State of Mind

Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ άλλο με το project, είχα δαπανήσει πολλές ώρες δουλειάς και είχα κουραστεί, με αποτέλεσμα πλέον να δείχνω ότι με ενδιαφέρει (ναι, στην υποκριτική έχω τρελό γκελ ώρες ώρες). Κάποιοι άλλοι απλά έδειχναν να το έχουν γραμμένο εκεί που λένε ότι δεν γράφει το μελάνι (δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά για να το λένε κάποιοι μπορεί κάτι να ξέρουν παραπάνω), μετά από ώρες καψίματος των εγκεφαλικών μου κυττάρων μάλλον δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ με το παραμικρό, έπαιζα την Mont Blanc στα δάχτυλά μου, μακαρίζοντας την τύχη μου που δεν έχω ξεπέσει ακόμα στο Bic εστέτ άνθρωπος, αλλά που θα πάει, σε λίγο με βλέπω με το υπόλειμμα μολυβιού στο αφτί και να λέω κι ευχαριστώ, ενώ πετούσα και καμιά business-like ατάκα (έχω μερικές stand by για ώρα ανάγκης, αλλά είμαι μανούλα και στο tailor made), μόνο και μόνο για να μην νομίζουν ότι με πήρε ο ύπνος...δεν είχα όρεξη για το παραμικρό, απλά μέσα μου έκανα μια γρήγορη σούμα των ενσήμων μου και υπολόγισα ότι, έχοντας μαζέψει ένσημα 20 ετών δουλειάς (από μικρός στα βάσανα, εγώ κι ο Βασιλάκης Καίλας ένα πράμα), λούστρου, μούτσου, υπαξιωματικού, ανθυπασπιστή, αξιωματικού αλλά και vice versa (οι σταθερότητες δεν είναι ξέρετε του ωροσκόπου μου), βγαίνω άνετα με μειωμένη σύνταξη (λόγω τεμεπελιάς; αναπηρίας μυαλού; έλλειψης νέων ιδεών; ποιός ξέρει), με την προϋπόθεση ότι θα έχω συμπληρώσει και το όριο ηλικίας, ε πως!
Γιούπιιιιιι, έκανα την τύχη μου, μέχρι τότε θα τρώμε οικογενειακώς με χρυσά κουτάλια!
Η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά, δεν είχα όρεξη για το παραμικρό, βαρέθηκα τις κρίσεις σας, βαρέθηκα τα spread σας, βαρέθηκα την ανημποριά σας, βαρέθηκα τα χασμουρητά σας, βαρέθηκα ακόμα και να φιλοσοφώ (ειδικά το τελευταίο με είχε καταρρακώσει), κάποια στιγμή γύρισα σπίτι και καθώς πετούσα τη γραβάτα στο παρκέ ήξερα βαθιά μέσα μου ότι σε λίγο θα έφτιαχνα το καλύτερο γιουβέτσι του κόσμου!

υ.γ.: μη μου πει κανείς ότι μου έπεσε λίγο λαδάκι παραπάνω, γιατί εμείς από την Πελοπόννησο ξέρετε, δεν κάνουμε τσουρούτικα πράματα !