Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Η φωτογραφία

Φωτογραφία: Robert Doisneau, L'accordéoniste, 1951

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι η φωτογραφία ενδεχομένως να λειτουργεί σε πολλούς ως υποκατάσταστο της ζωγραφικής, με άλλα λόγια δηλαδή, αυτή ακριβώς η ενασχόλιση με τη φωτογραφία αποτελεί το απωθημένο όσων αισθάνονται ότι δεν διαθέτουν το ταλέντο της ζωγραφικής μέσα τους και βέβαια σε αυτή μου ακριβώς την αυθαίτερη προσέγγιση λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι ενώ προσωπικά θα επιθυμούσα διακαώς να είμαι σε θέση να ζωγραφίζω ή έστω να σκιτσάρω, στην πραγματικότητα αδυνατώ να χαράξω έστω και μια ευθεία γραμμή.
Αυτή όμως η προσέγγιση, παρόλα αυτά, αισθάνομαι ότι αδικεί την ίδια την τέχνη της φωτογραφίας, καθώς κρίνοντας και πάλι εξ ιδίων, η ένταση των συναισθημάτων μου είναι υψηλότερη παρατηρώντας μια «δυνατή» φωτογραφία απ΄ ότι έναν διάσημο πίνακα. Κάποτε αισθάνθηκα δέος αντικρίζοντας τους πίνακες του πιο αγαπημένου μου ζωγράφου, του Fernando Botero, όμως το συναίσθημα παρατηρώντας τις φωτογραφίες του Henri Cartier Bresson ή του αγαπημένου μου, Robert Doisneau, είναι σαφώς εντονότερο.
Στην Ελλάδα αισθάνομαι ότι η εξοικείωση του κοινού με τη φωτογραφική εικόνα και τον οπτικό πολιτισμό δεν είναι μεγάλη, ενώ ο σχεδιασμός εκπαιδευτικών προγραμμάτων σχετικά με την τέχνη της φωτογραφίας είναι - εάν δεν κάνω λάθος - ανύπαρκτος.
Μια φιλότιμη προσπάθεια στην Ελλάδα πραγματοποιείται από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, το οποίο, απ΄ ότι με ιδιαίτερη χαρά, πληροφορούμαι εδώ, θα διοργανώσει, κατόπιν ανάθεσης από το Théâtre de la Photographie et de l’Image στη Νίκαια, μια έκθεση για τη σημερινή ελληνική φωτογραφική σκηνή, η οποία θα παρουσιαστεί από τις 18 Σεπτεμβρίου έως τις 9 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η έκθεση με θέμα «10 όψεις της ελληνικής φωτογραφίας - Σύγχρονες τάσεις δημιουργίας», με 100 έργα δέκα νέων φωτογράφων θα αποτελέσει μιαν αφήγηση της πρόσφατης ελληνικής δημιουργίας από το 1995 μέχρι σήμερα.

Με τη φωτογραφία - όσοι με παρακολουθούν εδώ θα έχουν καταλάβει ότι τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτήν, δηλώνοντας παράλληλα απελπιστικά ερασιτέχνης (η φωτογραφική μου μηχανή είναι μάλλον για κλάματα) - δεν σταματώ εδώ, προσεχώς διοργανώνεται στην Αθήνα μια εξαιρετικά σημαντική έκθεση φωτογραφίας, ενός διάσημου φωτογράφου, αλλά για αυτό θα γράψω στο επόμενο άρθρο.

3 σχόλια:

aqua είπε...

Καθώς ασχολούμαι και με τα δύο τελείως-μα τελείως –ερασιτεχνικά θα συμφωνήσω μαζί σου σ’ένα βαθμό.Η αλήθεια είναι πως την στιγμή που κάνω το κλικ βλέπω περισσότερο ένα πίνακα ζωγραφικής,γι αυτό και προσωπικά δίνω περισσότερη σημασία στο θέμα παρά στην τεχνική.
Παρακολουθώντας στο νετ την δουλειά ελλήνων φωτογράφων πιστευω πως έχουμε εξαιρετικά ταλέντα μα η φωτογραφία στην χώρα μας ακόμα θεωρείται απλό χόμπυ κάποιων αργόσχολων.
Καλή η προσπάθεια μα θέλουμε πολύ δουλειά ακόμα.
Kαλή σου Ημέρα !

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

...και με κάνεις να στέκομαι πάντα με ευλάβεια στις φωτο σου

Τζων Μπόης είπε...

@ Aqua, θα συμφωνήσω, η δουλειά μερικών Ελλήνων φωτογράφων είναι αξιομνημόνευτη.
Δεν ξέρω εάν το χόμπυ αυτό είναι για αργόσχολους, ξέρω όμως ότι απαιτεί μια σημαντική οικονομική δαπάνη μερικές φορές.

@ Χρήστο, οι περισσότερες από τις φωτογραφίες τις οποίες έχουν εδώ αναρτήσει δεν ανήκουν σε μένα, στέκομαι κι εγώ με ευλάβεια και δέος μπροστά στη ματιά όλων αυτών