Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Backwarding

Όταν εξαιτίας κάποιου τυχαίου περιστατικού ανακαλούνται απρόσκλητες παιδικές αναμνήσεις, τότε ανακαλύπτεις ότι τελικά κάποια γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία μάλλον τότε δε σε άγγιζαν ιδιαίτερα, με έναν ανεπαίσθητο, μαγικό αλλά και υπόγειο τρόπο, αυτά καταγράφονταν στο μυαλό σου και σε καθόριζαν χωρίς να το παίρνεις τελικά χαμπάρι.
Διάβαζα σήμερα, το Πεφταστέρι, τη φίλη μου τη Μαίρη δηλαδή, που τα χεράκια της φτιάχνουν πραγματικά καλλιτεχνήματα, μαγειρικά αλλά και μη (τα τελευταία μάλιστα αποτελούν πραγματική έκπληξη), για τα Ποντιακά πιροσκί.
Στην παλιά μου γειτονιά, σε εκείνη δηλαδή στην οποία έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της μέχρι τώρα σαραντάχρονης ζωής μου, υπήρχε ένας λυγερόκορμος ασπρομάλης κύριος με μια λευκή ποδιά κι ένα μεγάλο καλάθι, ο οποίος περνούσε καθημερινά έξω από τα σχολεία και πωλούσε πιροσκί. Δεν ξέραμε το όνομά του και νομίζω ότι κανένας δεν ενδιαφέρθηκε τελικά να το μάθει, ένας φτωχός μεροκαματιάρης ήταν, τον οποίο όλοι τον ξέραμε ως «Ο Πιροσκής».
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τότε που δεν υπήρχαν τα κρουασάν, τα ντόνατς, τα τσίσμπεργκερ, αλλά τα κουλούρια με το σουσάμι, το μπισκότο με το λουκούμι, το ταπεινό σάντουιτς με το τυρί και το σαλάμι, αλλά και τα πιροσκί, τουλάχιστον στις γειτονιές εκείνες που διέθεταν προσφυγικούς πληθυσμούς, τότε που το Δημόσιο σχολείο, το αυταρχικό και προσκολημένο στο δόγμα «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», τρίπτυχο που με απωθούσε ως ιδεολογία, αλλά που ποτέ δε με ενόχλησε ιδιαίτερα ως η περιγραφή μιας στάσης ζωής με προδιαγραμμένους ηθικούς κώδικες, τα πράγματα έμοιαζαν τόσο στερεότυπα, μίζερα αλλά και ασφαλή συνάμα, ώστε ακόμα και το καθημερινό πιροσκί να αποτελεί παραδόξως μια ιδιαίτερη γευστική παρεκτροπή, σαν μια μικρή ανατροπή δηλαδή σε ένα σκηνικό ασφυκτικά προδιαγεγραμμένων προοπτικών.
Θυμάμαι λοιπόν τα πιροσκί του «Πιροσκή», ζεστά, αφράτα, να τα περιμένω κάθε πρωί, συνήθως προτιμούσα εκείνα με την πατάτα, 7 δραχμές το ένα, τα άλλα με τα λουκάνικα πότε πότε και πιο σπάνια εκείνα με την μαρμελάδα φράουλα.
Δεν γνώριζα ότι είχαν καταγωγή ποντιακή, δεν γνώριζα καν ότι το πιροσκί είναι το όνομα του παρασκευάσματος αυτού, απλά νόμιζα ότι λέγεται έτσι επειδή έτσι το έχει βαφτίσει ο «Πιροσκής»! Η απόλυτη ταύτιση του προσώπου με το δημιούργημα δηλαδή.
Ο «Πιροσκής» σαν να εμβόλισε τα σχολικά μου χρόνια, πάντα εκεί, από την πρώτη δημοτικού μέχρι και το Γυμνάσιο, ίδιος και απαράλακτος, λυγερόκορμος, ασπρομάλλης με την ψάθινη καλαθούνα στο χέρι και τη δυνατή φωνή του, η οποία χρόνο με το χρόνο έσπαγε και έμοιαζε όλο και πιο κουρασμένη.
Χρόνια αργότερα και προς μεγάλη μου απογοήτευση ανακάλυψα ότι ο «Πιροσκής» δεν ήταν ένας αλλά αρκετοί. Στην γειτονιά μου ήταν βέβαια το ίδιο πρόσωπο, αλλά σε άλλες γειτονιές της Αθήνας υπήρχαν διάφοροι μεροκαματιάρηδες οι οποίοι ασκούσαν το επάγγελμα του «Πιροσκή». Ο «Πιροσκής» λοιπόν δεν ήταν όνομα, ήταν ένα ασυνήθιστο επάγγελμα και το πιροσκί ήταν απλά ένα εύγευστο ποντιακό παρασκεύασμα κι όχι η επινόηση του «Πιροσκή» των παιδικών μου χρόνων!
Για φαντάσου!

Το Πεφταστέρι δίνει - πατώντας το link παραπάνω - μια συνταγή για πιροσκί με πατάτα και ελπίζω ως καλή μαγείρισσα και φίλη να μη μας αφήσει απλά με την όρεξη μισή, ξέρει αυτή....

Υ.Γ.: Ο εστέτ εδώ συνεχίζει με παιδικά παιχνίδια.

4 σχόλια:

peftasteri είπε...

Εσείς τον "Πιροσκή" εμείς σαν πιο πετρόκαρδοι τον "Κουλό". Ο άμοιρος είχει χάσει το δεξί του χεράκι. Αν και νεότατος η φαντασία μας επέλεξε τούτο το χεράκι να το έχει χάσει στον πόλεμο!! Παρά ταύτα ζει και βασιλεύει και ψέλνει ως δεξιός ψάλτης στην εκκλησιά μας. Καλή του ώρα!

Τζων Μπόης είπε...

τώρα μου θήμησες την "κουλή" την "Κούλα", φαντάσου συνδυασμός!
Έσερνε από πίσω της σκυλιά, γατιά, κουβαλούσε σκουπίδια και το καλοκαίρι φορούσε παλτό, άσε που είχε κι ένα βρωμόστομα, άλλο πράγμα, δεν ήταν κουλή πάντως, αλλά επειδή την έλεγαν Κούλα της έμεινε και το κουλή, πιροσκί πάντως δεν νομίζω να έκανε.

scalidi είπε...

Πολύ νοσταλγικό κι αληθινό. Θυμήθηκα έναν στο χωριό καστανά που ερχόταν τέτοια εποχή.
Άραγε τα παιδιά σήμερα τι να κρατάνε μέσα τους και θα το ξαναδούν στο μυαλό τους σαν ταινία να παίζει σε καμιά 25αριά χρόνια από τώρα;

Τζων Μπόης είπε...

νομίζω τα παιδιά σήμερα κρατούν περισσότερα και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα, δεν ανησυχώ Σταυρούλα