Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Από μικρό ή από τρελό...



Ώρες ώρες, είναι αυτά τα ατέλειωτα business meetings του θανάτου, αυτή η στεγνή ιδιωματική γλώσσα που χρησιμοποιούμε, η μυρωδιά του χημικού χαρτιού από το φωτοτυπικό, ο κρύος ιδρώτας στα πρόσωπα των συμμετεχόντων, η αμηχανία της διαπραγμάτευσης, τα πνιχτά χασμουρητά, η μπερδεμένη μυρωδιά ιδρώτα, ακριβού αρώματος και φτηνού after shave, αλλά προπάντων η πόζα, που με κάνουν να θέλω να σηκωθώ στα ξαφνικά και να χορέψω την pizzica, αυτόν τον διονυσιακό χορό της Κάτω Ιταλίας...

Άγνωσται αι βουλαί του ανωτέρου στελέχους...
...τελικά ίσως θα πρέπει να το δοκιμάσω...
..στο κάτω κάτω, κάποιος δεν πρέπει να κάνει την αρχή;

...δυνατά τα ηχεία, στις οθόνες η απολαυστική Pizzicarella από τους Alla Bua (ε ναι ντε, τι εστέτ είμαι, αυτό ακριβώς θα χορέψω!)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου Γιαννάκη!!!αχαχαχαχαχχαααχ!χαχαχχαχχαχχχααααχααχχααχχααχα! τί να πώ...έ τι να πω!ε,δε τρώγεσαι πιά Τζόνυ μπόι...όχι καλέ μου εγώ λέω να χορέψεις καλύτερα το Postcards from Italy'των Beirut!!! που μ αρέσει κιόλας χαααααχααχχαχχα!..μα καλά τι λές Γιαννάκη;;;;!Hellooooooo!καλά φαντάζομαι πόοοοοσο φρικτή βαρεμάρα θα νιώθεις εκεί μέσα γιανά λες έτσι εσύ...μου φαίνεται έχω δίκιο εγώ που λέω ότι δεν θα θελά ποτέ (ούτε με σφαίρες)για την ακρίβεια να κάνω μιά τέτοια δουλειά.....ούυυυφ κουράγιο Γιαννάκη.....φιλάκια,Αθανασία.

Βερενίκη είπε...

Επιτέλους, ξεκόλλησες λίγο από τις ασπρόμαυρες φωτο. Καλές, δε λέω, αλλά λίγο καταθλιπτικές βρε παιδί μου

scalidi είπε...

Τόλμα καμιά μέρα όμως να χορέψεις σε μία απ' αυτές τις συσκέψεις, έτσι θα πάψουν να είναι του θανάτου, αλλά της ζωής. Σε τέτοια περιβάλλοντα, αν έχεις κέφι και καλή διάθεση, σε κοιτάζουν σαν να είσαι λεπρός το λιγότερο...

Τζων Μπόης είπε...

@ Αθανασία, το Post card from Italy, έχει παίξει εδώ στο παρελθόν και θα ξαναπίξει και στο μέλλον. Το περιβάλλον είναι σκληρό αλλά η δουλειά μου μου αρέσει.

@ Βερενίκη, με τις ασπρόμαυρες δεν τελειώσαμε εδώ πάντως

@ Σταυρούλα, μόνο λεπρός; με έμπολα και aids μαζί!