Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Απλά Πράγματα


Photo: Elliott Erwitt

Δεν ξέρω εάν μπορώ να το εκφράσω με ωραία λόγια (που μπορώ βεβαίως, δεν τίθεται θέμα), δεν ξέρω εάν διαθέτω τα κατάλληλα εκφραστικά μέσα ή τη δεινότητα ενός δεικτικού και καυστικού σχολιαστή (που τη διαθέτω ασφαλώς, αλλά κουβέντα να γίνεται), δεν ξέρω εάν η ικανότητά μου στη χρήση της εύπλαστης και ρέουσας ελληνικής γλώσσας μου επιτρέπει να εκφράσω τα όσα νιώθω (που μου το επιτρέπει, αλλά θα αποφύγω τη γλωσσοπλασία), δεν ξέρω εάν σε αυτό το διάσημο, αξιολάτρευτο και σεπτό blog, πρέπει να τηρηθεί ένα κάποιο επίπεδο (που δεν πρέπει, γιατί καιρός είναι επιτέλους να σταθούμε και λίγο πάνω από το επίπεδο), δεν ξέρω εάν αυτά που κάνω σήμερα θα τα κάνω και αύριο - tomorrow is another day, Scarlet! - (που φυσικά αυτά θα κάνω, για αυτό με πιάνουν τα διόλια μου), δεν ξέρω εάν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω (αυτό πραγματικά δεν το γνωρίζω, βοηθήστε με), δεν ξέρω εάν θα πρέπει να θυμώσω ή να δεχτώ στωικά το πεπρωμένο ενός πρώην γιαλαντζί golden boy και νυν μικρομεσαίου μισθοσυντήρητου σαραντάρη (Παναγιά μου, ανατρίχιασα), δεν ξέρω εάν είμαι τύπος "βαράτα με κι ας κλαίω" (που εγώ ξέρω τι είμαι, αλλά δεν θα γίνω σούργελο δημοσίως), δεν ξέρω εάν θα πρέπει να πω κι άλλα τέτοια έξυπνα (ατιμούλη πως τα λες!), αλλά ώρες ώρες τα πράγματα είναι κομματάκι σκατά.
Εκτός από ολίγον σκατά, τα πράγματα είναι και πολύ κωμικά. Μερικά πράγματα δεν χρειάζεται να σου έχουν συμβεί, χρειάζεται να μπορείς να παρατηρείς, να ακούς ή καλύτερα να αφουγκράζεσαι το γοερό παράπονο. Αρχικά την πληρώνει ο κατώτερος, ο μικρός, ο new entry που λέμε και στα ελληνικά. Ο ταλαίπωρος αυτός, νέος, φρέσκος, εργατικός και πολλά υποσχόμενος άνθρωπος, που αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε (και δεν έχει δει ακόμα τίποτα!), ο οποίος θα πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά, να ξεζουμιστεί κανονικά δηλαδή για να ανέβει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας και να απολαύσει τους καρπούς των μόχθων του (τι λέω Θεέ μου και δεν κοκκινίζω!), αυτός λοιπόν, ο ακούραστος καρπαζοεισπράκτορας των γραφείων, το ταπεινό και φιλότιμο χαμομηλάκι που θα συνθλιβεί από τον οδοστρωτήρα της φανταιζί βιοπάλης, θα κάνει όλη τη βρωμοδουλειά, την οποία θα ριπορτάρει (τι λέξη κι αυτή όλο σφρίγος!) στον ανώτερο του, ο ανώτερος θα την επεξεργαστεί (λέμε τώρα) και θα την προωθήσει παραπάνω, ο παραπάνω θα την επεξεργαστεί περισσότερο (λέμε και πάλι) και θα την προωθήσει στον αμέσως παραπάνω και ο αμέσως παραπάνω, μην ξαναλέμε τα ίδια, απλά θα την πασάρει στον περισσότερο παραπάνω, μη με ρωτάτε όμως τι θα κάνει ο τελευταίος, αυτός ξέρει (;) και κάποια στιγμή η βρωμοδουλειά, γυαλισμένη με μπόλικο λούστρο θα καταλήξει κάπου, που; ένας Θεός ξέρει (ίσως αυτό να μην το ξέρει!), στο μεσοδιάστημα θα πέφτουν μερικά εκπαιδευτικά μπινελίκια (μμμμ, μίλα μου βρώμικα!), θα προστίθενται, αφαιρούνται, διαιρούνται και πολλαπλασιαζόνται πληροφορίες, ο καθένας θα βγάζει, αλλά συνήθως θα βάζει κι από ένα λιθαράκι για να δείξει ότι έχει συνεισφέρει στη συλλογική (;) δουλειά και δεν παίρνει τζάμπα τα φράγκα, η φαιά ουσία (όση έμεινε) θα καταναλώνεται αφειδώς, τα πληκτρολόγια θα αναστενάζουν από το ντάμπα ντούμπα, τα υπολογιστικά και επικοινωνιακά συστήματα του οργανισμού θα γκαζώνουν περισσότερο κι από τον Σουμάχερ στη Μόντσα, τα μυαλά θα γίνονται κουρκούτι και στο τέλος, επειδή η πολλή ανάλυση είναι παράλυση και άκρη δεν θα έχει βγει (γιατί εάν έχει βγει, εγώ θα κάτσω….τέλος πάντων!), τότε τα πράγματα θα ακολουθήσουν την ίδια γραμμική και προβλέψιμη πορεία, καθώς ο ανώτερος θα συγκαλέσει meeting (ε καλά τώρα!) για να συζητηθούν τα αποτελέσματα του reporting (τσ!), να βρεθούν λύσεις (που σιγά που θα βρεθούν), το ένα meeting θα φέρει το άλλο - γνωστή άλλως τε η παλαιά εκείνη θυμόσοφη ρήση των αξιοσέβαστων και αειμνήστων παππούδων managers: «όταν δεν θες να δουλέψεις, κάνε meeting» - τα meetings θα γεννούν reports, τα reports θα γεννούν meetings, τα meetings θα γεννούν εντολές, οι εντολές θα παράγουν reports, τα οποία θα οδηγούν σε meetings και έτσι η ιστορία θα επαναλαμβάνεται (κάτι είχε πει ο Μαρξ για την ιστορία και το κωμικό της υπόθεσης, αλλά βαριέμαι να επαναλαμβάνω
κοινοτυπίες), γιατί όπως είπαμε το σημαντικό είναι να δείχνουμε ότι κάνουμε δουλειά, η επικοινωνιακή δηλαδή διαχείριση που λένε και οι πολιτικοί, ώστε να δικαιολογούμε τα λεφτά που παίρνουμε.
Βέβαια στο τέλος, μια απόφαση θα παρθεί, ε ναι, τι στα κομμάτια, μη το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Η απόφαση όμως αυτή θα είναι δυσανάλογα απλή και κατανοητή σε σχέση με την πολυδαίδαλη, ψυχοφθόρα και χρονοβόρα διαδικασία που έχει προηγηθεί και συνήθως θα συμπυκνώνεται σε δύο μικρές, εύληπτες και
ζουμερές λεξούλες. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το ονομάζουν cost reduction, απλά πράγματα, μη το ζορίζουμε πολύ!

8 σχόλια:

scalidi είπε...

Εδώ όμως μπορείς να είσαι όσο large θέλεις, με γιγαντιαίο budget εστέτ αισθητικής... ;)))))

Τζων Μπόης είπε...

ούτε λόγος, εδώ μιλάμε για υπερπαραγωγή!

violet είπε...

και τι υπερπαραγωγή!!!

ελπίζω να μην είναι τόσο χάλια τα πράγματα Τζων Μπόη, αλλά το κείμενο είναι εκπληκτικό

(κι ακομη η φωτο....δυο διποδα κανουν ενα τετραποδο ; αυτο διδασκει;)

Τζων Μπόης είπε...

δεν είναι τόσο χάλια Violet είναι πιο πολύ χάλια!
Στη φωτογραφία πάντως είδα κάτι διαφορετικό, το μεγάλο, το μεσαίο και το μικρό. Ο μικρός όμως είναι με το χαλινάρι, για τους άλλους δύο έχω κάποιες υπόνοιες, οι οποίθες αγγίζουν τα όρια της βεβαιότητας.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα γιόκα μου! Παραπονεμένο σε κόβω και με το δίκιο σου άλλωστε, αυτά που γράφεις κάνανε τ' αυτιά μου να χοροπηδήσουν και στράβωσε το στόμα μου απο τα γέλια.. Εχεις χιούμορ και περιγράφεις άδοξες στιγμές με χάρη.
Ωραία η εικόνα με τα δίποδα και το σκυλάκι. Σε έναν οργανισμό τέτοιο που περιγράφεις, το μικρό σκυλάκι, το απαίδευτο, το χαϊδεμένο που με το λουρί πορεύεται δεν κοστίζει τόσο όσο τα μεγάλα, ελεύθερα, οκνηρά πνεύματα..που όλο meetings καλούν για να δικαιολογούν τους μισθούς και τα πτυχία τους. Εν τουτοίς το νεαρό δυναμικό απολύεται και οι κοιλαράδες "μεγάλοι" μένουν.
Καλή σου εβδομάδα

trol είπε...

tough times
που λεν και στο χωριό μου

Καραβάκι είπε...

Μάλλον η καλλιτεχνική μου φύση παθαίνει αλλεργίες με όλα αυτά που περιγράφεις.Ευτυχώς,έχεις έναν μοναδικό τρόπο γραφής που μεταμορφώνει κάθε γκρι τόνο σε παλέτα πολύχρωμη.Παρόλα αυτά,ποτέ δε θα ήθελα να είμαι μέσα σε μια τέτοια κατάσταση.Και το πολύ λούστρο έχει μια μυρωδιά που σου κόβει την ανάσα.Ας το έχουν υπόψιν τους οι επίδοξοι λουστραδόροι.Καλό βράδυ!

Τζων Μπόης είπε...

Θεία Λένα, trol και Aza, σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι!