Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Οι έρωτες


MusicPlaylist
Music Playlist at MixPod.com

Όταν ακούω ή διαβάζω για ματαιωμένους έρωτες, για έρωτες αδιέξοδους, για μεγάλους ή μικρούς έρωτες, για έρωτες γενικά, το δικό μου τουλάχιστον μυαλό πάει σε ραγισμένες γυναικείες καρδιές, σε πονεμένες γυναίκες που έζησαν ή δεν έζησαν τον έρωτα, ή που τον έζησαν με πάθος, αλλά στο τέλος ο έρωτας αυτός ήταν αδιέξοδος, σε έρωτες που δεν τους χτύπησαν ποτέ την πόρτα και τις προσπέρασαν, σε έρωτες που ήρθαν σε λάθος χρόνο και τόπο, σε έρωτες τυφώνες που σάρωσαν τα πάντα, σε έρωτες νάνους αλλά και γίγαντες, σε έρωτες παραμυθένιους αλλά και καθημερινούς, σε έρωτες που άλλοτε έμοιαζαν με φωτεινά πάλσαρ κι άλλοτε με μαύρες τρύπες που σε καταπίνουν, ίσως γιατί στο μυαλό μας υπάρχει ακόμα το στερεότυπο της εύθραυστης γυναικείας καρδιάς που είναι έτοιμη να αφεθεί και να παρασυρθεί, πριν ισοπεδωθεί από την αρπακτικότητα και την ορμή ενός αρσενικού. Δεν ξέρω εάν η (λάιτ) λογοτεχνία έχει κάνει τη ζημιά, ή μήπως αυτή αντιγράφει την πραγματική ζωή, ίσως τελικά να συμβαίνουν και τα δύο...
Ο έρωτας, παρότι αρσενικού γένους, φαντάζει μάλλον μια τόση θηλυκή υπόθεση.
Στην αρσενική του, στερεότυπη εκδοχή, ο έρωτας μάλλον δεν ματαιώνεται εύκολα, δεν αφήνει τόσο βαθιά σημάδια, δεν αφήνει δυνατές πληγές, ο έρωτας απλά έρχεται και φεύγει, μέχρι να έρθει απλά ο επόμενος, στην αντρική εκδοχή ο έρωτας φαντάζει δευτεραγωνιστής, στην γυναικεία μοιάζει σαν τον απόλυτο σταρ του σινεμά...
Όποιος όμως δεν έχει συναντήσει κάποιον, ο οποίος έχει την δύναμη να σπάσει το φράγμα των κλισέ και να ανοίξει την καρδιά του, να μιλήσει για τη δική του ματαιωμένη ερωτική εμπειρία, για τα δικά του αδιέξοδα, αν δεν έχεις ακούσει αρσενικό να ρίχνει τα τείχη, να τα κατεδαφίζει, να τα κονιορτοποιεί, να ξεκλειδώνει τις καλά μανταλωμένες πόρτες της καρδιάς του και να ξεγυμνώνεται ψυχικά, αγνοώντας τα κλισέ και τα πρωτόκολλα, προφανώς δεν έχεις διαβάζει ούτε καν τον πρόλογο του βιβλίου.
Τις προάλλες μια γνωστή μου είπε: “Ξέρεις κάτι; Εσύ μοιάζεις με άνθρωπο που μπορεί κάποιος να του εκμυστηρευτεί τα πάντα”.
Κάπως έτσι άρχισε η κουβέντα. Άκουσα για έρωτες, για ατελέσφορους έρωτες, για έρωτες που συναντήθηκαν κάτω από φεγγάρια και έναστρους ουρανούς, για αγγίγματα που διασταυρώθηκαν πάνω στην τρέλα της ερωτικής εμμονής, είδα δάκρυα, είδα ρωγμές, είδα πληγές, είδα θαμπές πτυχές, είδα εμφανή σπαραγμό, είδα ψυχικές ρυτίδες, είδα σπαταλημένα ηλιοβασιλέματα στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας, άκουσα για μύθους που κατέρρευσαν, για αναγκαστικούς συμβιβασμούς, για διαψεύσεις, για κάποιες νότες που παίχτηκαν φάλτσα, αφουγκράστηκα αναποφάσιστους λυγμούς να ισορροπούν στην άκρη των υγρών χειλιών, ένιωσα το δέρμα να τεντώνεται, οι πόροι να ανοίγουν, η καρδιά να τσακίζεται, μια διαυγής στοργική, σχεδόν μητρική εκμυστήρευση, χωρίς πολλές αναστολές, ένα ορμητικό ποτάμι, ένα διάφανο, ειρωνικό χαμόγελο, μόνο μερικές παύσεις για μια κοφτή ανάσα, όπως οφείλει να κάνει μια γυναίκα που βίωσε βαθιά τον έρωτα…και νόμιζα, ο αφελής, ότι τα ήξερα όλα…τόσο παγιδευμένος μέσα στα στερεότυπα…η γυναίκα να βιώνει, λέει, την ματαίωση με τρόπο σαρωτικό, αλμοδοβαρικό, στυφό, με αίσθηση αδιεξόδου, μετά όμως μίλησα με κάποιον, ο οποίος κι αυτός είδε σε μένα μια χαραμάδα ανοικτή, είδε ένα αχνό φως στο βάθος μιας διαδρομής και είπε να μου χτυπήσει την πόρτα.
Την άνοιξα…
Το ξέρω, ο κίνδυνος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι μόνο να μιλήσεις, είναι και να ακούσεις, δεν είναι να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις, είναι να την ανοίξεις και να τα δεχτείς, το ρίσκο το έχει και ο παραλήπτης, το έχει και ο αποστολέας…είναι σαν να ακούς αυτά που εσύ δεν μπόρεσες ή δεν θέλησες να πεις, είναι σαν να ακούς έναν αντίλαλο να σου γρονθοκοπεί τα τύμπανα. Αν έχεις την καρδιά ανοικτή, το αισθάνεσαι, διαπιστώνεις ότι όταν ένας άντρας φτάνει σε εκείνο το σημείο συναισθηματικού βρασμού, δεν έχει άλλα περιθώρια παρά να ανοίξει την καρδιά του και να μιλήσει για τις δικές του ματαιώσεις και τα αδιέξοδα και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι η στερεότυπα εύθραυστη γυναικεία καρδιά μοιάζει απλά με γρανίτη καλής ποιότητας.
Κάπως έτσι άρχισε και με εκείνον η κουβέντα. Τα στερεότυπα έπεσαν, κάποια γραμμάρια εγωισμού έσταξαν εύκολα στο πάτωμα και μιά αίσθηση λεβεντιάς κάλυψε σαν φτερούγα τις ταφόπλακες των παλιών ερώτων και διαψεύσεων. Άκουσα ξανά για έρωτες, για ατελέσφορους έρωτες, είδα υπόγεια δάκρυα να τρέχουν σαν θολά ορμητικά ποτάμια, είδα βαθιές ρωγμές, είδα δειλίες, είδα αναστολές, είδα κρυφά πάθη, είδα λαγνεία, είδα δαιδαλώδεις σκοτεινούς ψυχικούς διαδρόμους, την καύτρα από ένα τσιγάρο στο ημίφως...ο αφηγητής εισέβαλε μέσα σε κρεβατοκάμαρες, σε μικρά δυάρια, σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε μοναχικές σκοτεινές γωνιές παρέα μόνο με τον εαυτό του, με τα πάθη, τις φαντασιώσεις και τους δαίμονές του, η αφήγηση μπλέχτηκε με τσαλακωμένα σεντόνια κι έγινε κουβάρι, μούσκεψε με δάκρυα, με ιδρώτα, με υγρά σώματος, κόλλησε με αλάτι, με άμμο, με τη σκόνη της πόλης και τότε (ξανα)κατάλαβα ότι ο άντρας βιώνει τη ματαίωση και το αδιέξοδο, την όποια ματαίωση και το όποιο αδιέξοδο, με ένα τρόπο βασανιστικά κρυφό, αβάσταχτα βαθύ, σπαρακτικό, απελπιστικά πνιγηρό, ίσως ούτε κι ίδιος το καταλαβαίνει, πρέπει όμως να τηρήσει τις αποστάσεις, να αναπαράγει τα στερεότυπα, ο άντρας είναι ο δυνατός και οφείλει να κάνει γρήγορα τα επόμενα βήματα, στον άντρα δεν δικαιολογούνται οι ψυχαναλυτικές εκμυστηρεύσεις, ο άντρας προσπερνά, φεύγει, πετάει, συνεχίζει, ο άντρας τελειώνει κι αποσυμπιέζεται, ανακουφίζεται, ανάβει τσιγάρο και χάνεται, η γυναίκα στέκεται, αναλύει, διυλίζει, πονά σωματικά και ψυχικά, συστρέφεται, κουλουριάζεται γύρω από τις λέξεις και τα νοήματα, αναζητά με τρυφερότητα την επίγευση, στα στερεότυπα οι ρόλοι είναι απολύτως διακριτοί, στον άντρα οι ματαιώσεις και δη οι ερωτικές οφείλουν να μένουν στα αζήτητα, στην γυναίκα βγαίνουν στο πρώτο διαθέσιμο παζάρι και πωλούνται κοψοχρονιά και τότε είναι που αισθάνεσαι να μπερδεύεται ο έναστρος ουρανός με τη σκληρή καθημερινότητα, τα σπαταλημένα ηλιοβασιλέματα με την αστική μοναξιά, οι καλοκαιρινές φεγγαράδες με τα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, οι πτυχές, οι πληγές, οι βουβοί λυγμοί και οι παύσεις, τα δάκρυα με τον ιδρώτα, να καταρρέουν τα κλισέ σαν τραπουλόχαρτα και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η αίσθηση της ματαίωσης, βαθιά στον πυρήνα της, είναι τόσο όμοια και στα δύο φύλλα, ειδικά όταν ξεστομίζεις το «σ΄ αγαπώ», το «σε μισώ», το με «πονάς», το «φύγε», ή το «έλα», τις στιγμές που κάνουν πάρτυ οι ορμόνες κι όλα μοιάζουν να αιωρούνται γύρω σου και έτσι φτάνεις να αγαπάς ακόμα περισσότερο τη γυναικεία φύση, να συμπάσχεις με την εξωστρεφή της ευαισθησία, με τις απαλές γραμμές, με τον ιδρώτα στα αμήχανα χέρια και στη σχισμή του ντεκολτέ της, με εκείνο το τίναγμα του στήθους και τις βαθιές ανάσες, με τις λεπτές ρυτίδες γύρω από τα μάτια, αλλά παράλληλα να συμπονάς και τη δική σου φύση, την αντρική, την υποτιθέμενα και στερεότυπα πιο σκληρή, να συμπάσχεις με εκείνο τον υπόκωφο αναστεναγμό, να αποδέχεσαι την ατελή σου ενηλικίωση, να διασκεδάζεις με εκείνο το παιδί που πέφτει, που κλαίει, που κρύβεται, που ματώνει, που ελπίζει, που σηκώνεται, με εκείνο το παιδί που κρύβεις μέσα σου και που σώνει και καλά σου φωνάζουν να το μεγαλώσεις…

16 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Μας τσάκισες σήμερα...
Είναι το κείμενο, είναι η μουσική...

Τυχερή...πολύ τυχερή!

scarlett είπε...

Θαυμάσιο κείμενο- ανάλυση, Τζων Μπόη, και θα τολμούσα να πω αποστασιοποιημένο από την πλευρά σου :)
(ελπίζω να μην παρεξηγήσεις αυτήν την παρατηρήση και να μην την εκλάβεις σαν κριτική, είναι απλά μια παρατήρηση :) )

Η προσωπική μου αντίληψη δεν ξεχώρισε ποτέ τον έρωτα ανάμεσα στα δύο φύλα. Εννοώ τον τρόπο που τον βιώνει κανείς. Οι διαφορές που έχω παρατηρήσει εχουν να κάνουν περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων παρά με το φύλο τους. Έτσι γνωρίζω γυναίκες "ψυχρές" θα έλεγα, που πάντα στο θέμα αυτό κινούνταν υπολογιστικά. γάμος, αποκαταστάση, να τηρεί τα κοινωνικά κριτήρια ο άλλος κλπ. Ομοίως - με διαφορετικά βεβαια κριτηρια - άντρες που δεν επενδυουν συναισθηματικά σε σχεσεις, ενδιαφερονται για το πρόσκαιρο, το εφήμερο, το μη δεσμευτικό.
Και στην πρώτη και στην δευτερη περιπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με τον Ερωτα που τόσο θαυμάσια αναλύεις.

Θα συμφωνήσω φυσικά πως εμείς οι γυναίκες βγάζουμε περισσότερο προς τα έξω το δράμα, την απόγνωση, την απελπισία και θα προσθέσω πως ίσως οι πιο ερωτικές από εμάς να το βιώνουμε όντως πιο έντονα, σαν κάτι απόλυτο κι ολοκληρωτικό.
Αλλά είναι καθαρά θέμα ιδιοσυγκρασίας πιστεύω.
Πώς αντιλαμβάνεται κανείς τη ζωή, πώς την προσωπική του ευτυχία και ολοκλήρωση ποιες είναι οι προτεραιότητες που θέτει.

Μου θυμισες άθελα σου, την αλληλογραφία αναμεσα στους Χένρι Μίλερ & Αναϊς Νιν.Μέχρι το τέλος του βιβλίου δεν είχα καταλάβει ποιος από τους δύο ήταν πιο παθιασμένος με τον άλλον.

Αυτή τη φορά με πρόλαβε ο Άνευ ;)

Τζων Μπόης είπε...

@ Άνευ Χ.
Τυχερός...πολύ τυχερός!

@ Scarlett,
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να είμαι αποστασιοποιημένος με όσα (περι)γράφω σε αυτό το Blog, όμως σε αυτό το κείμενο αισθάνθηκα μάλλον να κάνω το αντίθετο από αυτό που λες...περίεργο ε;
Ναι, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, αλλά αυτό που θέλησα κι εγώ να καταλάβω είναι εάν είναι πάντα έτσι, ή μήπως η ιδιοσυγκρασία είναι απλά ένα πρόσχημα...
Ο έρωτας δεν έχει φύλλο, σωστά, το πως βιώνει τον έρωτα και τη ματαίωση κάθε φύλλο δεν είναι όμως μόνο θέμα ιδιοσυγκρασίας, είναι και ζήτημα κοινωνικών στερεοτύπων και πόσο δυνατά είναι αυτά.
Εδώ προσπάθησα απλά να μιλήσω για εκείνους τους άντρες που σπάνε τα φράγματα και δεν φοβούνται να χαρακτηρισθούν αδύναμοι εάν μιλήσουν για τα αδιέξοδα και δη τα ερωτικά τους...
..ξέρεις υπάρχουν γύρω μας κι αυτοί οι άνθρωποι, κινούνται αναμέσα μας και όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ένας άντρας είναι πιο εύκολο να ανοιχτεί σε μια γυναίκα και να μιλήσει για τις ερωτικές του ματαιώσεις, παρά σε ένα άντρα, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να παρεξηγηθεί, τι ανόητο όμως αυτό...για αυτό κάπου στο τέλος μιλάω για το παιδί που καταπνίγουμε μέσα μας, για την αθώα μας ματιά που ξοδεύουμε ανώφελα...

scarlett είπε...

Έχεις δίκιο Τζων Μπόη, για τα στερεότυπα που αναφέρεις.
Δεν το είχα σκεφτεί από τη δική σου σκοπιά, ότι σπάνια ένας άντρας θα δείξει σ'έναν ομόφυλό του παρομοιες ευαισθησίες.
Ακριβώς επειδή απέναντί μας τις δείχνετε. Και σε μας (τις γυναίκες) μιλάτε.
Αλλά ναι...το σύνολο της κοινωνίας σας θέλει σκληρούς και ψύχραιμους και πάντα ορθολογιστές

Καλή σου νύχτα Τζων Μπόη :)

Τζων Μπόης είπε...

...έτσι είναι κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο στο κείμενο αυτο...
...και για να εξωτερικευθούν αυτές οι ευαισθησίες μεταξύ ομοφύλλων, θα πρέπει να υπάρχει όχι μόνο ένας τολμηρός αποστολέας αλλά κι ένας ανοιχτόμυαλος παραλήπτης, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να παραξηγηθούν πολλά...
Μην κρίνεις απαραίτητα από τον τρόπο που εσείς οι γυναίκες μιλάτε μεταξύ σας για αυτά τα πράγματα...

Καλή νύχτα και σ΄ εσένα Scarlett, καλή εβδομάδα.

scalidi είπε...

Με κόλλησε στον τοίχο το κείμενο ιδίως σήμερα.
Έβαλες σε τάξη όλα εκείνα που σκέφτομαι χρόνια.
Επιβεβαίωσες όλα εκείνα που έχω καταλάβει από τους άντρες και για τους άντρες.
Είσαι τυχερός που συναντιέσαι έτσι ουσιαστικά με τους ανθρώπους και ξέρεις να ακούς και να διαβάζεις και πίσω από τις γραμμές τους.

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά ψάξ' το λίγο καλύτερα...
Σίγουρα τους έχεις καταλάβει;

Ανώνυμος είπε...

αισθησιακή μουσική και ερωτική αύρα εδώ, θα συμφωνήσω με το κείμενο.

Α.

scalidi είπε...

Δεν θες να γράψω γι' αυτούς όπως σκέφτομαι, αλλά βαθιά, πολύ βαθιά τους -άμα υπάρχει βάθος και όποτε υπάρχει- ε, κάπως έτσι είναι... ;)))))))

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, στο τσακ είμαι να το κάνω σόκινγκ με το βάθος που αναφέρεις :)))))))
...δώστε όμως κι εσείς λίγο στοργή, αγάπη και προδέρμ, γυναίκες θέλουμε, όχι τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη!

scalidi είπε...

Όχι, δεν θα παρεκτραπούμε, αγαπητέ. :))))))))))))))))))
Χα, χα, χα, χα, χα!

Τζων Μπόης είπε...

....ααααααχ, θα ΄ρθει εκείνη η μέρα που δεν θα τη μαζεύω τη ρημάδα μου τη γλώσσα :))))))

Θεία Λένα είπε...

Περί έρωτος λοιπόν. Μ'αρέσει που μετά χαράς πέφτεις στο στερεότυπο του έρωτα, "θηλυκός" όπως υπέροχα περιγράφεις και ο "αρσενικός" που ποτέ δεν μεγαλώνει αλλά που εμπνέει και συντηρεί το τρελλό πάθος του θηλυκού του. Αυτός ο "αρσενικος" είναι αυτό που θέλουμε ως γυναίκες, φαντάζομαι το έχεις καταλάβει. Ο ώμος που θα ακουμπήσουμε τις περασμένες μας αγάπες, ελπίζοντας να εμφανισθεί μετά την απολογία, ένα νέο πάθος για να μας συνεπάρει ακόμη μία φορά.

Σπανίως οι άντρες κάθονται ν' ακούσουν εμάς τις γυναίκες να λιώνουμε απο οργή όταν χάνουμε, να λιώνουμε απο πόθο όταν κερδίζουμε. Είσαι μάλλον απο το ποσοστό εκείνο που μας το περιέγραφε η κλασσική λογοτεχνία. Keep it up
http://www.youtube.com/watch?v=Rul2IA8Qy_A

Jolly Roger είπε...

Με καθε σεβασμο για την αποψη της Θειας Λενας, αλλα οταν διαπιστωνω οτι καποια γυναικα αναζηταει εναν (αντρικο) ωμο για να επακουμπησει εκει οτιδηποτε - συμπεριλαμβανομενου του εαυτου της - φευγω με 1000. Εντρομος.

Απαραιτητη προυποθεση για τον ερωτα θεωρω την ελευθερια. Καποιος που αναζηταει ωμους, δεν ειναι ελευθερος (τουλαχιστον για μενα).

* * * *
Απο καθαρα βιολογικη σκοπια, ο ερωτας δεν μας χρειαζεται. Η πορεια της ζωης μας ειναι γεννηση - αναπαραγωγη - θανατος. Το γιατι ερωτευομαστε και το πως ερωτευομαστε ειναι ενα ερωτημα που βαζουμε στον εαυτο μας εδω και 3500 χρονια (μη μου πεις οτι ξεχασες την Ελενη και τον Παρη). Κανενας δεν το εχει απαντησει ικανοποιητικα μεχρι σημερα.

Γεγονος ειναι, οτι ο ερωτας συνδεεται *αρρηκτα* με το σεξ. Σχεδον ολοι συμφωνουν, οτι ερωτας χωρις σεξ (αν υποθεσουμε οτι υπαρχει) ειναι κατι στυφο, αοσμο και χωρις νοημα. Ποσα χρόνια θα της κρατας το χερι και θα την κυταζεις στα ματια αδερφε;

Αν λοιπον θελουμε να κατανοησουμε τον ερωτα, τον τροπο που νιωθει καθε αντρας και καθε γυναικα το παθος, τον ιλιγγο, την επιτυχια, την αποτυχια και ολα τα συμπαρομαρτουντα, θα πρεπει να κατανοησουμε ταυτοχρονα και το σεξ.

Δυστυχως ειμαστε (βαρυ)φορτωμενοι με χιλιαδες ενοχές και προκαταληψεις σχετικα με το σεξ. Αιωνες θρησκοληψιας το εχουν βρωμισει. Οποιος διακυρησσει την χαρά του σεξ θεωρειται πορνοβοσκος.

Αλλα το να περιγραψεις τον *αληθινο* ερωτα χωρις να ασχοληθεις το σεξ ειναι σαν να περιγραφεις ενα αυτοκινητο βλεποντας μονο τις ροδες του.

Υ.Γ. Μολις γυρισα μετα απο μακροημερη (επαγγελματικη) επισκεψη σε μια εξωτικη χωρα ;-)

Τζων Μπόης είπε...

@ Θεία Λένα, υπάρχουν κι αυτοί οι άντρες, ναι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας (σας) και είναι πρόθυμοι να αφουγκραστούν τον πόνο σας, φτάνει να είστε κι εσείς βέβαια έτοιμες να αφουγκραστείτε τον δικό τους.
Το άρθρο πάντως ήθελε να πει (αλλά μια χαρά το πάει ο καθένας εκεί που θέλει) για το πως οι άντρες φοβούνται να ανοιχτούν και να μιλήσουν για ίδιους, ειδικά σε ερωτικά θέματα, όταν μάλιστα ο ακροατής είναι κι αυτός άντρας...το πως βιώνεται ο έρωτας είναι προσωπικό θέμα του καθενός φυσικά...

@ Πειρατή. Σκοπίμως δεν αναφέρθηκε το σεξ στο άρθρο, γιατί πολύ απλά το άρθρο μιλάει από μόνο του (και) για το σεξ.
Πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει έρωτας χωρίς σεξ, ατελής έρωτας, αλλά έρωτας, ένας άνθρωπος μπορεί να ερωτευθεί κάποιον εξ αποστάσεως ενδεχομένως, ή μπορεί να ερωτευθεί σε κάποιον εκείνο ακριβώς το χαρακτηριστικό, ψυχικό συνήθως, το οποίο θέλει ο ίδιος να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου, να κοιτάζουμε δηλαδή εκείνα που θέλουμε να βλέπουμε, αυτό είναι έρωτας, ίσως μάλιστα και ο ορισμός του, υπάρχει και έρωτας χωρίς ανταπόκριση, αυτό κι αν είναι βασανιστήριο, ή μπορεί να υπάρχει και ο σουρεάλ έρωτας, εγώ μπορεί να έχω ερωτευθεί την Σαρλίζ, εκείνη τι έχει κάνει όμως για μένα; Έρωτας χωρίς σεξ λοιπόν, ναι, πιστεύω ότι υπάρχει.
Η Θεία Λένα (άκρως ερωτική περίπτωση, αν τυχόν έχεις διαβάσει τα άρθρα της, τα οποία σηκώνουν την τρίχα και την πέτσα κάθε πουριτανού, καθώς και οτιδήποτε άλλο σηκώνεται) νομίζω μιλάει για άλλο πράγμα όταν αναφέρεται στον ώμο τον οποίο αναζητά η γυναίκα για να ακουμπήσει. Νομίζω μιλάει για συντροφικότητα, πέρα από μία ηλικία και μετά έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία από το σεξ, όσο για το σεξ αυτό καθ’ αυτό, σε παρακαλώ διάβασε μερικά άρθρα της σε κάποιο από τα blog της και τα ξαναλέμε :)
Όσο για το ερώτημα το οποίο βάζουμε στον εαυτό μας, για ποιον δηλαδή λόγο ερωτευόμαστε, θα σου απαντήσω ότι προσωπικά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να διεωρωτηθώ κάτι τέτοιο, ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που δεν ρώτησα ποτέ τον εαυτό μου, για όλα τα άλλα τον έχω τσακίσει...
Συμφωνώ απολύτως στα όσα λες σχετικά με τα περί θρησκοληψίας και σεξ....τελευταία - χωρίς να ξέρω τον λόγο - έχω γίνει δέκτης πολλών ερωτικών ιστοριών που αν τις κατέγραφα εδώ, έτσι όπως ακριβώς όπως τις ακούω, θα ενεργοποιούνταν αυτομάτως το “report abuse”.
Πάντως το άρθρο ήθελε να πει άλλα πράγματα, για την ατολμία δηλαδή των αντρών να ανοιχτούν και να μιλήσουν για τους ίδιους σε θέματα ερωτικά και ιδίως σε περιπτώσεις ερωτικών ματαιώσεων, εξαιτίας της ύπαρξης των στερεοτύπων που τους θέλουν υποτίθεται δυνατούς. Επίσης ήθελε να πει για την ατολμία των αντρών να δείξουν τα πραγματικά τους συναισθήματα όταν ο ακροατής είναι ένας άλλος άντρας. Οι άντρες μιλάμε εύκολα για σεξ και μάλιστα μεταξύ μας, στις ερωτικές απογοητεύσεις και στα αδιέξοδά μας το βουλώνουμε :)

Θεία Λένα είπε...

Σε ευχαριστώ θερμά, Γιαννάκη που με κατάλαβες στα περί ώμων, συντροφικότητας, γλυκιάς ανηθικότητας..που τη λέμε και σέξ. Οντως οι άντρες δεν τολμάτε αρκετά να πείτε στους φίλους σας ότι ναί μεν..αλλά χμμμμ! Ισως γιατί ανταγωνίζεσθε ο ένας τον άλλον οπότε εξομολογήσεις δεν προκύπτουν. Ισως και να φοβάσθε ότι εκεί που σκοντάφτει ο ένας ο άλλος θα πάρει τη θέση του ..επιτυχώς.