Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Τέλος

Οργισμένος καταγγελτικός και αφοριστικός λόγος, πρόσωπα συνοφρυωμένα, θλίψη, αυτομαστίγωμα, αμηχανία, θυμός, ντροπή, αψυχολόγητες αντιδράσεις και αναμάσημα των ίδιων κουραστικών στερεοτύπων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα.
Δεν διαβάζω συστηματικά τα blogs, αυτή τη φορά διάβασα αρκετά και με προσοχή κι αυτό που με λύπη μου διαπίστωσα είναι ότι απλά αναλωθήκαμε για μία ακόμα φορά στη διαπίστωση, γρατζουνίσαμε για λίγο την επιφάνεια και μόλις άρχισε να τρέχει λίγο αίμα τρέξαμε να απολυμάνουμε την πληγή με Betadine.
Καταγγέλλουμε οργισμένα τους κυβερνώντες (σε αυτούς συμπεριλαμβάνω όλο τον πολιτικό κόσμο γιατί με τον έναν ή άλλο τρόπο όλοι ασκούν εξουσία), νιώθουμε αμηχανία και στεναχωριόμαστε για την τροπή την οποία έχουν πάρει τα πράγματα, μέσα μας βέβαια μακαρίζουμε την τύχη μας που εκείνο το παιδί δεν ήταν δικό μας, ψάχνουμε να βρούμε ενόχους εδώ κι εκεί, μπορεί να φταίει κι ο Θεός που μας μισεί, ίσως μπορεί και τα ανθελληνικά κέντρα που απεργάζονται το καλό του τόπου, μηρυκάζουμε μια εμφυλιοπολεμική ξύλινη γλώσσα, φταίει ο καπιταλισμός κι η άπληστη πολιτική επίτευξης του κέρδους, φταίει η παγκοσμιοποίηση, φταίει η ιδεοληπτικά αγκυλωμένη αριστερά, φταίει η ανεκπαίδευτη αστυνομία, φταίει ο ευδαιμονισμός και η απάθεια μας, σε λίγο τελειώνει η πρώτη δεκαετία της δεύτερης χιλιετίας κι πολλοί μοιάζουν σαν να εγκλωβίστηκαν μέσα σε μια χρονοκάψουλα με έτος κατασκευής το 1973, φταίνε οι αναρχικοί, οι εξαθλιωμένοι, οι τζάμπα επαναστάτες, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι απόντες πνευματικοί άνθρωποι, όλοι μέσα σε έναν αηδιαστικά χλιαρό και εύφλεκτο χυλό, νιώθουμε ντροπή που ζούμε σε αυτή τη χώρα, αυτομαστιγωνόμαστε σχεδόν ηδονιστικά και παθιασμένα, αυτοτιμωρούμαστε με λόγια σκληρά κι με ένα «πλύνε - βάλε» μπλαζέ ύφος, με ένα «κρίμα» ή ένα «φτάνει», ξεκαθαρίζουμε με τους λογαριασμούς και πάμε παρακάτω.
Σε ένα υποβαθμισμένο αξιακό περιβάλλον με βασικό πρότυπο το γρήγορο πλουτισμό και την ευδαιμονία, τα φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται και θα πολλαπλασιάζονται κι εμείς θα αναπαράγουμε τα ίδια στερεότυπα, την ίδια μοιρολατρία, εγκλωβισμένοι μέσα σε μηδενιστικούς συλλογισμούς, με σχεδόν ανύπαρκτη την αίσθηση του πολίτη, θα περιμένουμε τις λύσεις πάντα από τους άλλους, από ποιους άραγε, ξέρουμε κατά βάθος τις λύσεις, αλλά είμαστε δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, περιμένοντας πάντα από κάποιον άλλον να κάνει την αρχή.
Άλλοι θα πουν: η λύση είναι εκεί έξω στο δρόμο…ίσως να έχουν κάποια απωθημένα που δεν βρέθηκαν ποτέ στο Πολυτεχνείο το ’73, ίσως ξέρουν κατά βάθος ότι δεν θα βρίσκονταν ποτέ και πουθενά γιατί απλά η κατάρα αλλά και η ευλογία αυτού του τόπου είναι ότι παράγει συνεχώς μικροαστούς, μικρούς στη σκέψη, αλλά απαραίτητα γρανάζια για να κινηθεί η κιμαδομηχανή της χώρας.
Τέλος.
Ας σταματήσει αυτή η ιστορία εδώ και χωρίς ευχολόγια, αριστεροδεξιές φιοριτούρες και αφορισμούς, ας καταλάβουμε ότι η λύση βρίσκεται εντός των τειχών της οικογένειας, όχι εκείνης της μίζερης, εσωστρεφούς, καταπιεστικής και κοντόφθαλμης που ψάχνει τρόπο να βολέψει τα μέλη της, αλλά εκείνης της ανοικτής, που βλέπει την κοινωνία κατάματα και συμμετέχει, ως ένας μικρός πυρήνας, ενεργά στην οικοδόμηση ενός καλύτερου και δικαιότερου αύριο. Η λύση είναι στην παιδεία, όχι εκείνης της βαθμοθηρίας και της βολέματος σε κάποιο ΑΕΙ, όχι εκείνης που εκτρέφει πνευματικά ανάπηρους πολίτες, αλλά εκείνης που παράγει πολιτισμό, εκείνης που συμμετέχει στην έρευνα, εκείνης που διαμορφώνει πολίτες κι όχι κατοίκους. Η λύση βρίσκεται στην κοινωνική συναίνεση, στην επιχειρηματική καινοτομία και ευαισθησία, στην εξωστρέφεια κι όχι στον μοιρολατρικό βαλκανισμό. Η λύση βρίσκεται στη συμμετοχή και στην ομόνοια κι όχι στην αδράνεια και στο αυτομαστίγωμα, η λύση βρίσκεται στους νέους ανεξαρτήτως ηλικίας, στα φρέσκα μυαλά, στις πρωτοπόρες ιδέες.
Τέλος. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, πάμε παρακάτω κι ας μάθουμε από τα παθήματά μας.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου Γιαννάκη!...ααα,ωραίο το κείμενό σου..πολύ ωραίο..και πρώτη φορά σε βλέπω να αφήνεις αυτό το αστείο υφάκι που είχες ως τώρα (και μ άρεσε)...και να μιλάς σοβαρά...να αναλύεις τα κοινωνικά ζητήματα που καίνε...και μ αρέσει.. ναί,έχεις δίκιο είναι πολλά αυτά που μας έχουν καταστρέψει σα χώρα...και όμως δε λέμε να πάψουμε πιά αυτή τη συνεχή ανακύκλωση,και αναπαραγωγή των παλιών λαθών..αυτών που έκαναν οι γενιές πολύ πρίν από τη δική μας... και συνεχίζουμε,και συνεχίζουμε,και συνεχίζουμε..και να δούμε για πόσο ακόμη θα συνεχίζουμε πιά....καλημέρες...

patsiouri είπε...

Και οι ουρανοί αγάλλονται...

Unknown είπε...

Καλημέρα...

Χαίρομαι πολύ με αυτό που διαβάζω, χάιρομαι με τις θέσεις που βλέπω σε αυτήν την ανάρτηση, αλλά και γενικά απολαμβάνω το ύφος του blog.

Δεν έχω ξανασχολιάσει νομίζω εδώ, αλλά επισκέπτομαι τακτικά το Blog.

Τα πάντα είναι θέμα παιδείας, και η παιδεία αποκτάται στην οικογένεια και στα σχολεία...Ότι παιδεία λάβει κάποιος εκεί, αυτή θα επιδείξει μετά στην κοινωνία. Καιρός είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Σαν γονείς, σαν δάσκαλοι, σαν άτομα στην κοινωνία...Και αν κάτι δεν καταφέρνει κάποιος, αν δεν το μπορεί, αν κάνει λάθη ας το πει, ας το ομολογήσει, και ας ζητήσει βοήθεια...Δεν είναι κακό να κάνει λάθη κάποιος, κακό είναι να μην το βλέπει και να ρίχνει το φταίξιμο αλλού, να θέλει να διορθώσει άλλους ενώ τον εαυτό του δεν μπορεί ούτε να τον αντικρίσει...

Αυτά και ευχαριστώ για την φιλοξενία.

fieryfairy είπε...

συμφωνώ απόλυτα, νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα κείμενα που διάβασα για τα γεγονότα.