Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Ημι-υπαίθριος Σεπτέμβρης


Μετά την εκδήλωση οι περισσότεροι χαλαρώσαμε στην παραλία.
Η ιδέα ήταν συμπαθητική, να επινοήσει δηλαδή ο καθένας από μία ιστορία για το the day after των διακοπών, με έπαθλο όλα τα ποτά της βραδιάς κερασμένα. Το βραβείο δεν με ενθουσίασε, καθώς πίνω από ελάχιστα έως καθόλου, αλλά η πρόταση είχε ενδιαφέρον και στο κάτω κάτω σημασία έχει η χαρά της συμμετοχής.
Ακούγοντας τις ιστορίες μάλλον απογοητεύτηκα καθώς περιείχαν πολύ σεξ και άφθονο γκλάμουρ, κοινοτυπίες δηλαδή και πράγματα πολυ-φορεμένα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ παρασύρθηκα αρχικά και αποφάσισα να πω μια ευφάνταστη ιστορία με έναν σίριαλ κίλλερ, ο οποίος αφού μακελεύει όλους τους ενοίκους μια πολυκατοικίας, οι οποίοι μόλις είχαν επιστρέψει αμέριμνοι από τις διακοπές τους, καταλήγει σε μια υπέργηρη κυρία, την οποία όμως αρχικά λυπάται, αλλά λίγο πριν την «καθαρίσει» οριστικά, γιατί σίριαλ κίλλερ είναι αυτός, όχι η Μητέρα Τερέζα, της περιγράφει, σε μια κρίση σουρεαλισμού, συνταγές για κουλουράκια με πορτοκάλι και κανέλα και τις πρώτες του διακοπές στη Λούτσα.
Λίγο προτού πω την ιστορία μου σκέφτηκα ότι ιστορίες με μανιακούς δολοφόνους, θυμίζουν splatter movies, οι οποίες είναι κάπως πασέ. Από την άλλη, για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον κάποιου θα πρέπει στην ιστορία να υπάρχουν οικείες σχετικά καταστάσεις και ήρωες με τους οποίους θα μπορείς να ταυτιστείς.
Η δική μου ιστορία αποφάσισα να είναι τελικά απλή. Ένας μισθοσυντήρητος μικρομεσαίος, επιστρέψει στο σπίτι του μετά από διακοπές και βρίσκει μια κλήτευση από την Πολεοδομία για να κατεδαφίσει ένα δωμάτιο του σπιτιού του. Τότε ξαφνικά σκέφτεται ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι όντως ημι-παράνομος, καθώς πρόκειται για τον ημι-υπαίθριο που έκλεισε πριν από χρόνια και τώρα θα πρέπει να βρει λύσεις-ημίμετρα ώστε να τον «τακτοποιήσει». Ο μισθοσυντήρητος μικρομεσαίος προσπαθεί να βρει μια άκρη στο κουβάρι και καθώς βρίσκεται μπερδεμένος μέσα στην ημιμάθειά του, μη μπορώντας να κατανοήσει ημίαιμες λογικές, χτυπάει το τηλέφωνο και από την άλλη γραμμή ο μπατζανάκης του του ανακοινώνει ότι κέρδισαν εξ ημισείας εκείνο το λαχείο το οποίο είχαν αγοράσει, προ ημερών, σε ένα ξενοδοχείο με ημιδιατροφή στην Ημαθία! Η ζωή του μισθοσυντήρητου μικρομεσαίου ξαφνικά αλλάζει, αλλά καθώς βρίσκεται κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα, αφού έχει παρανομήσει πολεοδομικά, καταλήγει προσωρινά στη φυλακή, όμως στο τέλος εξαγοράζει, με τα χρήματα του λαχείου, την ποινή και επιστρέφει ξανά στον ημι-υπαίθριο χώρο του σπιτιού του, αναζητώντας και πάλι τρόπους για να τον «τακτοποιήσει», λίγο προτού ξεκινήσει η ίδια ιστορία ξανά από την αρχή, μια ημι-ιστορία δηλαδή, μία loop χωρίς κανένα τέλος…
Όπως ήταν φυσικό, η ιστορία μου κατέληξε να συγκεντρώσει τις λιγότερες ψήφους και νικήτρια ανακηρύχθηκε η ιστορία με το περισσότερο σεξ, τον λιγότερο ρεαλισμό και με ένα γλυκερό χάπυ έντ.
Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει. Μπορεί με μια κατάσταση ή με έναν ήρωα να είσαι σε θέση να ταυτιστείς, το θέμα είναι όμως εάν τελικά το θες πραγματικά. Οι ευφάνταστες ιστορίες με ολίγον σεξ εντ δε σίτυ, θα είναι πάντα οι κυρίαρχες, ενώ οι άλλες, οι μετέωρες, οι καθημερινές, εκείνες που δεν εκτυλίσσονται πάντα υπό το φως των κεριών και της πανσελήνου, αλλά σε κλειστούς ημι-υπαιθρίους μιας πολυκατοικίας στα προάστια, θα βρίσκονται μόνιμα στο παρασκήνιο, στην πραγματικότητα βέβαια αυτές θα είναι που θα γράφουν την Ιστορία, ενώ οι άλλες απλά θα την διηγούνται…
Ο Σεπτέμβριος νιώθω να μοιάζει κάπως έτσι, ένας μήνας ημι-υπαίθριος, στο μεταίχμιο, ένας μήνας έτσι, αλλά κι αλλιώς, ένας καθρέπτης του βίου μας, μια ημιτελής επαναλαμβανόμενη ιστορία, χωρίς απαραίτητα κάποιο τέλος, έστω και ευτυχισμένο, μια ιστορία την οποία ζεις, αλλά μάλλον δεν θες να ταυτιστείς μαζί της. Εάν όμως δεν υπήρχαν αυτές οι ημιτελείς καθημερινές ιστορίες, πως όλες οι υπόλοιπες, ευάερες, ευήλιες, ολοκληρωμένες αλλά και προβλέψιμες, θα έμοιαζαν τόσο ελκυστικές;
Στην πραγματικότητα βέβαια και εάν το καλοσκεφτείς, το ζητούμενο δεν είναι να έχεις ιστορίες να πεις, το θέμα είναι να έχεις ιστορίες να ζεις, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα μας απασχολήσει περισσότερο προσεχώς…

7 σχόλια:

violet είπε...

Για να έχεις ιστορίες να πεις συνηθως έχεις ζησει μια ζωη που αξιζει να την εξιστορησεις,
Φυσικα όλοι προτιμουμε να ζουμε από το να θυμομαστε. Μικρη παρηγορια η μνημη




Καλό σου μηνα, τζον μποη, νομιζω πως δε χρειαζεται να ψαξω το λεξικο για άλλες συνθετες με το ημι-

scalidi είπε...

Καλώς ήρθατε...Καλώς ήρθατε.
Ευάερη και ευήλια συνέχεια...

Τζων Μπόης είπε...

@ violet: οι ωραιότερες ιστορίες είναι αυτές που δεν εξιστορούνται, αλλά αυτές που μπορείς να τις διαβάσεις όταν αντικρύζεις έναν άνθρωπο χορτασμένο από τη ζωή του
καλό φθινόπωρο επίσης Violet

@ Σταυρούλα, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Όμως, για τα ευάερα, ευήλια και ιδίως για τη συνέχεια δεν υπόσχομαι τίποτα :)

Καραβάκι είπε...

Έναν ψήφο από μένα.Για την ιστορία σου.Τελικά μου αρέσουν περισσότερο οι ιστορίες που οι πολλοί δεν καταλαβαίνουν... Κρύβουν μια μαγεία.Καλό φθινόπωρο Τζων!Μην αλλάξεις για κανέναν...

fieryfairy είπε...

Κι εγώ προτιμώ τη δική σου. Αλλά πάντα έτσι δεν είναι; Τα μπεστ σέλερς δεν είναι και απαραίτητα τα πιο μεστά, απλά είναι τα πιο loud. Ευτυχώς δεν πίνεις πολύ.

Θεία Λένα είπε...

Παλιά είχαμε το σύνθημα "Κλείσε τη ΤιΒι, ν' ανοίξει η ζωή". Η καθημερινότητα και τα μικρο-προβλήματα δεν ενδιαφέρουν τον περισσότερο κόσμο, προτιμούν πιπεράτες ιστορίες με σέξ,σίτι, προδοσίες, ζαχοπουλιάδες, και τέτοια. Ποιος νοιάζεται για τον ημι-υπαίθριό του γείτονα που όλοι μας λίγο ή πολύ, διαθέτουμε; Γι αυτό σε καταψήφισαν άλλωστε..

georgia karvounaki είπε...

Η ιστορία του ημιυπαίθριου θυμίζει σε όλους την ημιζωή που ζουν και την ξορκίζουν καταψηφίζοντάς την...
Το κέρδος της ιστορίας είναι αυτό για σένα...ότι τους τη θύμισες την ημιζωή τους απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από το έπαθλο που σου επιφύλασσαν ....
Φέρθηκες έξυπνα τελικά......