ενδεχομένως;), πισίνας (αυτή φαντάζομαι θα ήταν κομματάκι μικρότερη) και πολλών άλλων βοηθητικών εγκαταστάσεων.

Η Prora δεν λειτούργησε ποτέ. Ο πόλεμος πρόλαβε την ολοκλήρωση και τη λειτουργία της και έτσι αυτή έμεινε ένα τσιμεντένιο κέλυφος σχεδόν 5 χιλιομέτρων κατά μήκος της παραλίας, χωρίς σώμα και ψυχή.
Οι Σύμμαχοι αγνόησαν την Prora και δεν την βομβάρδισαν. Η Prora έμεινε ανέπαφη και αποτέλεσε καταφύγιο των αμάχων της περιοχής, ενώ αντιθέτως οι βομβαρδισμοί κατέστρεψαν κτίρια μεγάλης αρχιτεκτονικής και ιστορικής σημασίας σε ολόκληρη τη Γερμανία, τα οποία προφανώς για τους Συμμάχους είχαν φαίνεται μεγαλύτερη αξία (είναι γνωστό άλλωστε ότι τα όμορφα κτίρια όμορφα καίγονται, ενώ η ασχήμια της Prora δεν θα δημιουργούσε ίσως το παραμικρό ενδιαφέρον με την καταστροφή της).
Στα χρόνια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας η Prora χρησιμοποιήθηκε από τον Στρατό, ενώ σήμερα παραμένει κενή και μη προσβάσιμη, ένα εφιαλτικό μνημείο της ανθρώπινης μεγαλομανίας, αν και κατά καιρούς υπάρχουν σχέδια για την αξιοποίησή της, καθώς έχει χαρακτηρισθεί μνημείο με ιστορική σημασία.

Τι θέλω και καταπιάνομαι σήμερα με την Prora θα μου πει κανείς, αφού εδώ και καιρό μια χαρά ποστάρω για όμορφες παραλίες και εστέτ εστιατόρια.
Καλό ερώτημα.

Η εικόνα της Prora είναι αυτή που μου έρχεται καθημερινά στο μυαλό αντικρίζοντας, τόσο τις άχρωμες, ομοιόμορφες και τσιμεντένιες πόλεις στις οποίες ζούμε, όσο και τις καθημερινές μας συμπεριφορές, τις γεμάτες από ομοιομορφία και έλλειψη φαντασίας.
Ομοιομορφία στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε, καθώς πολλές φορές ο μιμητισμός είναι ισχυρότερος από τη διάθεση για πειραματισμούς και διαφοροποίηση, ομοιομορφία στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε, που κάνουμε διακοπές, που καταναλώνουμε, που μιλάμε, ομοιομορφία ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο…μπλογκάρουμε, γιατί εδώ που τα λέμε και το blogging προδίδει συμπεριφορές και προθέσεις.

Η Prora δεν είναι τελικά εκείνο το εφιαλτικό, ομοιόμορφο και μονοκόμματο τσιμεντένιο τέρας στη Βόρεια Γερμανία, η Prora είναι τελικά η καθημερινότητα μας, από την οποία, αν και το θέλουμε, δύσκολα προσπαθούμε να διαφύγουμε…
Η Prora είναι εκείνο το τσιμεντένιο κέλυφος το οποίο μας μαντρώνει και υποτίθεται μας προστατεύει, γιατί να μπαίνουμε τώρα σε ρίσκα…

Η Prora όμως, παρότι είναι εκεί και ατενίζει εκείνη την υπέροχη παραλία της Βαλτικής, είναι σαν να μην υπάρχει, στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε, ακόμα και οι βόμβες την αγνόησαν, δεν έχει ούτε μια στιγμή δόξας να θυμηθεί, θα υπάρχει πιθανόν για πολλά χρόνια ακόμα, κανείς όμως δεν θα την αγγίζει, θα είναι ένα οικοδόμημα ιστορικής σημασίας, αλλά παράλληλα και ένα κατασκεύασμα αμφίβολης μελλοντικής αξίας…

Αλήθεια, πόσοι τελικά γνωρίζουν την δική τους…Prora;