Αγ-ανάκτηση αλα Γκρέκα

Μεγάλωσα με κλασσικές εικόνες.
Μπαμπάς, μαμά, παιδιά, σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, διακοπές στο χωριό, το σκυλί δεν ήταν στο κάδρο, ίσως κανένας κοπρίτης, για πιτ μπουλ ή κανένα τσιουάουα ούτε λόγος, την Κυριακή κατσικάκι με πατάτες στον φούρνο, λογαριασμός ταμιευτηρίου σε μία μόνο τράπεζα, Εθνική ή μήπως στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, να έχουμε βρε παιδάκι μου κάτι για μια ώρα ανάγκης, ένα νοσοκομείο, μια κηδεία, κάτι τέλος πάντων, μη πέσουμε και στα στόματα των ξένων…
Μεγάλωσα χωρίς να περιμένω το εφάπαξ του μπαμπά, τον διορισμό στο Δημόσιο ή τη στιγμή που θα κάνω την αρπαχτή, μεγάλωσα για να κάνω οικογένεια, να είμαι ένας καλός κι ενάρετος άνθρωπος, ένας τίμιος επαγγελματίας, να ακολουθώ μια γραμμική, ανοδική πορεία, μεγάλωσα για να ζω σε μια χώρα που μου έμαθαν ότι η καημένη είναι πάμφτωχη, αλλά τίμια και ότι δεν θέλει το κακό κανενός, όμως όλοι θέλουν το κακό το δικό της, μεγάλωσα με την ατάκα «για όλα φταίει η Τουρκοκρατία» και με το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», ποια; πότε δεν ήταν σαφής η απάντηση, μεγάλωσα για να φοβάμαι τον Θεό, τον αστυνομικό και τον εργοδότη, μεγάλωσα για να φοβάμαι γενικώς, αλλά και ειδικώς, να ζω μαζεμένος και μίζερος περιμένοντας κάποιον εχθρό, εξ Ανατολών, εκ Βορρά, κάποιον τέλος πάντων, θα με ρωτήσει τώρα εμένα ο εχθρός από πού θα έρθει; τι σόι εχθρός θα ήταν άλλωστε, μεγάλωσα βλέποντας φίλους και γνωστούς να εγγράφονται στην κλαδική του ΠΑΣΟΚ, άλλοι να ντρέπονται να πουν ότι είναι δεξιοί, γιατί τα πράγματα πλέον είχαν αλλάξει, άλλοι να αλλάζουν χρώματα σαν τους χαμαιλέοντες και να μοιάζουν πιο πολύ με κλόουν σε τσίρκο, άλλοι να φιλούν κατουρημένες ποδιές και να γλύφουν κώλους για μια θεσούλα στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα, έστω και ως συμβασιούχοι ή ωρομίσθιοι, κάποια στιγμή ο Βουλευτής θα τους μονιμοποιούσε και μετά ο ίδιος θα γινόταν και Υπουργός, μεγάλωσα με τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη και σε διάφορες μάλιστα γενεαλογικές τους εκδοχές, μεγάλωσα με το όνειρο του εύκολου πλουτισμού μέσω Χρηματιστηρίου, μεγάλωσα με τον αχό από τις δοξασμένες ημέρες και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, που όλοι πέρασαν από εκεί, εκτός από εμένα, μεγάλωσα με την Αριστερά να κάνει το κουμάντο και τη Δεξιά να σιγοντάρει και να κάνει τη διαχείριση ως καλός manager, τα ξέραμε αυτά κι ας μην τα λέγαμε δημοσίως, έπρεπε να εφαρμόσουμε πρόγραμμα συλλογικής μετά-εμφιαλιακής από-ενοχοποίησης, μεγάλωσα βλέποντας τύπους να ξεκινούν λιποβαρείς, με δύο πήχες μουστάκι, γλίτσα στο μαλλί και δυάρι στα Πατήσια και να καταλήγουν με τροφαντές κοιλιές, φρεσκοξυρισμένα μάγουλα και μεζονέτα στα Β.Π., μεγάλωσα με το ζιβάγκο και στη συνέχεια με το Αρμάνι, όχι το Emporio, αλλά το Giorgio, μεγάλωσα με το όνειρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μέσω της εφαρμογής ευφάνταστων σοσιαλιστικών οραμάτων και λογιστικών αλχημειών, μεγάλωσα με «χαρισματικούς» ηγέτες, με «Εθνάρχες», αλλά και «λεβέντες», μεγάλωσα μέσα σε μια χωματερή ιδεοληψιών, παρατηρώντας αηδιασμένος, διάφορους τύπους γαντζωμένους από το σύστημα και κάποιους άλλους να προσπαθούν λυσσαλέα να ενσωματωθούν, να έρπουν, να γλύφουν και να κουνούν σημαίες σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, να επινοούν άλλοτε σοσιαλιστικά κι άλλοτε φιλελεύθερα οράματα και θεωρίες και να μου τα σερβίρουν τυλιγμένα σε παπύρους από το Χάρβαρντ, σαν πιτόγυρο «μεαπόλα», μεγάλωσα με εκείνους που όταν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και με δέκα μασέλες εκθείαζαν τις αρετές του σοσιαλισμού και τον κρατισμό, αλλά όταν φύσηξε άλλο αεράκι φλέρταραν με τον νέο-φιλελευθερισμό και με τους «κανόνες της αγοράς» και τώρα που απλά βλέπουν τα σκούρα, εμφανίζονται ως τιμητές και μετά Χριστόν προφήτες και μιλούν για αναδιοργάνωση του συστήματος, μεγάλωσα με εκείνους που άκουγαν τη Φαραντούρη και τον Μπακαλάκο, αλλά μετά ανακάλυψαν το πρώτο τραπέζι πίστα μετά γαριφάλων, δωδεκάστερων εκ Σκωτίας και «ίσα ρε μανάρα, ανέβα στην πίστα να σου βαρέσω παλαμάκια», μεγάλωσα με συνεχείς επικλήσεις στη λιτότητα και με διαδηλώσεις με κάτι τύπους, μπολσεβίκους-like, βγαλμένους μέσα από την Οκτωβριανή Επανάσταση, βίωσα ένα ασυνάρτητο, εσωστρεφές συγκρουσιακό κι αδιέξοδο μοντέλο διαχείρισης και διαμαρτυρίας, για να φτάσουμε στο σήμερα - έχουμε φτάσει εδώ και καιρό, αλλά δεν το είχαμε αντιληφθεί - χρεοκοπημένοι και χρεοκοπημένες, Φεϊσμπουκιώτες και Φεϊσμπουκιώτισσες, Μπλογγεραίοι και Μπλογγεραίες, Τουιτεραίοι και Τουιτεραίες, αντι-μνημονιακοί και αντι-μνημονιακές, Ψωροκωσται-«νέοι» και Ψωροκωσται-«νέες», άψογο μαλλί, μοδάτα ρούχα, χαμόγελο στα χείλη, cool άποψη, μπλαζέ ύφος, στυλ και ανάλογη πόζα, Coca-Cola και Red Bull, «άσπιλοι» κι «αμόλυντοι, μουδιασμένοι, φρέσκοι, άβγαλτοι, «παρθένοι», σιωπηλοί, ντροπαλοί, αμήχανοι, οσφυοκάμπτες και μαγκάκια, αλάνια και γιάπηδες…τώρα τι κάνω; γιατί το κάνω; μα το κάνουν και αλλού, τι μπορεί να περιμένω από αυτό; εδώ δεν έχει Δεξιούς, δεν έχει Αριστερούς, δεν έχει προβοκάτορες, δεν έχει σοσιαλιστές και νεο-φιλελεύθερους, δεν έχει τους «γνωστούς-αγνώστους», αλλά μόνο τους αγνώστους που σιγά σιγά γίνονται γνωστοί, έχει μικρομεσαίους, έχει νέο-πτωχους και νέο-πτωχες, έχει νοικοκυραίους, έχει α-πολιτίκ, έχει αδικημένους, έχει και βολεμένους που είδαν φως και μπήκαν, κάποια ρύθμιση θα γίνει στο παρά πέντε και θα την σκαπουλάρουν, το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα πολλά, να δεις τι σου ΄χει για μετά, έχει κι αυτούς που θέλουν να πουν «ήμουνα κι εγώ εκεί», ως credit στo c.v. τους, έχει δήθεν, έχει χαβαλέ, έχει τους «πάμε πλατεία», έχει τους «πάμε για καφέ ρε μαλάκα, ωραία γκομενάκια θα έχει ‘κεί», έχει Ρουβίτσες, έχει και την Πάτυ, έχει i-phone, έχει wi-fi, έχει θυμωμένους, αλλά και «θυμωμένους» χαμαιλέοντες, έχει εργατικούς, έχει και λουφαδόρους, έχει τσιφτετελιστές και τσιφτετελίστριες, εναλλακτικούς και εναλλακτικές, νέο-λαϊκούς και νέο-λαϊκές, έχει και κουλτουριάρηδες, έχει την Αγία Βαρβάρα, έχει και την Αγία Παρασκευή, έχει σνομπ, έχει ψάρακες, έχει και «μπασμένους», έχει τίμιους, έχει και λαμόγια, έχει ρομαντικούς, έχει κυνικούς, έχει αξιοπρεπείς, έχει κατασταλαγμένους, έχει αγχωμένους, έχει οργισμένους, έχει προδομένους, έχει μόδα, έχει αμηχανία, έχει άγνοια, έχει την συστολή του παρθένου πριν από το σεξ, έχει αγανάκτηση αλά γκρέκα, έχει και την Μαίρη που μόλις ήρθε από το LSE με όνειρα, ελπίδα και με το i-pod στο αφτί να ακούει το «Oh Mary, don't you weep, don't mourn» με τον Bruce Springsteen…
…σωστά Μαιρούλα, don’t you weep, don’t mourn και το τραγούδι αυτό θα το βρεις στο cd «we shall overcome»…μα ναι σου λέω…αυτά μου λένε κι εμένα τόσα χρόνια και τα πιστεύω…
…μη με κοιτάς όμως έτσι, απλά βγάλε το σκασμό και βάρα τώρα την άδεια κατσαρόλα σου!