Ο Τσαρούχης είχε πει ότι οι μεγάλοι δωρητές στο μέλλον θα είναι εκείνοι που θα γκρεμίζουν και όχι εκείνοι που θα χτίζουν.
Μοιάζει με φετιχιστική εμμονή, δεν ξέρω εάν την αγαπάς, ή εάν τη μισείς, αδιάφορη δεν είναι, μπορείς να τη λατρέψεις, να την οικτήρεις, να την βρίσεις, να την βιάσεις, να ασελγήσεις πάνω της, ανοιχτή σε κάθε βίτσιο.
Τα τελευταία χρόνια την είχα ξεχάσει, σαν ένα βιβλίο που έχεις παρατημένο σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να το ξεφυλλίσεις ξανά, κάποια στιγμή αισθάνθηκα να την αναζητώ, τελευταία ξανασυστηθήκαμε, ίσως γιατί έπρεπε, ίσως γιατί μαζί μ΄ εμένα έπρεπε να την γνωρίσουν και κάποιοι άλλοι, με τα χέρια ανοικτά, με τα πόδια ανάλαφρα, με την ψυχή ακόμα παρθένα, εκείνοι που ίσως κάποια στιγμή θελήσουν να ζήσουν μαζί της και να την αγαπήσουν πιο πολύ...
Η Σοφοκλέους μυρίζει μπαχάρι, το Μοναστηράκι κρεμμύδι και κεμπάπ, το Γκάζι αλκοόλ, το Θησείο φραπέ με γάλα, η Πατριάρχου Ιωακείμ κρέμα σώματος, η Ομόνοια ιδρώτα και ούρα…
Με κουράζει η μέρα της, με φοβίζει η νύχτα της, με διαλύει η καθημερινότητά της, με γεμίζουν ελπίδα οι ηλιόλουστες Κυριακές της, λίγο Μεσόγειος, λίγο Βαλκάνια, λίγο Ανατολή, λίγο Δύση, η Αθήνα, sui generis, μια πόλη που έχει πλέον συμβιβαστεί με την παρακμή της, με τα πρόωρα γηρατειά της, μια πόλη που χωρίς ενέσεις μπότοξ, προβάλει την ολοφάνερη εχθρότητα και φθορά της, εντελώς απενοχοποιημένα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια..
Δεν έχεις παρά να την μισήσεις, απλά εγώ τη συμπονώ.
Αξίζει ένα κλικ στο βιντεάκι...εξαιρετικό.
6 σχόλια:
Για την Αθήνα, το δηλώνω εξ’αρχής, αντικειμενική δεν μπορώ να είμαι, γιατί είμαι νοσηρά ερωτευμένη μαζί της. Από τότε που (σε μια πρώτη μου επίσκεψη) μια αλκυονίδα μέρα αντίκρισα τον Βράχο από την πλευρά του Ζαππείου.
Κι ενώ ουδέποτε είχα σχέση με αρχαιολατρίες και άλογους σοβινισμούς, ένα παράξενο κλικ, ανερμήνευτο – γιατί να θέλεις να ερμηνεύσεις τον έρωτα ?- έγινε εκείνη την ημέρα
Κι όπως κάθε μεγάλη αγάπη δε μένει ποτέ στην πρώτη εντύπωση, έτσι κι εγώ ανακάλυψα σιγά σιγά το πλήρες της πρόσωπο, με όλα τα καλά και τα’άσχημα του .
Δεν ξέρω αν είναι η αύρα της,το φως της, η ενέργειά της, το ζωντανό από τα μνημεία χτες της, η πολυμορφία της, η θέση της ακριβώς στο κέντρο και δίπλα στο Αρχιπέλαγος των Κυκλάδων, οι αριστοκρατικές και φτωχικές συνοικίες της, τα πεύκα και οι νεραντζιές της .
Αλλά είναι σίγουρα η Πανεπιστημίου και το Θησείο και το βοριαδάκι που σε φυσά μια ανοιξιάτικη μέρα στου Φιλοπάππου.Είναι σίγουρα η παραλιακή προς Σούνιο.
Θα μπορούσα να μακρηγορώ για πολύ ακόμη…δεν εξαντλείται η Αθήνα σε δυο αναφορές….ούτε κι ένας μεγάλος έρωτας. Αλλά ήδη φοβάμαι πως το σχόλιο αυτό έχει περάσει κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια.
Πιο πολύ θα ήθελα να διώξω από την πόλη όσους ποτέ δεν την αγάπησαν.
Και το βιντεάκι είναι πράγματι εξαιρετικό.
Δεν υπάρχουν τέτοιου είδους επιτρεπτά όρια εδώ, Scarlett, οπότε μια χαρά τα λες, το σχόλιο σου μάλιστα θα μπορούσε από μόνο του να είναι ένα άρθρο αυτόνομο.
Όμως δεν ζεις εδώ, η καθημερινότητα της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολη και η όποια ρομαντική διάθεση σε διακατέχει βλέποντας τον βράχο ή του Φιλοπάππου εξατμίζεται από μία μέρα με απεργιακές κινητοποιήσεις κι όχι μόνο...
...κι όμως, είναι ακόμα πολύ ερωτεύσιμη...
Έχεις απόλυτο δίκιο Τζων Μπόη.
Η απόσταση στον τόπο και στον χρόνο παρασύρει εύκολα σε ωραιοποιημένες αναμνήσεις και στη διαγραφή των προβληματικών και δυσάρεστων καταστάσεων.
Κάθε που ακούω για τις απεργίες, για τις κινητοποιήσεις ακόμη και γι'αυτην την πλήση εγκεφάλου στην οποία έχουν επιδοθεί τα ΜΜΕ, λέω από μέσα μου "ευτυχώς που δεν είμαι εκεί"
Ίσως αυτά τα χρόνια η σχέση με την Αθήνα να λειτουργεί καλύτερα σαν "έρωτας από απόσταση"
Το φόντο σου είναι η απόλυτη ειρωνική αντίστιξη...
Το δε βιντεάκι υπέροχο, όπως και τα υπόλοιπα του ιδίου δημιουργού. Να είχε ένα και για το Ναύπλιο...
@ Scarlett η εβδομάδα που έρχεται δεν θα είναι ακριβώς μια εβδομάδα αγνού έρωτος με την Αθήνα, αλλά απλά εβδομάδα πορνό!
@ Σταυρούλα, για το Ναύπλιο θα αναλάβω εγώ, μη νοιάζεσαι :)
Είμαι κι εγώ τόσο ερωωτευμένος με τη γενέτειρά μου, ώστε χρειάζομαι... ερωμένη.
Πάντως προτείνω δύο μυστικές γωνιές που καμμιά πόλη του κόσμου δεν έχει όμοιες:
η θέα της αναστηλωμένης Απτέρου Νίκης από τα σκαλιά που οδηγούν στην Ακρόπολη,
τα σπήλαια της βόρειας κλιτύος της Ακροπόλεως.
Ελπίζω να συναντηθούμε καμμιά φορά.
Δημοσίευση σχολίου