11 λεπτά και 11 μέτρα

Photo: Ferdinando Scianna

Μου πήρε 11 λεπτά από το σπίτι στο γραφείο, χρόνος ρεκόρ εάν σκεφτεί κανείς την συνηθισμένη χρονική διάρκεια, η οποία δεν είναι λιγότερη των 20 λεπτών και τις κυκλοφοριακές συνθήκες στην πρωτεύουσα.
Μέσα σε αυτά τα 11 λεπτά κατάφερα να αποφύγω δύο τρακαρίσματα, στο ένα ήμουν εγώ ο φταίχτης καθώς εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα την «Ανταλλαγή», τα κατακόκκινα, φιλήδονα χείλη, τα σικ γουνάκια και τα πανάκριβα μοντελάκια της πονεμένης άγαμης μάνας - supervisor τηλεφωνήτριας Αντζελίνας (ε ποια Αντζελίνα τώρα!) κι ότι θα πρέπει να είμαι πολύ μαζό για να θέλω να γίνομαι κομμάτια ψυχικά και να πληρώνω κι από πάνω, στο άλλο φταίχτης ήταν ένας παππούς, ο οποίος θα πρέπει να είχε πολεμήσει στο Εσκί Σεχίρ, μπορεί και στα Γαυγάμηλα (η οδήγηση μετά την ηλικία των 80 βλάπτει σοβαρά την υγεία των άλλων) και επίσης υπήρξε και μια υποψία σύγκρουσης με τον εαυτό μου, αλλά ευτυχώς διαθέτω αξιόπιστο μοντέλο, έστω και ολίγον ταλαιπωρημένο από τη χρήση, καθώς ο αερόσακος λογικής άνοιξε αστραπιαία κι έτσι γλύτωσα τα χειρότερα.
Στα 11 λεπτά από το σπίτι στο γραφείο, έξυσα 3 φορές το κεφάλι μου προσπαθώντας να κατεβάσω καμιά καλή ιδέα για το σημερινό meeting (βλέπεις, δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι καθημερινά, έχω κι ένα σεξ απήλ να περισώσω), προσπάθησα στο κουρκουτιασμένο μου μυαλό να επεξεργαστώ τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ομολογώ ότι στο σημείο αυτό ένιωσα μια τρομερή φαγούρα σε όλο μου το κορμί και έτσι τα παράτησα πριν αρχίσω να ξύνομαι σαν την μαϊμού, στα 11 λεπτά από το γραφείο στο σπίτι σκέφτηκα ότι τελικά θα ήθελα αντί για αστραφτερό golden boy, να είμαι ο Νιλς Χόλγκερσον και να χοροπηδώ στα πράσινα σουηδικά λιβάδια μαζί με την Πίππη την Φακυδομύτη και την μαϊμού της, τον κύριο Νίλσον, πίνοντας παράλληλα βότκα με πάγο και καταβροχθίζοντας σουηδικά κεφτεδάκια, έστω και του ΙΚΕΑ, σκέφτηκα πόσο ωραία τα λένε οι αστρολόγοι ότι το 2009 θα είναι χρονιά οικονομικής ανάκαμψης των Αιγόκερων κι ότι όταν όλα τα ζώδια δεν θα έχουν δεκάρα τσακιστή, ο εργατικός, οικονόμος αλλά και προνοητικός, πάνω από όλα, Αιγόκερως θα ζει μέσα στην χλιδή και στα πλούτη, άκουσα στο ραδιόφωνο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και βαρέθηκα , όπως επίσης κι έναν Νταλάρα, έναν Καραφώτη, μία Πέγκυ Ζήνα και μια τζούρα από R.E.M., απάντησα σε τέσσερα τηλεφωνήματα στο κινητό, τα δύο για χρόνια πολλά γενικώς, το ένα για χρόνια πολλά ειδικώς (τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα κάθε 7 Γενάρη!) κι ένα ακόμα τηλεφώνημα να μην ξεχάσω να πάρω από το φαρμακείο Depon για παιδιά, επίσης ένα τηλεφώνημα έμεινε αναπάντητο, καθώς εγώ είμαι οικογενειάρχης και συντηρητικών αρχών, δεν θα βάλω μπουρλότο στο στεφάνι μου για ένα ξενοπήδημα της πλάκας, στο κάτω κάτω εγώ είμαι γάτος περιωπής κι όχι λούμπεν κεραμυδόγατος, επίσης υπήρξε κι ένα sms, να πάρω γρήγορα τα πόδια μου και να τσακιστώ να πάω στο μεγάλο πολυκατάστημα να αγοράσω σε τιμές σούπερ ουάου επώνυμα ρουχαλάκια (η αλήθεια είναι ότι μερικά Calvin Klein βρακιά τα χρειάζεται ο πισινός μου!) και τότε έπεσε η μπαταρία του κινητού κι έτσι ξεκόλλησα από το αφτί μου το Bluetooth.
Στα 11 μέτρα από το γραφείο έστριψα αριστερά, χωρίς να βγάλω φλας, καθώς σκεφτόμουνα ότι αρκετά σκέφτηκα και ότι η πολλή σκέψη με κουράζει και μου σπάει την επιδερμίδα και τότε δικαίως εισέπραξα κατάμουτρα δύο ανοιχτές παλάμες κι ένα «αϊ πηδήξου ρε μαλάκα, μη κατέβω και σε γαμήσω», συνειδητοποιώντας ότι τώρα επιτέλους για μένα ξεκινά η νέα χρονιά κι ότι τόσες ημέρες, ο αφελής, ζούσα σε μία εορταστική virtual πραγματικότητα και έτσι χαμογελώντας σαρδώνια και εκνευριστικά, αλλά παράλληλα προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να επεξεργαστώ νοητικά εκείνη την χαριτωμένη προτροπή του τόσο ευγενικού συνανθρώπου μου, ευχήθηκα στον εαυτό μου πάντα τέτοιες αντοχές κι ανοχές να έχω στη ζωή, γιατί βρε αδερφέ τι να τα κάνω εγώ τα σουηδικά λιβάδια, την Πίππη τη Φακυδομύτη, τον Νιλς Χόλγκερσον, τα τρυφερά παραμύθια και τις βορειοευρωπαϊκές αβρότητες, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, εδώ χρειάζονται βαρβάτες αντοχές και ισχυρά αντισώματα για να την βγάλεις καθαρή, πρωτού πλακωθείς και πλακώσεις κανέναν, βλέπεις χρειάστηκαν μόλις 11 λεπτά και 11 μέτρα σκέψης για να το συνειδητοποιήσω για μία ακόμα φορά.