Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα’χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα’χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’τη ζωή δεν είναι
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά...
Ποίηση: Nâzim Hikmet
Ελεύθερη Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος
Φωτογραφία: Ara Güler
Το καθημερινό μου προσευχητάρι, κολλημένο στο γραφείο, στον υπολογιστή, στη βιβλιοθήκη, στο αυτοκίνητο, ακόμα και στο ψυγείο μαζί με τα ψώνια της εβδομάδας…
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα’χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα’χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’τη ζωή δεν είναι
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά...
Ποίηση: Nâzim Hikmet
Ελεύθερη Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος
Φωτογραφία: Ara Güler
Το καθημερινό μου προσευχητάρι, κολλημένο στο γραφείο, στον υπολογιστή, στη βιβλιοθήκη, στο αυτοκίνητο, ακόμα και στο ψυγείο μαζί με τα ψώνια της εβδομάδας…
…έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…
11 σχόλια:
Kαλημέρα! Αρθρογραφείς και εσύ παρόμοια ageless , έστω και έμμεσα, σαν εμένα!
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά...
-Ωραίο, πολύ ωραίο!
ageless είναι μόνο η ψυχή Κατερίνα...
Είδες όμως μια εκλεκτική συγγένεια σήμερα με τα post μας;
La vita e bella που θα έλεγε και ο Μπενίνι!
Αν είχα τη μουσική του Πιοβάνι τώρα θα σου την αφιέρωνα, αλλά ελπίζω να μετράει τουλάχιστον η πρόθεση...
Eυχαριστώ, σαφώς μετράει!
Τώρα ως προς το ..ageless, δεν ξέρω αν με συμφέρει βρε Μπόη μου να το σχολιάσω, άλλωστε είμαι μόνο..33! :)
(Vida la bella!! για να κάνουμε και τη σχετική άσκηση! Ας είναι καλά το ΒΒC-spanish, to youtube & oi soapoperas!) :))
με τις soap operas δεν μαθαίνεις ακριβώς ισπανικά αλλά...αυτιστικά!
Ο χρόνος Κατερίνα είναι μια σχετική υπόθεση...
...όπως θα έλεγε και ο Αυλωνίτης για την Βασιλειάδου στους ‘Γαμπρούς της Ευτυχίας‘, όταν τον ρώτησε ο Ρίζος πόσο μεγάλη είναι η νύφη...‘Ε δεν είναι και σας την Πελοπόννησο!!!‘
Καλό σ/κ
Εξαιρετικό ποίημα, σπουδαίο. Ταυτίζομαι απόλυτα. Κάνω ενα copy-paste και το μετακομίζω στα πολύτιμα. Νάσαι καλά και καλή Κυριακή!
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή αγαπητέ Άρη.
Πολύτιμο πράγματι...
...το προσωπικό μου Ευαγγέλιο.
Να ΄σαι καλά
Καλή Κυριακή επίσης
Καλημέρα, δευτέρα και η διάθεση για φιλοσοφία ισχύει!
Η σχάση μου με την Πελοπόννησο χρυσό μου, είναι..είναι ουσιαστική!
κουρασμένη.
δε διάβασα το ποίημα. όμως στάθηκε το μάτι μου στη φωτογραφία με την έξαρση των μικρών παιδιών...
ένας ορυμαγδός χαράς, ονείρων, ελπίδας, αισιοδοξίας, σε τόσα πολλά βλέμματα, χαμόγελα, αυτάκια, μαλλάκια, μικρά γλυκά στηθάκια παιδιών...
τα χρώματά τους προς το καστανό και το σκούρο.
θα μπορούσαν να είναι ελληνάκια ή ιρακινάκια με άνεση το ίδιο...
κλείνω τα μάτια και τα φέρνω μια εικοσαετία αργότερα:
ποιο θα είναι το βλέμμα τους;
πόσα απ'αυτά θα είναι ζωντανά;
πόσα φοιτητές ή υπάλληλοι ή βοηθοί μαγαζάτορες;
πόσα θα έχουν προσπαθήσει να αφήσουν την πατρίδα τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη;
το είχαν ποτέ φανταστεί αυτή τη στιγμή που ο φακός τα αποθανάτισε έτσι ευτυχισμένα και αθώα;
πόσα άραγε να είναι στρατιώτες και να φοβούνται τη ζωή στην εξέλιξή της...
εντυπωσιακή φωτογραφία!
εύχομαι τα καλύτερα και σ'αυτά τα παιδιά-ανθρώπους και στον μπλογκερά άνθρωπο που με φιλοξένησε.
θα το πιστέψετε ότι κι εγώ τα ίδια σκεφτόμουν βλέποντας τη φωτογραφία του εκπληκτικού Ara Güler;
να διαβάσετε όμως και το ποίημα, είναι διαμάντι!
Καλώς ήρθατε!
όντως, πολύ πολύ θετικό, βαθύ μνμ.
τελικά, μ'αυτή την παράξενη λέξη, 'στρατευμένη ποίηση', εννοούμε αυτό που είναι στρατευμένο στη ζωή.
κι η φωτο, ακριβώς, μεταφράζει τούτο το ποίημα πολύ σοβαρά.
και τώρα που τα ξαναείδα όλα, ακόμα πιο έντονα τα ίδια θα έλεγα...
μια εικόνα χίλιες λέξεις που λένε, κι εγώ κοντεύω να τις ξεπεράσω!
οτιδήποτε στρατευμένο με απωθεί, ακόμα και η ποίηση...
...όπως όμως ακριβώς το είπες: στρατευμένο στη ζωή...
Καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου