Εκκρεμές (ή έτσι νομίζω)

Κάθομαι στον καναπέ και πίνω ένα κρύο πορτογαλέζικο Alvarinho και οι δυσκίνητες σκέψεις μου παίζουν σκουός στους φρεσκοβαμμένους τοίχους χωρίς στο τέλος να σκοράρουν.
Διαπιστώνω ότι είμαι εκκεντρικός, εντελώς.
Συνήθως μιλώ τα ελληνικά που μου έμαθε το δημόσιο ελληνικό σχολείο της γειτονιάς, διανθισμένα ενίοτε με το λεξιλόγιο της επαγγελματικής πιάτσας και του προσωπικού μόχθου χρόνων πάνω σε κλασικά λογοτεχνικά πονήματα (ενίοτε και κλασικά εικονογραφημένα), συμπεριφέρομαι ως ένας καθημερινός άνθρωπος της διπλανής (θωρακισμένης) πόρτας, προσπαθώ να περνώ απαρατήρητος (αλλά μόνο όταν το θέλω και συνήθως το θέλω σπάνια), ενίοτε οδηγώ άτσαλα στους δρόμους σιχτιρίζοντας την ώρα και την στιγμή που δεν γεννήθηκα γαλαξιακή σκόνη να αιωρούμαι ελεύθερα στο σύμπαν, θυμώνω εύκολα και μάλιστα χωρίς προφανή λόγο (αλλά είναι ωραίο να θυμώνεις γιατί έτσι ικανοποιείται το κατώτερο εγώ σου – πω πω τι είπα πάλι!), γελώ δυνατά (γιατί έχω και αξιοπρεπή οδοντοστοιχία με λίγα σφραγίσματα και καμία εξαγωγή), κάνω εύκολα γκριμάτσες για να γελάσουν οι άλλοι (αλλά πρωτίστως εγώ με μένα), κάνω χειρονομίες (ενίοτε και άσεμνες), στις επαγγελματικές συναντήσεις δείχνω επιδεικτικά τη δυσφορία μου στα ασυνάρτητα που ακούω (που ο Θεός να τους τα κόβει σε παχιά λόγια και να μου τα δίνει σε μπόνους), όταν με στενεύει η γραβάτα την πετάω όπου βρω (ακόμα κι αν είναι Armani), διορθώνω με θράσος τους συνομηλητές μου όταν ανακατεύουν σαν την τράπουλα του παπατζή την ελληνική με την αγγλική, ομιλώντας μια ιδιότυπη επαγγελματική εσπεράντο που την καταλαβαίνουν μόνο οι ίδιοι (ή έτσι νομίζουν), συμπεριφέρομαι μάλλον υπεροπτικά σε όσους με αντιμετωπίζουν με υπεροπτική συγκατάβαση, μοιάζω σαν την μύγα μες το γάλα (ίσως και λόγω χρώματος), σιχαίνομαι το ουίσκυ (ακόμα κι αν είναι Lagavulin) και προτιμώ το απλό νερό της ΕΥΔΑΠ ή ενίοτε κανένα άγνωστο στον πολύ κόσμο κρασί (βλ. Alvarinho), γιατί είμαι και εστέτ πάνω από όλα, μοιάζω σαν ένα εκκρεμές μέσα σε ένα κόσμο στον οποίο βασιλεύει το δήθεν και η πόζα (η αλήθεια είναι ότι την τελευταία μου πόζα την χάρισα στην φωτογράφο του γάμου μου, για αυτό και βγήκα τόσο χάλια), αρνούμαι να ακούσω τη Μόνικα (ποιά Μόνικα τώρα!) και το νέο δίσκο των U2 και προτιμώ απλά να κάνω κέφι με τον Max Raabe, με παιδικά τραγούδια των Mazoo & the Zoo και με κανένα μελαγχολικό fados, διαπιστώνω ότι είμαι τελικά ένας βουβός παρατηρητής ενός κόσμου φλύαρου, ένα μικρό alien που γκρεμοτσακίστηκε από τον πολύχρωμο πλανήτη του μέσα σε μια γκρίζα λακούβα Αθηναϊκού δρόμου, ένας αντιδραστικός αντιρρησίας μιας μάλλον σκληρής και σνομπ πραγματικότητας...
Φευ, εκτός των άλλων είμαι και τεμπέλης, τόση ώρα ακούω τη βρύση της κουζίνας να στάζει και ακόμα δεν έχω πάρει τα πόδια μου να πάω να την σφίξω!

...Θεέ μου σχώρα με, που λέει και το fados από «κάτω», στην επόμενη ζωή μου θα γίνω κι εγώ ένας απ΄αυτούς...
Promise ε;