Ο Βίος και η Πολιτεία του Τζων Μπόη

Βρισκόμουν πριν από κάποια χρόνια σε ένα ταξίδι στο Ισραήλ.
Πηγαίνοντας από το Τελ Αβίβ προς την Ιερουσαλήμ, σταματήσαμε σε ένα μέρος, κάπου στο ενδιάμεσο της διαδρομής, το οποίο σήμερα ούτε καν θυμάμαι και πως λέγεται.
Εκεί λοιπόν, καθώς σε μια καντίνα του δρόμου, τίγκα στην πλαστική καρέκλα, τρώγαμε ζεστά φαλάφελ, πίναμε Coca Cola, ακούγοντας παράλληλα τη Γλυκερία (!) στη διαπασών να τραγουδά: ¨Γυφτοπούλα στο χαμάμ κι εγώ πλερώνω ντιρνταμάν¨, και σχολιάζαμε πόσο νόστιμο είναι το street food της Μέσης Ανατολής, που τύφλα να ΄χουν τα hot dogs της Μαβίλη, αλλά κι ότι από ώρα σε ώρα θα ακούγαμε και την Αρβανιτάκη στο Καραπιπερίμ, να ΄σου σκάει μύτη μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία δεν κατάλαβα εάν ήταν τσιγγάνα, Εβραία, ή μουσουλμάνα…
Πάντως μιλούσε σπαστά Αγγλικά και τα μάτια σπινθηροβολούσαν.
Αφού στην αρχή μας πούλησε μερικά σουβενίρ, στη συνέχεια άρχισε να μας λέει τι πίστευε ότι ήταν ο καθένας μας στην προηγούμενη ζωή του.
Σε έναν από την παρέα είπε ότι ήταν Τούρκος κτηνοτρόφος την εποχή λίγο πριν το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε μια περιοχή κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Του κακοφάνηκε πολύ του μάγκα, καθώς μας είχε ζαλίζει ότι κρατούσε λέει από τους Κολοκοτρωναίους τρομάρα του κι ότι οι ρίζες του ήταν βαθιά ελληνικές. Άρπα την!

Σε κάποιον άλλον είπε ότι κάποτε υπήρξε αυλικός σε παλάτι στη Γαλλία και τότε αμέσως αυτός πήρε τα πάνω του, καθώς δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις υπηρετήσει την Μαρία Αντουανέτα κι αντί για ψωμί να τρως παντεσπάνι, αλλά εγώ την είχα δει τη αποστροφή στο βλέμμα του, καθώς, ούτε καν ο ίδιος ο Λουδοβίκος δεν υπήρξε, αλλά απλά τσανακογλύφτης των αρχόντων στα παλάτια, άρπα την λοιπόν κι εσύ, και κάποια στιγμή κι ενώ μας είχε ζώσει η ζέστη, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι και το μόνο το οποίο σκεφτόμουν ήταν να φτάσω κάποια στιγμή στη Νεκρά Θάλασσα και να κάνω το κορμί μου αλίπαστο από το πολύ της αλάτι, ήρθε κι η σειρά μου…
Με κοίταξε από ΄δω με κοίταξε από ΄κει, ίσως και να τρόμαξε επειδή ώρες ώρες το μάτι μου γυαλίζει άσχημα και κατόπιν αφού κατάλαβε ότι δεν διέτρεχε κίνδυνο, μου ανέλυσε την προηγούμενη ζωή μου.

Εσύ, μου λέει, υπήρξες κάου μποϋ στην Αμερική γύρω στον 19ο αιώνα και κάποια στιγμή εκεί που άρμεγες γελάδια και είχες αγανακτήσει από την γελαδοκοπριά και τις καρδάρες, αποφάσισες να κατηφορίσεις προς τον Νότο και να γίνεις μπάρμαν στη Νέα Ορλεάνη…
Μου έπεσες το φαλάφελ από το στόμα!

Ώστε ο Τζων Μπόης-Καουμπόης, εκτός από άγριος γελαδάρης κάπου στο Αϊντάχο με σπιρούνια και μπότες, υπήρξε και κάπελας στο Νιου Ορλίνς;
Από εκεί δηλαδή που άρμεγα γελάδια κι ως άλλος Λούκυ Λουκ με ένα τσιγάρο στην άκρη των χειλιών μου μίλαγα κοφτά μέσα από τα δόντια μου, αγριοκοίταζα τον κόσμο όλο, έμενα σε ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι, με αδελφούλες μου την τσαχπίνα Λόρα και την όμορφη αλλά τυφλή Κάρυ, έτρεχα στα ροντέο, ιππεύοντας άλογα και λοξοκοιτώντας αγνές αμερικάνες επαρχιωτοπούλες, κατέληγα λοιπόν να σερβίρω μπέρμπον σε σαλούν και να μαζεύω τα σπασμένα κάθε φορά που οι πρώην φίλοι μου γελαδάρηδες τσακώνονταν για τα μάτια της γκαρσόνας Σου Έλεν, της αρραβωνιαστικιάς μου δηλαδή, με την οποία σχεδίαζα να φτιάξω το δικό μου ράντζο και να κάνω μαζί της 12 παιδιά και 24 εγγόνια;

Τι να πει κανείς, είχα μείνει άφωνος…

Από τότε πάντως, εκείνη η προηγούμενη ζωή μου με κατατρέχει…
Η ηλικιωμένη γυναίκα απέφυγε ηθελημένα να μου πει τι απέγινα, εάν με βρήκε δηλαδή ο Αμερικανικός Εμφύλιος και απεβίωσα δοξασμένος κάποια μπαρουτοκαπνισμένη μέρα, σαν εκείνες στο ¨Όσα παίρνει ο άνεμος¨, εάν πήγα σαν το σκυλί στο αμπέλι από κάποια αδέσποτη σφαίρα σερβίροντας νοθευμένο μπέρμπον στο σαλούν ή με έκανε τσακωτό ο τοπικός σερίφης και με τουλούμιασε στο ξύλο επειδή έκλεβα τους πελάτες στο λογαριασμό...

Ούτε και για την πολυαγαπημένη μου αρραβωνιαστικιά Σου Έλεν έμαθα κάτι, το πιθανότερο είναι να το έσκασε, μόλις είδε τα σκούρα, με κανέναν πρώην συνάδελφο γελαδάρη από την Οκλαχόμα και σήμερα, στην νέα της ζωή, να τρέχει σε ψυχαναλυτές στο Μανχάταν και να κάνει Πιλάτες με τις φιλενάδες της, με τον γελαδάρη σύζυγο, C.E.O. σε πολυεθνική να παίζει σκουός και να ξενοπηδά μικρούλες…

Πως μου ήρθαν όλα τούτα στο μυαλό θα μου πει κανείς.
Στο χάραμα λοιπόν του 2008, πιάνοντας αισίως τα 40, αναπόφευκτα συνειδητοποιώ ότι όσο πιο πολλές αναμνήσεις αλλά και λάθη συσσωρεύονται πάνω σου, τόσο πιο πολλά βαρίδια τελικά κουβαλάς στην καμπούρα σου, κάνοντάς τη ζωή σου δύσκολη.
Ποιο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα του παρόντος post;
Απολύτως κανένα.
Τα λάθη μονίμως θα επαναλαμβάνονται τα ίδια και χειρότερα, από γελαδάρης θα γίνεσαι κάπελας αλλά και το αντίστροφο, αναζητώντας πάντα το νόημα της ζωής σε νέες περιπέτειες, οι διάφορες Σου Έλεν της προσωπικής σου ιστορίας, θα σου ορίζουν μοναδικά τη ζωή, όπως άλλωστε κάθε πονηρό θηλυκό και κατεργάρα γυναίκα ξέρει υπέροχα να κάνει, τα λάθη και τα πάθη της προσωπικής σου πορείας θα επαναλαμβάνονται πάντα τα ίδια και απαράλλακτα, με την ίδια συχνότητα και ένταση με την οποία προσπαθείς να τα αποφύγεις, οι αναμνήσεις θα αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίο θα συρρικνώνονται τα όνειρα και ο πόλεμος θα σε βρίσκει πάντοτε στα χαρακώματα, μόνο που στο τέλος αντί για ένα ένδοξο και ηρωικό τέλος θα καταλήξεις σαν το σκυλί στο αμπέλι από καμιά αδέσποτη στα μετόπισθεν.

Όλα λοιπόν είναι τόσο προδιαγεγραμμένα;
Δεν ξέρω / Δεν απαντώ.

Αυτή τη στιγμή πάντως άρχισα να σκέφτομαι πως ακριβώς θα περιγράψουν την παρούσα μου ζωή όταν μελλοντικά θα επιστρέψω στον μάταιο τούτο κόσμο…
Εκτός των άλλων, θα πουν: ¨Υπήρξε και Blogger¨!

Ούτε στον χειρότερο εχθρό σου!

Τουλάχιστον θα πουν όμως ότι υπήρξα και εστέτ!
…ε, είναι κι αυτό μια παρηγοριά ξέρετε…