Τα πουλιά δεν σκοντάφτουν ποτέ

Φωτογραφία: Τζων Μπόης

Είχα ντυθεί ζεστά και περπατούσα στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Σάββατο κι απόβραδρο ή μάλλον λίγο πριν, χωρίς ασετιλίνη, είχα πλάτη μου τη θάλασσα και το λιμάνι και κοιτούσα γύρω μου, δεν σκεφτόμουν τίποτα παρά μόνο αφουγκραζόμουν τους ανάκατους ήχους της πλατείας, μουσικές, φωνές και γλώσσες άγνωστες.
Αυτό το πολύχρωμο αστικό τοπίο πάντα με συγκινούσε. Όσο και αν προσπάθησαν να το κάνουν ομοιογενές, να το μετατρέψουν σ΄ έναν χλιαρό εθνικό χυλό, αυτό, σαν απόηχος μιας μακρινής, αλλά και τόσο κοντινής στην πραγματικότητα ιστορίας, έχει διαπωτισθεί από τα χρώματα, τις γλώσσες και τις μουσικές που κάποτε συμπλήρωναν το γοητευτικό παζλ της πολιτισμικής του διαφορετικότητας.
Η ιστορία όμως μάλλον γράφεται ερήμην μας και οι λαοί συχνά πυκνά σκορπίζονται σαν τα πουλιά...
Χαοτική η κυκλοφορία στην Τσιμισκή και στη Λ. Νίκης, βρέθηκα έξω από το Ηλέκτρα Παλλάς, είχα αργήσει, το ραντεβού ήταν στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη για φαγητό.
Άνοιξα το βήμα μου, αλλά σκόνταψα πάνω σε μια καλοντυμένη κυρία που κρατούσε ένα κουτί από το ζαχαροπλαστείο του Χατζηφωτίου, ζήτησα συγνώμη με συστολή.
Την είδα που κοίταξε ψηλά σαν να μου έκλεινε το μάτι.
Ακολούθησα το βλέμμα της κι ένιωσα κάτι όμορφο να κατακλύζει την ψυχή μου.

«Δεν πειράζει, μόνο τα πουλιά δεν σκοντάφτουν», την άκουσα να μου λέει με μια γλυκιά σλάβικη προφορά...