Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Santa Claus got stuck in my chimney


Πρόσφατα, βρέθηκα σε ένα βιβλιοπωλείο στο εξωτερικό, το οποίο εκτός από βιβλία πωλούσε και cd, πολύ ωραίο περιβάλλον, ο κόσμος φαίνεται να διασκέδαζε με το να ξεφυλίζει βιβλία και να ακούει μουσική, να συζητά χαμηλόφωνα και να παρατηρεί τους τίτλους, κάπως έτσι είναι άλλως τε τα βιβλιοπωλεία που μου αρέσουν σκέφτηκα κι εκεί που ξεφύλιζα ένα βιβλίο της βραβευμένης φέτος με Νόμπελ λογοτεχνίας, Χέρτα Μίλερ, με πλησίασε μια κοπέλα και με ρώτησε εάν είμαι Έλληνας. Μα στο κούτελο το έγραφα; Ναι, της απάντησα απορρημένος, χωρίς να καταλάβω ούτε το λόγο της ερώτησης, πολύ δε περισσότερο το πως με κατάλαβε, εντάξει, το χρωματάκι μου το έχω, αλλά θα μπορούσα να ήμουν Ιταλός, Ισπανός, κάτι τέλος πάντων άλλο από το Νότο, είχα βέβαια ξεχάσει ότι κουβαλούσα μαζί μου την ελληνική εφημερίδα από το αεροπλάνο στα χέρια μου με σκοπό να τη διαβάσω σε κάποιο καφέ που θα καθόμασταν αργότερα. Η κοπέλα, λάτρης της Ελλάδας, σπούδαζε την Ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο εκείνης της πόλης, στην οποία όπως μου είπε βρέθηκε για λίγες ημέρες πριν επιστρέψει στο σπίτι της, σε μια μικρότερη πόλη της χώρας εκείνης.

Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες που ανταλλάξαμε κατάλαβα ότι ένιωθε έναν θαυμασμό και παράλληλα μια απορία, θαυμασμό γιατί γνώριζε ξαφνικά κάποιον από την Ελλάδα (η παρουσία μου στο βιβλιοπωλείο κι όχι σε κανένα πολυκατάστημα να τσακίζω πιστωτικές κάρτες, μάλλον θα προξένησε μεγαλύτερο θαυμασμό), με τον οποίο μπορούσε απρόσμενα να συνομιλήσει μαζί του στα Ελληνικά, αλλά και παράλληλα μια απορία σχετικά με τα τεκταινόμενα στη χώρα και την οικονομική της κατάσταση.

Εκείνη τη στιγμή στο βιβλιοπωλείο αναγνώριζα τη φωνή της Ella Fitzgerald να τραγουδά το “Santa Claus got stuck in my chimney”.

Δεν ήξερα ακριβώς με ποιο τρόπο να της εξηγήσω τα πράγματα, η αλήθεια ήταν ότι βαριόμουνα κιόλας - άλλως τε δεν είμαι και ο καταλληλότερος άνθρωπος σε αυτά, συγχίζομαι εύκολα και σπάω - καθώς τι να πω και πως να το εξηγήσω, η κοπέλα σπούδαζε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τι να της έλεγα δηλαδή, για τη δημιουργική λογιστική, για τα λαμόγια, τις ρεμούλες, τα ρουσφέτια, τη διαφθορά και την αναλγησία όλων μας, άσε λέω καλύτερα, δεν είναι κουβέντες αυτές Χριστουγεννιάτικα και αντ΄ αυτών, της πρότεινα να ακούσει προσεκτικά τα λόγια του τραγουδιού:

Santa Claus got stuck in my chimney

stuck in my chimney, stuck in the chimney

There, he was in middle of the chimney,

not quite up and not quite down...

Αυτή, της λέω, είναι η κατάσταση σήμερα στη χώρα, αφασική, περιμένουμε μονίμως τον Αη Βασίλη, αλλά είτε αυτός είναι χοντρούλης, είτε μάλλον εμείς έχουμε κάνει κακή κατασκευή και όπως φαίνεται έχει ο δύσμοιρος κολλήσει μέσα στην καμινάδα (βλέπεις, μέχρι κι ο Σάντας έμπλεξε μαζί μας).

Χαμογέλασε, αλλά το τραγούδι συνέχιζε:

Santa please come back to my chimney

back to my chimney,

Santa please come back to my chimney

You can come back here.

Cause baby, made a brand new chimney

Just for you this year!

Santa, come on back!

Ακούγοντας απορρημένη το τραγούδι (σου λέει, τούτος εδώ έχει εντελώς σαλτάρει) άρχισα να χαμογελώ, γιατί σκέφτηκα ότι δεν είναι τελικά ο Αη Βασίλης τόσο γεματούλης, είναι η δικιά μας καμινάδα πολύ στενή και προβληματική και πρέπει επειγόντως να κατασκευάσουμε μια εντελώς καινούργια.

Μετά από αυτό το ευχάριστο στιγμιότυπο (για μένα ευχάριστο βεβαίως, εκείνη μάλλον έμεινε με την απορία, καθώς σου λέει δεν είναι τυχαίο που πάει έτσι η Ελλάδα με όλους αυτούς τους σαλταρισμένους που ζούνε εκεί) περπατήσαμε όλοι μαζί, η παρέα της και η δικιά μου, συζητώντας χαλαρά και απολαμβάνοντας την ομορφιά εκείνης της πόλης, τα πάρκα και τα ιστορικά της κτίρια και κάποια στιγμή βρεθήκαμε μπροστά από μια γέφυρα. Σκέφτηκα τότε πόσο όμορφες είναι αυτές οι πόλεις με τα ποτάμια τους, τις εντυπωσιακές τους γέφυρες, την τελευταία μάλιστα φορά που πέρασα τον δικό μας τον Κηφισσό, κόντεψε να με λιώσει με νταλίκα και με το δίκιο της βεβαίως, τι γύρευα εγώ εκεί κι έτσι καθώς βρεθήκαμε πάνω στη φωταγωγημένη πεζογέφυρα, μου είπε ότι το αγαπημένο της χόμπυ είναι να διασχίζει γέφυρες, γιατί στο σημείο εκείνο των ποταμιών υπάρχουν ρεύματα που καθαρίζουν τις σκέψεις και τις κάνουν κρυστάλλινες.

Πολύ καλή ιδέα είπα, αλλά εγώ στον Κηφισσό δεν ξαναπάω, εμείς έχουμε τις θάλασσες που καθαρίζουν τις σκέψεις, τι να τα κάνουμε τα ποτάμια, κι έτσι, μην έχοντας άλλη επιλογή υδάτινου περιβάλλοντος, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου για το 2010, ότι δηλαδή μία φορά την εβδομάδα θα πρέπει να πηγαίνω στη θάλασσα και να καθαρίζω το μυαλό μου από σκέψεις, σιγά που θα το κάνω βέβαια, αλλά τελικά είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι έχεις να περιμένεις πράγματα, είναι ωραίο να κάνεις σχέδια, είναι ωραίο να προγραμματίζεις, ας πούμε, μια βόλτα στη θάλασσα χωρίς σκοπό, να περιμένεις - γιατί όχι - κι έναν Αη Βασίλη, ακόμα κι αν δεν ξέρεις εάν θα καταφέρει να κατεβεί μέσα από την καμινάδα σου, ή εάν θα χρειαστεί να φτιάξεις μία καινούργια, είναι συναρπαστικό να διασχίζεις γέφυρες για να φτάνεις στην άλλη όχθη και να συναντάς τα πρόσωπα και τις σκέψεις των άλλων κι εκείνοι τις δικές σου, να κάνεις δηλαδή δυό βήματα πιο πέρα στη ζωή, είναι ωραίο να έχεις μιαν απλωσιά, μια προοπτική, μιαν ελπίδα, έναν ανοικτό ορίζοντα...

...είναι ωραίο όμως επίσης να εύχεσαι το ίδιο και στους γύρω σου...

Καλή Χρονιά να έχουμε.

6 σχόλια:

scarlett είπε...

...ναι ειναι ωραιες αυτες οι πόλεις με τα ποτάμια και τις γεφυρες που κουβαλουν μια ιστορια και μια παραδοση αρχιτεκτονική που εμεις απλα προσπερασαμε (και πεσαμε κατευθειαν στον εικοστο αιώνα)
...και ειναι ωραιο να ταξιδευεις και να ανοιγουν οι οριζοντες σου και να βλέπεις ...αυτο το διαφορετικο
...αλλά ειναι και ωραιο απλα να σε διαβαζει κανεις, Τζων Μπόη

Καλως επέστρεψες
και Καλή Χρονιά

scalidi είπε...

Ωραίο κείμενο. Το ευχαριστήθηκα. Εγώ κάθε χρόνο τον συναντάω στο δρόμο τον Άη Βασίλη, γιατί δεν έχω καμινάδα ;)
Καλές γιορτές να περάσεις :)

Katerina ante portas είπε...

Ωχ ωχωχ..Μην το διαβάσουν οι κόρες μου αυτό.. Η μιά φλερτάρει το Λονδίνο, η άλλη το Παρίσι και η τρίτη η μικρότερη το έρμο Βερολίνο..

-Καλά να περνάτε αγαπητέ μου και να είσθε ευτυχής!
Καλά Χριστούγεννα!

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Χρόνια Πολλά Τζων.
Όλα κατ΄ευχήν σε εσένα και στην όμορφη οικογένειά σου

scalidi είπε...

Καλή χρονιά, Γιάννη! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου :)
Το Αναπλάκι ήταν μαγικό με τους νοτιάδες του...

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, Σταυρούλα, Κατερίνα, Ανευ Χ., εύχομαι κι εγώ σε εσάς τα καλύτερα για το 2010