Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Έγχρωμο διάλειμμα

Φωτογραφία: Τζων Μπόης

Υπάρχουν μέρη τα οποία δεν θα μπορούσα να τα φωτογραφίσω ασπρόμαυρα, όχι ότι το ασπρόμαυρο έχει κάτι κακό, αντιθέτως μάλιστα, το βρίσκω ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά ούτε και πιστεύω όμως ότι το απρόμαυρο είναι κατά ανάγκη περισσότερο καλλιτεχνικό από το έγχρωμο.
Υπάρχουν μέρη τα οποία τα έχεις συνδυάσει με τη χαρά της ζωής (η οποία είναι κατά βάση πολύχρωμη), μέρη στα οποία αισθάνεσαι να σε κατακλύζουν τα χρώματα, να εισχωρούν μέσα στο πετσί και στα κύτταρά σου, μέρη στα οποία νιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια ευφάνταστη ταινία κινουμένων σχεδίων κι εσύ απλά είσαι ένα χαρούμενο καρτούν, μέρη που σε τραβούν σαν το ψάρι στην απόχη, μέρη στα οποία επιστρέφεις σαν δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος, ψάχνοντας, όχι για να βρεις κατά ανάγκη ίχνη που δεν έχουν σβηστεί, αλλά για να επαναλάβεις το ίδιο κάθε φορά έγκλημα.
Το Ναύπλιο με ηρεμεί, με γαληνεύει, ζηλεύω τον φίλο μου τον Π. που κληρονόμησε ένα παλιό αρχοντικό και κατοικεί πλέον εκεί με την γυναίκα και τα παιδιά του. «Φεύγω από την Αθήνα πριν είναι αργά», μου είπε κάποτε κι εγώ δάγκωσα τα χείλη. Παράτησε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα κι έφυγε για να ανακαινήσει το ετοιμόρροπο νεοκλασικό του, αναζητώντας έναν χαμένο μίτο ανάμεσα σε ξεχαρβαλωμένες ξύλινες σκάλες, σε ξεθωριασμένα χρώματα στα καφασωτά παραθυρόφυλλα, ανάμεσα σε ετοιμόρροπους τοίχους που μύριζαν μούχλα και υγρασία, σε σπασμένες γλάστρες με γεράνια και τριανταφυλλιές.
Δεν εξιδανικεύω τη ζωή στην επαρχία, στην πραγματικότητα δεν την γνωρίζω, ίσως να μην μπορούσα να μείνω ποτέ τελικά σε ένα μέρο μικρό, στο οποίο νιώθεις τα βλέμματα, σαν ανακριτικοί προβολείς, να καρφώνονται πάνω σου.
Ούτε η Αθήνα είναι το τέρας που ώρες ώρες περιγράφουμε, ούτε η επαρχία είναι ο κήπος της Εδέμ.
Σε αυτό όμως το μέρος έχω σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να περάσω τα γεράματά μου, γιατί η αλήθεια είναι ότι εύκολος γέρος δεν θα είμαι, η καλή άλλωστε μέρα από το πρωί φαίνεται. Έτσι μάλιστα όπως φαντάζομαι τα γηρατειά μου γκρίζα, χωρίς σύνταξη και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, γιατί σε λίγα χρόνια τι θα έχει μείνει όρθιο από το σύστημα, κι εγώ ένας γέρος σκέτο στραβόξυλο μέσα στην γκρίνια και στην κακομοιριά, να μην αφήνω άνθρωπο σε χλωρό κλαδί, να ζητάω τα χάπια για την πίεση και να φωνάζω για την πάπια (όχι του Πεκίνου, αλλά την άλλη), γιατί θα μου έχει πρηστεί και ο προστάτης κι εκείνοι οι ταλαίπωροι από πίσω μου να αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που ζω ακόμα και να λένε: «δεν θα πεθάνει ο σκατόγερος κάποια στιγμή να ησυχάσουμε;», τότε ένα τέτοιο μέρος όπως το Ναύπλιο, να μπορεί και να με αντέξει και να απαλύνει, έστω και λίγο, τις παραξενιές μου.

Φωτογράφισα, για μία ακόμα φορά το Ναύπλιο, έτσι όπως εγώ το νιώθω, πόλυχρωμο, ζεστό, ανθρώπινο, ένα αποκούμπι μετά τον δύσκολο φόρτο της καθημερινότητας...
...την ώρα που έπεφτε το κλείστρο, με την άκρη του ματιού μου, είδα στον υγρό ορίζοντα ένα ανεπαίσθητο ουράνιο τόξο να βγαίνει μετά τη χειμωνιάτικη βροχή...
...σαν να μπήκαν λίγα χρώματα παραπάνω στην παλέτα...

10 σχόλια:

scalidi είπε...

Άκου, όποτε κι αν αποφασίσεις στο Ναύπλιο να κατοικήσεις, άμα έχεις ενδιαφέροντα ως άνθρωπος -που έχεις- θα περάσεις ζωή και κότα. Μόνο μην αφήσεις να σε ρουφήξει το τέλμα της επαρχίας, γιατί υπάρχει και είναι τόσο λιμνάζον όσο δεν μπορείς να διανοηθείς, άμα δεν το ζήσεις στο πετσί σου...
Η ζωή είναι ανθρώπινη εκεί. Με νοιάξιμο από το γείτονα, α και τρελό κουτσομπολιό. Και γαλήνη, χωρίς βιασύνη και ουρανό κι αστέρια και ήλιο, τρελό ήλιο και θάλασσα μαγευτική.
Άμα πας τη ζωή σου εκεί, σε πάει κι αυτή. Δεν είναι πολύ μακρινό όνειρο, μην το νομίζεις. Μια ώρα δρόμος...
Θα έρχομαι με το μπαστουνάκι μου να σας επισκέπτομαι, τότε :) Θα έχω κι αρθριτικά από τα πληκτρολόγια...

scalidi είπε...

Α, και η φωτογραφία σου είναι απίστευτα ζωντανή και όμορφη...

Τζων Μπόης είπε...

είπες μεγάλη αλήθεια, άμα την πας τη ζωή σου, σε πάει κι αυτή, μόνο που δεν φοβάμαι το τέλμα της επαρχίας γιατί έχω ήδη έχω φοβηθεί την αγριάδα της πρωτεύουσας.

Πάντως βρε παιδί μου μπορώ να κάθομαι με τις ώρες στη λιακάδα της πλατείας Συντάγματος, να πίνω το ουζάκι μου και να κόβω κίνηση και να βλέπω τα παιδιά να παίζουν. Το περισσότερο ενδιαφέρον είναι όταν κάποια πρωινά βλέπεις τους ντόπιους να σουλατσάρουν στην πλατεία μετά την λειτουργία της Κυριακής, φορούν τα "καλά" τους, μαζεύονται σε παρέες και συζητούν για πράγματα που ακούς και ούτε ξέρεις για τι πράγμα πρόκειται.
Πέρσυ μάλιστα εκεί που καθόμουν και ήμουνα σε νιρβάνα από τον ήλιο και το ούζο, ήρθε κατά πάνω μου και η τοπική τηλεστάρ χώνοντας μου το μικρόφωνο στα μούτρα και ρωτώντας με κάτι άσχετα. Ούτε που ήξερα τι μου ΄λεγε, κι επειδή όρεξη είχα, άρχισα να της απαντώ κάτι άσχετα κι ότι μου ΄ρχόταν στο κεφάλι, με κοίταγε και θα έλεγε μέσα της, ρε κοίτα κάτι ούφο που έρχονται στην πόλη μας.
Μετά από το διπλανό τραπέζι μου είπαν ότι μόλις είχα δώσει συνέντευξη στην τοπική Μενεγάκη!
Δεν ξέρεις τι χαρά που πήρα ;)

scalidi είπε...

Κοτζάμ εστέτ, έγινες σταρ με την πρώτη...

Τζων Μπόης είπε...

η αλήθεια είναι ότι ήμουνα ήδη σταρ, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας!

violet είπε...

Πανέμορφη φωτογραφία πολύ ωραία εκφρασμένες σκέψεις, αν και κάπως απαισιόδοξες
Τις έχω κάνει αρκετές φορές...μονο που προσωπικά εχω την εμπειρία της επαρχιακής πόλης

Πιστεύω πως η ζωή σε μία επαρχιακή πόλη απαιτεί εσωτερική ισορροπία και πληρότητα.Να έχει κατασταλάξει κανείς, να έχει ηρεμήσει. Να μην ψάχνει, να μην ψάχνεται
Να απολαμβάνει απλά πράγματα και να ξέρει να τα εκτιμήσει

Σημασία έχει κάθε φορά το τι θέλουμε και πώς θα ικανοποιήσουμε καλύτερα τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας.
Και να μην ξεχνάμε ότι πάντα έχουμε επιλογές για κάτι διαφορετικό, ό,τι και να είναι αυτό(τουλάχιστον όσο εμείς έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας)

Τζων Μπόης είπε...

Βρίσκεις ότι είναι απαισιόδοξες;
θα έλεγα ρεαλιστικές μάλλον.
Η ζωή σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου χρειάζεται εσωτερική ισορροπία και πληρότητα, δεν χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να έχει κατασταλάξει κάποιος απαραιτήτως, με φοβίζουν τα σίγουρα, είναι ανησυχητικό να μην ψάχνεσαι. Το σίγουρο, όπως λες, είναι να απολαμβάνεις ότι η ζωή σου δίνει και να προσπαθείς να κάνεις πάντα ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπέρα, γύρω από αυτό περιστρέφονται όλες μου οι προσπάθειες στη ζωή, χωρίς την προοπτική δεν είναι εύκολος ο βίος και ο τόπος στον οποίο βρίσκεσαι παίζει κι αυτός το ρόλο του.

Katerina ante portas είπε...

Μμμ μάλλον ξέρεις πολύ καλά τη ζωή στην επαρχία, έτσι είναι. Ίσως εγκλιματίζεται κανείς τελικά, ίσως όχι -για να μην εγκλ-η-ματίσει βέβαια- οπότε δύσκολα τα πράγματα..

Τζων Μπόης είπε...

εάν το κουβαλάς το κουσούρι της αδυναμίας εγκλιματισμού, τότε κάποια στιγμή μπορεί και να εγκλ-η-ματίσεις ακόμα κι αν σε έχουν και στον παράδεισο!

Ανώνυμος είπε...

Μία πραγματικότητα- σου αρέσει το Ναύπλιο, ένα όνειρο-το δικό σου σπίτι εκεί και μιά γκρίνια, τα πιθανά γηρατειά σου.

Η νύφη μου κατάγεται απο τη πόλη του Ναυπλίου και εχει εκεί ένα εκπληκτικό σπίτι όλο πέτρα. Πηγαίνουμε με τον άντρα μου εκεί συχνά, μας έχουν δώσει κλειδί και περνάμε όμορφα. Ομως δεν είναι η πόλη αυτή για γηρατειά, τα σκαλιά και η επαρχιώτικη νοοτροπία δύσκολα χωνεύονται όταν πιάνει η υγρασία, δεν έχει νερό΄όταν διψάς και ο γείτονας σου γυρίζει τη πλάτη επειδή δεν είσαι ντόπιος. Πίστεψέ με, άλλο να αγαπάς ένα τόπο κι άλλο να τον ζείς με τα όσα μικροπροβλήματα υπάρχουν. Καλύτερα ελεύθερος να είναι κανείς να δοκιμάζει διάφορα λουλούδια, παρά να δένεται με ένα. Αποψή μου πάντα, με το συμπάθειο.

Είσαι νέο παιδί , φαίνεται αυτό εξάλλου απο το τρόμο που γράφεις για τα πιθανά σου γηρατειά. Μόνος σου θα είσαι στη ζωή, δεν θα υπάρχει ταίρι τρυφερά να σου χαϊδεύει το κεφάλι-κι ας λείπουν τα μαλλιά -, παιδιά να σε γνοιάζονται, να μαλώνουν με τις παραξενιές σου αλλά γλυκά να σε ακούν, εγγόνια να χοροπηδάνε μέσα-έξω στην αγκαλιά σου και εσύ χαμογελαστός ν' ακολουθείς τις τρέλλες της ηλικίας σου; Μα τι τα θεωρείς τα γηρατειά, ενα πόδι μέσα στο τάφο; Ο άντρας μου είναι 83 ετών και τρέχει πιο γρήγορα απο τον εγγονό μου, άπειρα τα ενδιαφέροντά του, σε συλλόγους, εκδρομές, εκκλησίες-οργανώνει γεύματα, επισκέψεις, ομιλίες. Του λογου μου στη ζούλα οδηγώ, (ντροπή αλλά ναι το κάνω), τρώω σουβλάκια τη μιά μέρα, νερόβραστα την άλλη, τα σουβλάκια όμως τα χάρηκα. Το σέξ το χόρτασα όταν ήμουνα νεα, ο Β έχει προστάτη εδώ και 10 χρόνια. Αυτό δεν του στέρησε την ανδροπρέπειά του, βρήκαμε άλλους τρόπους να συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε τη χαρά της ζωής.

Ας τη γκρίνια αγόρι μου και ζήσε