Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Η γέφυρα

Το να προσπαθείς να στήσεις γέφυρες για να διαβείς ένα ποτάμι είναι πολύ δύσκολο κι αγωνιώδες πράγμα, χρειάζονται μόχθος, κούραση, ιδρώτας, τεχνική, μαεστρία και μεράκι, άντε το πολύ και μία δόση ρομαντισμού...
...τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιοι απλά ηδονίζονται με τα βάραθρα και τους γκρεμούς;
...τότε απλά η δική σου γέφυρα μοιάζει με εκείνη του ποταμού Κβάι, άντε και του Γοργοποτάμου που είναι και στα μέρη μας, με ένα μπουμ γίνεται συντρίμμια και ξεπροβάλουν ξανά τα βάραθρα...
...εδώ που τα λέμε όμως εάν δεν υπήρχαν και αυτά πως θα υπήρχαν αιθεροβάμονες γεφυροποιοί;

Αφιερωμένο έξτρα στην λατρεμένη μου καριέρα, ξέρει εκείνη...

3 σχόλια:

Καραβάκι είπε...

Προτιμώ την πρώτη εκδοχή.Αυτή που μπερδεύει όμορφα τη μαεστρία το μεράκι και το ρομαντισμό.Διαβάζω ένα βιβλίο που μιλάει για έναν άντρα μηχανικό που κατασκευάζει γέφυρες.Κι έχει μια παράξενη αγάπη για τα μολύβια... Μου φαίνεται ότι κι εδώ μέσα μυρίζει όμορφα γραφίτη...Την καλημέρα μου!

Τζων Μπόης είπε...

bridge over troubled water θα μπορούσα να είχα ονομάσει το άρθρο πάντως Aza, σε ευχαριστώ βεβαίως για τα καλά τα λόγια...

Καραβάκι είπε...

Όμορφος τίτλος κι αυτός... εκτός από γέφυρες χτίζεις και τις λέξεις όμορφα...