Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Πριν το τέλος


Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ, ήταν στα αλήθεια μια πρωτόγνωρη για μένα κατάσταση. Είδα τις βαλίτσες στην εξώπορτα και μια μικρή λίμνη δακρύων δίπλα στο πατάκι.

«Φεύγω, τελικά», μου είπε

«Τελικά άργησες», του είπα

«Ήταν τετελεσμένο», μου είπε

«Έπρεπε να δοθεί ένα τέτοιο τέλος;», του είπα

«Τι θα κάνεις, τελικά;», μου είπε

«Ε, δεν τελειώνει δα κι εδώ ο κόσμος», του είπα

«Χαίρομαι που το βλέπεις τελικά έτσι», μου είπε

«Ας κάνω κι αλλιώς στην τελική...», του είπα...

Σήκωσε τη βαλίτσα βιαστικά και εξαφανίστηκε μέσα στην μπόρα, στον καπνό και στη νυχτιά...

Το είχα πάρει απόφαση πια, δεν θα τον ξανάβλεπα, μα μπαίνοντας στο σπίτι αντίκρυσα δυο σακ βουαγιάζ να περιμένουν στο σαλόνι...

«Τελικά φεύγουμε», μου είπαν

«Κι εσείς τελικά;», μπόρεσα να ψελίσω

«Ήταν τετελεσμένο», μου είπαν

«Έπρεπε να δοθεί ένα τέτοιο τέλος;», ψιθύρισα

«Τι θα κάνεις τελικά;», μου είπαν

«Ε δεν τελειώνει δα κι εδώ ο κόσμος», μουρμούρισα

«Χαιρόμαστε που το βλέπεις τελικά έτσι», μου είπαν

«Η ψυχούλα μου το ξέρει στην τελική...», αναστέναξα...

Με βαριά καρδιά κατευθύνθηκα στο τζακούζι, αφού πρώτα κοίταξα από την κλειδαρότρυπα (ποιός ξέρει τι θα αντίκρυζα)...

Στην πόρτα μπροστά με περίμενε προβληματισμένος.

«Θα φύγεις κι εσύ, τελικά;», του είπα

«Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος», μου είπε

«Ώστε θα με αφήσετε όλοι τελικά;», του φώναξα

«Μην ανησυχείς, δεν τελειώνει δα κι η ζωή σου εδώ», μου ανταπάντησε

Έφυγα βιαστικά, δεν μπορούσα να τους βλέπω όλους να φεύγουν, τουλάχιστον να μην είμαι εκεί, όταν...

Το φευγιό του 14ου ήταν βαρύ πλήγμα, η φυγή του επιδόματος αδείας και Πάσχα, ήταν πισώπλατη μαχαιριά, τον υποτιμημένο μου όμως μισθό πως να αντέξω να τον βλέπω να αναχωρεί;

Πριν προλάβουν όμως μαύρες σκέψεις να κατακλύζουν το κουρκουτιασμένο μου μυαλό, χτύπησε το κουδούνι!

«Τελικά, δε θα σε αφήσουμε μονάχο!!!», μου είπαν ευδιάθετα

«Πάντα μου άρεσε το Happy end!!!», απάντησα χαρούμενα και τους υποδέχτηκα ευγενικά.

«Μα ποιοί είστε όμως τελικά;», τους ρώτησα...

«Να συστηθούμε, από ΄δω ο ΦΠΑ 10%, παραδίπλα ο 21% και τέλος, πιο πίσω το ΔΝΤ», μου είπαν χαρούμενα...

«Να περιμένω κι άλλους, ή τελειώσαμε;», ξεροκατάπια...

...δυό δυνατά χαχανητά μπόρεσα μόνο να ακούσω, καθώς τους έβαζα να φάνε...

4 σχόλια:

fieryfairy είπε...

Τέλειο! Πολύ παραστατικό!

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλέ μου Τζόνυ μπόι...ε,εχμ τρόμαξες ότι θα χάσεις το μισθό σου ε?..ε,λογικό είναι καλέ μου αυτό....έχεις οικογένεια μικρό παιδάκι...χαααχααχα πάντως το κείμενό σου αν κ βγάζει,κ μιά έντονη τραγικότητα κ μιά έντονη λύπη επειδή μιλάει,με κάπως αλλιώτικο όμως τρόπο,πιό 'κωμικό' (πικρά κωμικό όμως) θα λεγα για την άσχημη,κατάσταση που επικρατεί,εδώ κ κάμποσο καιρό στην Ελλάδα λόγω,κρίσης...ε,παρ αυτά με έκανε να γελάσω!!ναί,ναί αν κ δε θα πρεπε πιστέυω..αν κ ίσως θα πρεπε να κλαίω..αλλά εντούτις όμως γέλασα με το κείμενό σου...είδες? έχεις το τρόπο σου εσύ...όμως χαίρομαι που δεν έχασες,τελικά το μισθό σου καλέ μου...χαίρομαι που ήρθα ξανά στο μπλογκάκι σου...καλώς σε ξανάβρήκα...καλησπέρες....

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

φαντάζομαι δεν του κέρασες, όρμησαν από μόνοι τους, έτσι;

scalidi είπε...

Το μεγάλο φαγοπότι...