Music Playlist at MixPod.com
Από πολύ μικρός είχε καταλάβει ότι η πορεία που θα ακολουθούσε η ζωή του μάλλον θα ήταν περισσότερο αποτέλεσμα περίεργων και σουρεαλιστικών συμπτώσεων, παρά δικών του παρεμβάσεων. Όλες αυτές οι συμπτώσεις είχαν να κάνουν με πρόσωπα, με συναντήσεις, με απρόσμενες συναντήσεις, πολλές φορές βρέθηκε στον πιο κατάλληλο χώρο στην πιο κατάλληλη στιγμή, αλλά πολύ συχνά συνέβη και το αντίθετο.
Πέρα από αυτά, είχε το χάρισμα να αντιλαμβάνεται από την πρώτη συνάντηση με κάποιον, από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη κιόλας ματιά, εάν αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε κάποιο ρόλο στη ζωή του, ίσως το λένε κι ένστικτο, ίσως είναι κάτι μεταφυσικό, αν και ποτέ δεν πίστεψε στις μεταφυσικές θεωρίες, είναι Αιγόκερως αυτός, δεν θα ξεπέσει τώρα στη μη ορθολογική σκέψη, αλλά ναι, το ήξερε, ήξερε αμέσως εάν θα έπεφτε στα εύκολα ή στα δύσκολα, στα πούπουλα ή στο λάκκο με τα φίδια, όπως άλλωστε ήξερε από την πρώτη στιγμή, από την πολύ πρώτη ματιά, ότι σε εκείνη την τόσο σουρεαλιστική συνάντηση, την τόσο απρόβλεπτη, την τόσο αστεία, εκείνο το κορίτσι θα αποτελούσε τη συνοδοιπόρο της ζωής του.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η πρώτη πιο σουρεαλιστική σύμπτωση του συνέβη μόλις άνοιξε τα μάτια του και είδε το πρώτο φως της ημέρας, αλλά αυτό χρειάστηκε να το καταλάβει περίπου δεκαοκτώ χρόνια μετά…
Βρέθηκαν δίπλα δίπλα στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου, ο Γιάννης δεν πολυ-παρακολουθούσε γιατί βαριόταν, αλλά που και που κρατούσε κάποιες σημειώσεις, αυτός πάλι παρακολουθούσε αλλά βαριόταν και δεν κρατούσε σημειώσεις, ο καθηγητής Σημίτης μιλούσε για την πολλά υποσχόμενη αγροτική πολιτική της κυβέρνησης, για επιδοτήσεις και άλλα τέτοια όμορφα και προ-προ-Μνημονιακά, μια κοπέλα μπροστά χάιδευε τα γυμνά της πόδια, η διπλανή της πάλι κράδαινε τον Οδηγητή, τίναζε την κοτσίδα κι έφευγε βρίζοντας τις εοκικές ντιρεκτίβες και κάπως έτσι έπιασαν την κουβέντα και από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη κιόλας ματιά αυτός ήξερε ότι με το Γιάννη κάτι περίεργο θα συνέβαινε. Βγήκαν από το αμφιθέατρο και πήγαν στο κοντινό φοιτητικό στέκι, εκεί βρήκαν τυχαία και την κοπέλα με την κοτσίδα και τον Οδηγητή, βέβαια για την άλλη πήγαιναν, εκείνη με τα γυμνά τα πόδια, αλλά εφόσον έμαθαν ότι ήταν της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, έπρεπε να κρατήσουν και τα ταξικά προσχήματα, βλέπεις είχαν παρακολουθήσει και τον καθηγητή πιο πριν και το εφέκτ ήταν μεγάλο, ήπιαν έναν φραπέ, σήμερα βέβαια θα έπιναν φρέντο καπουτσίνο, αλλά εκείνα τα χρόνια που να τα ξέρεις αυτά, φραπέ και τάβλι ήξεραν, σήμερα καπουτσίνο και i-phone, η μόνη ομοιότητα με εκείνη την εποχή ήταν ότι Παπανδρέου είχαμε και τότε, Παπανδρέου έχουμε και τώρα, το ΠΑΣΟΚ ήταν κι είναι πάντα εδώ ενωμένο δυνατό, μπορεί κι από καταβολής κόσμου, ίσως κι από τα χρόνια του Βig Bang, γιατί ο λαός ποτέ δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, άλλωστε Ε.Ε., ΔΝΤ και ΝΑΤΟ είναι εξ’ ορισμού το ίδιο συνδικάτο, αλλά βέβαια δεν έχεις ούτε τις αποδείξεις για να τα επιβεβαιώσεις αυτά, ούτε και το κληρονομικό χάρισμα για να μαντέψεις τα μελλούμενα, οπότε με το έναν ή με τον άλλο τρόπο κι επειδή το αίμα, η τεστοστερόνη (η δική σου) και τα οιστρογόνα (τα δικά της) βράζουν, κολυμπάς στα βαθιά και ονειρεύεσαι ότι ο κόσμος αυτός, κάποια στιγμή θα αλλάξει προς το καλύτερο…
Με τον Γιάννη λοιπόν είχαν εισαχθεί το ίδιο έτος στο πανεπιστήμιο, βλέπεις είχαν γεννηθεί την ίδια χρονιά, αλλά αυτό ήταν κάπως αναμενόμενο, είχαν και το ίδιο όνομα, αναμενόμενο κι αυτό, ειδικά με ένα τέτοιο όνομα, ποιος όμως να φανταζόταν ότι θα είχαν γεννηθεί και τον ίδιο μήνα, την ίδια ακριβώς ημέρα, με ελάχιστα μάλιστα λεπτά της ώρας διαφορά κι όχι μόνο αυτό, αλλά στην ίδια πόλη και στο ίδιο μαιευτήριο και όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το πρώτο πρόσωπο που θα είδαν δεν θα ήταν φυσικά εκείνο της μάνας τους, αλλά το πρόσωπο του ίδιου μαιευτήρα, φαντάζομαι το δεύτερο πρόσωπο θα ήταν η ίδια μαία ή κάποια νοσοκόμα και το τρίτο πρόσωπο θα ήταν (φαντάζομαι) η μάνα τους (του καθενός διαφορετική, άλλα όρκο δεν παίρνω, άλλωστε μόνο οι μανάδες γνωρίζουν, οι πατεράδες και τα παιδιά απλά αποδέχονται), προφανώς θα έκλαψαν με τον ίδιο τρόπο και τα κλάματά τους θα μπερδεύτηκαν μαζί με τα κλάματα άλλων μωρών, μετά θα βρέθηκε ο καθένας στην δική του κούνια, μπορεί και στην διπλανή θερμοκοιτίδα κι από εκεί, δεκαοχτώ χρόνια μετά, στο ίδιο πανεπιστήμιο, στα διπλανά καθίσματα, απλά για να συναντήσει απροσδόκητα ο ένας τον άλλον...
Ο Γιάννης κι ο Γιάννης λοιπόν έγιναν πολύ καλοί φίλοι, αυτό που λέμε κολλητοί, είχαν κοινά, ήταν και το κάρμα βέβαια, έπιναν φραπέ, έπαιζαν τάβλι, αντάλλασσαν σημειώσεις, βιβλία και σκονάκια, τους άρεσαν τα ίδια κορίτσια, ειδικά εκείνα με τα γυμνά τα πόδια, πήγαν και με τις ίδιες κοπέλες (εκείνες ντε, με τα γυμνά τα πόδια), για συμπλέγματα δεν ενθυμούνται ακριβώς, μεγάλωσαν άλλωστε πολύ και πλέον είναι οικογενειάρχες, που να θυμούνται τώρα τέτοια πράγματα, τσακώνονταν πάντα για τις ίδιες αιτίες κι αφορμές, είχαν τα ίδια γούστα, αλλά όταν αφήνεις τη ζωή να σε οδηγήσει εκεί όπου αυτή θέλει, παίρνεις και τα ρίσκα σου...όμως το αυτοκίνητο, τη γυναίκα σου και τη ζωή τα εμπιστεύεσαι μόνο στα δικά σου χέρια, για το αυτοκίνητο βέβαια κάνω ένα σκόντο, τη γυναίκα τη θέλω μόνο για μένα, η ζωή πάλι είναι μεγάλη λέρα και πάει η πρόστυχη και με άλλους, αλλά όταν είσαι πολύ νέος, βιάζεσαι, βιάζεσαι υπερβολικά, δεν στέκεσαι, τρέχεις, κινητά δεν υπήρχαν τότε και καθώς αμφότεροι, ναι μεν Αιγόκεροι αλλά με ωροσκόπο στους Διδύμους και οι αστρολόγοι λένε ότι αυτός είναι ένας πολύ σουρεάλ συνδυασμός και ποιος είμαι εγώ, ένας χρεοκοπημένος πλην τίμιος εστέτ, που θα αμφισβητήσω την αστρολογία, το ποτάμι ακολούθησε τα δικά του παρακλάδια, πέρασε ανάμεσα από δύσβατα βουνά αλλά και πεδιάδες και χρειάστηκαν εννιά ολόκληρα χρόνια για να ξαναβρεθούν απρόσμενα και αυτή τη φορά, στην πλατεία μιας επαρχιακής πόλης (με πολλά κορίτσια με γυμνά πόδια), καθώς έπιναν φραπέ με γάλα κι έπαιζαν πόρτες και πλακωτό.
Τα κινητά είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δειλά, αλλά αυτοί τότε τα σνόμπαραν, καθώς αυτά ήταν μαραφέτια της πλουτοκρατίας κι εκείνοι ποτέ δεν θα υπέκυπταν στις προσταγές των πολυεθνικών, στους Αμερικάνους και στον ιμπεριαλισμό, αργότερα βέβαια πήραν Nokia, αλλά αυτό δεν πιάνεται, είναι από τη Φινλανδία κι επειδή καλό είναι να έχεις ωροσκόπο στους Διδύμους, αλλά τον Αιγόκερω πως τον αντέχεις, πέρασαν ακόμα εννιά χρόνια για να ξαναβρεθούν ακόμα πιο απρόσμενα, στην χαοτική Ν. Υόρκη, έξω από την Αγία Τριάδα - βοήθειά τους - εκείνος να μπαίνει κι ο άλλος να βγαίνει, πάντα στο ίδιο σημείο, να βρίσκονται απροσδόκητα, να εκπλήσσονται, να σταυροκοπιούνται, να γελούν, να κολλάνε, αλλά πάντα να φεύγουν και να αποκλίνουν κι αν αυτό δεν είναι μεταφυσικό, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι και κάπως έτσι κοιτάζοντας τον αχνό ήλιο ανάμεσα στους ουρανοξύστες, κάθισαν στα σκαλοπάτια της εκκλησιάς, σήκωσαν τα μανίκια και ξεφύλλισαν τριανταπέντε χρόνια ζωής, από το πρώτο εκείνο κλάμα, τότε, σε εκείνο το μαιευτήριο για να φτάσουν στις σημειώσεις, στα σκονάκια, στα κορίτσια, στα ίδια κορίτσια με τα γυμνά τα πόδια, στους έρωτες, στις απογοητεύσεις, στα ταξίδια, στην καριέρα, στον γάμο, στα παιδιά, όλα έμοιαζαν να ακολουθούν ένα προδιαγεγραμμένο πλάνο, εκτός βέβαια από τις κατά καιρούς δικές τους εντελώς τυχαίες συναντήσεις, πετάχτηκαν μετά και σε ένα καφέ κι ήπιαν έναν espresso lungo, τάβλι δεν υπήρχε, έπαιξαν όμως darts, αντάλλαξαν και κινητά, πλέον ο καθένας είχε από δύο, ένα προσωπικό, ένα εταιρικό, η Αμερική ήταν τόσο προκλητικά όμορφη - έτσι κατέληξαν τρώγοντας χάμπουργκερ - ο ιμπεριαλισμός ήταν πια μια γραφική ανάμνηση της πρώτης νιότης…και κάπως έτσι με ένα χαμόγελο στα χείλη, με μια πίκλα ανάμεσα στα δόντια, με μια υπόσχεση που ήξεραν ότι ούτε και εκείνη τη φορά θα κρατούσαν, αλλά και με μια αδιόρατη μελαγχολία στο βλέμμα, χάθηκαν ξανά…
Εννιά περίπου χρόνια μετά την τελευταία συνάντηση, δεκαεπτά από την δεύτερη, είκοσι-έξι από την πρώτη και κάτι λιγότερο από σχεδόν μισό αιώνα από εκείνο το πρώτο κοινό κλάμα, οι δύο τους ξαναβρέθηκαν εντελώς τυχαία στο Clemente, στη Βουκουρεστίου, πίνοντας φρέντο καπουτσίνο, τον φραπέ δημοσίως τον είχαν κόψει εδώ και χρόνια, έκανε κακό στο image, για τάβλι ούτε λόγος βέβαια στα πέριξ του Κολωνακίου, μόνο καλοκαίρι στο μπαλκόνι, με τη σαγιονάρα στο πόδι και τις τέντες κατεβασμένες, τώρα πια είχαν ανακαλύψει τα «ιδιωτικά activities» και το wii και ειδικά το sports edition που είναι και πιο cool, ειδικά όταν παίζεις τένις και κατατροπώνεις τον Φέντερερ, είχαν πλέον γκριζάρει και οι δύο, κοντοστάθηκαν, παρατήρησαν ο ένας τον άλλον, έσφιξαν τα χέρια, αγκαλιάστηκαν, χαλάρωσαν τη γραβάτα, χαλάρωσαν το βλέμμα, χαμογέλασαν, σώπασαν, σώπασαν για πολύ ώρα κοιτάζοντας τον αθηναϊκό ήλιο, μπορεί και να δάκρυσαν λίγο, αλλά πίσω από τα γυαλιά που να το καταλάβεις, εδώ είχαν κόψει τον φραπέ και το τάβλι δημοσίως, το κλάμα θα κρατούσαν; μήτε για σκονάκια μίλησαν, μήτε για έρωτες, μήτε για κορίτσια με γυμνά πόδια, για καριέρες, για γάμους και παιδιά, ούτε καν για τις συμπτώσεις της ζωής, το ήξεραν άλλωστε ότι είχαν πλέον μεγαλώσει αρκετά για να την ερμηνεύουν και να την αναλύουν, ήξεραν ότι είχαν σοβαρέψει πλέον πολύ για να την πάρουν στα σοβαρά και επίσης ήξεραν ότι από εκείνο το πρώτο κλάμα, μέχρι και το ύστατο δάκρυ, η ζωή μπορεί να είναι σκληρή και άδικη, αλλά μπορεί και να σε περιμένει χαμογελώντας σε κάποια γωνία, να σου κάνει ένα, τσαααααα και να σου σκάσει ένα φιλάκι, φτάνει να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να την δεις και τα χέρια ορθάνοιχτα για να την αγκαλιάσεις…
12 σχόλια:
Το διάβασα με μια ανάσα και κατέληξα με ένα ουυυυφ!
Ένα άρθρο 1000% Γιάννης για όσους τον γνωρίζουν, ε σόρρυ Τζων Μπόης, λίγο νοσταλγία, λίγο συγκίνηση, λίγο ειρωνεία, λίγο πίκρα, λίγο χιούμορ, λίγο ενδοσκόπηση, λίγο φιλοσοφία, λίγο κυνισμός, λίγο σνομπισμός, λίγο εξυπνάδα, λίγο αισιοδοξία, λίγο γλύκα, λίγο φρεσκάδα, λίγο αποστασιοποίηση, λίγο τρυφερότητα, μάλλον τι λίγο, πολύ από όλα, δεν ξέρω με μπέρδεψες, το ποστ είναι πολύ σοβαρό για να το πάρω σοβαρά, ή πολύ ανάλαφρο για να το πάρω ανάλαφρα, ή πολύ ανάλαφρο για να το πάρω σοβαρά ή πολυ σοβαρό για να το πάρω ανάλαφρα, δεν ξέρω...
Ουυυφ...με τσάκισες πάλι .
Ναι ...κάποτε φτάνει η ώρα που λες περισσότερα με τη σιωπή πίσω από σκούρα γυαλιά ηλίου.
Και συχνά είναι αρκετή η παρουσία του άλλου, δίχως λόγια, δίχως πολλές εξηγήσεις και αναλύσεις για να οδηγηθείς σε εκείνο το γρήγορο φλασμπάκ, όμοιο με αυτό που τόσο όμορφα εδώ παρέθεσες.
Θα ήθελα πολύ το ιστορικό των συναντήσεων σας τα επόμενα 10-20-30χρόνια.
Για ένα είμαι σίγουρη. Πως δε θα λείψουν οι συζητήσεις για τα κορίτσια με τα γυμνά πόδια.
Πώς θα μπορούσαν ;
Όμορφη γραφή!!!
και μετά..τις σιωπές και τα οινοπνεύματα οι δύο φίλοι αποχαιρέτησαν ο ένας τον άλλο δίνοντας για άλλο ένα ραντεβού μετά απο 25 χρόνια στο ίδιο μέρος;
ή
μετά τις σιωπές, έγιναν λαλίστατοι και ο ένας ξαναμπήκε στη ζωή του άλλου, κλείνοντας τα παλιά κενά και αντικαθιστώντας τα με νέες αναμνήσεις;
Ειλικρινά το απόλαυσα το κείμενό σου.
Μετα απο ενα τετοιο κειμενο, θα ηθελα - αν ποτέ γνωριστουμε - να σε αγκαλιασω, να σου χαμογελασω με το πιο ζεστο χαμογελο που διαθετω [*] και μετα να πιουμε καφεδακι [**] ανταλασσοντας εμπειριες γυρω απο κοριτσια με γυμνα ποδια.
Και θαλασσες. Και ηλιους. Και δρομους. Και αμφιθεατρα (φυσικα).
Και παλι στα κοριτσια θα καταληξουμε - ειναι η νομοτελεια ;-)
La vita è bella. Οντως!
Ας την απολαυσουμε λοιπον.
[*] οι λεοντες - λενε - ξερουν να χαμογελανε ωραια ;-)
[**] διαθετω δικο μου προμηθευτη, που παιρνει τα σακια με τον καφε οπως βγαινει ακατεργαστος απο τα αμπαρια των πλοιων οταν φτανουν στο Αμβουργο. Τον καβουρδιζει οπως ξερει εκεινος, και τον διαθετει σε "ψαγμενα" περι τον καφε ατομα.
Καταρχήν σας ευχαριστώ όλους για τον σχολιασμό.
@ Άνευ Χ., δηλαδή είναι όπως λέμε «πιάσε μία από όλα!».
Να διευκρινίσω βέβαια, ότι δεν είμαι alien, ένα απλό human being είμαι, χρεοκοπημένο μεν, αλλά human (ακόμα), θα μπορούσες απλά να με αποκαλέσεις και «εστέτ», αυτό τα περιγράφει όλα.
@ Scarlett, λες να είμαι εδώ σε 10-20-30 χρόνια και να σας το περιγράφω; Όσο δε για τα κορίτσια με τα γυμνά τα πόδια, ωωω ναι, νομίζω και σε 40 και σε 50 χρόνια, αν ζω φυσικά, για αυτά ακριβώς θα μιλάω...θα μιλάω επαναλαμβάνω...άλλο τίποτα δεν θα μπορώ να κάνω :(
@ Θεία Λένα, μετά από 25 χρόνια, δεν μας βλέπω στο Clemente, αλλά στον Πράπα! Το ξέρεις άλλωστε ότι «μπες, βγες» είναι η ζωή, μην πω κάτι παραπάνω και το κάνουμε σόκινγκ!
@ Captain Jack Sparrow, ο λύκος (*) κι αν εγέρασε κι αν άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του!!! Εστιάσου στο σημείο που πρέπει και θα με καταλάβεις (όχι ότι έχω και καμία αμφιβολία δηλαδή!)
(*) το αυτό και για τα Λιοντάρια και τους Τράγους.
Με μεγάλη μου χαρά και να γνωριστούμε και να αγκαλιαστούμε και να χαμογελάσουμε και να πούμε για κορίτσια με γυμνά πόδια, αλλά και να δούμε και κορίτσια με γυμνά πόδια, αόμματοι είμαστε; όσο δε για τον καφέ κι επειδή είμαι πολύ «ψαγμένος» εστέτ, να πεις στον προμηθευτή σου να βρει kopi luwak και να αφήσει τις δήθεν ποικιλίες και το καβούρντισμα, γιατί μπορεί να ξεκινήσαμε την καριέρα μας από τον τούρκικο, να πήγαμε στον φραπέ κι από εκεί στον καπουτσίνο και στον εσπρέσσο, αλλά εγώ την εστέτ ζωή μου θα την κλείσω με τον kopi luwak, είναι εστέτ όρκος αυτός και κανένα Μνημόνιο δεν με σταματά!
Συγγνώμη Τζων Μπόη, αλλά δεν κατάλαβα...πού σκέφτεσαι να πας σε 10-20-30 χρόνια ;
Το μικρόβιο του μπλόγκιγκ το κολλήσαμε πια, κι απ'ότι καταλάβα εδώ και 5 χρόνια, πρόκειται μάλλον για ανίατη αρρώστια.
Άσε που ο ρημαδοχρόνος περνά χωρίς να το καταλάβουμε.
Κι επειδή το άλλο που κατάλαβα είναι πως μέχρι και η θεματολογία από ένα σημείο και πέρα είναι περιορισμένη....ω, ναι!!!! για κορίτσια με γυμνά πόδια και αέρινα μαλλιά ...
Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα ;
Παντως οταν δοκιμασα kopi luwak δεν ενθουσιαστηκα.
Ισως να ειμαι λιγο μπλαζε (αν και δεν το νομιζω).
Υποθετω οτι γνωριζεις, τι ειναι αυτο που δινει στον kopi luwak το εξαιρετικο του αρωμα ;-)
Και για να μην μας πουνε και αδιαβαστους: οποτε διαβαζω για kopi luwak μουρχεται στο μυαλο η σκηνη απο το The Bucket List ;-)
Scarlett, άντε κι εμείς θέλουμε να παραμείνουμε bloggers, το blogging θα υπάρχει; αν σκεφτείς τι ήταν το internet πριν από 10 χρόνια, τότε μπορούμε να φανταστούμε ότι ίσως στα επόμενα 10 χρόνια, δεν θα βλέπουμε μόνο εκείνα τα πανέμορφα πόδια που έβαλες background στο blog σου (αλλά που αδικαιολόγητα έβγαλες), αλλά θα μπορούμε και να ακουμπήσουμε και το ολόγραμμά τους, μέσα από το ολογραμματικό notebook μας...
Όσο για τη θεματολογία, νομίζω δεν είναι ανεξάντλητη, πριν από 5 χρόνια δεν είχαμε ας πούμε Μνημόνιο, τώρα έχουμε...
...όσο για τα γυμνά κοριτσίστικα πόδια και τα αέρινα μαλλιά, γεροί να είμαστε, παρότι γέροι κι έχουμε χρόνια μπροστά μας για να λέμε κι ακόμα περισσότρα για να μην κάνουμε...
Πειρατή...
Δεν με διαβάζεις ανελλειπώς και θα σε μαλώσω!
Στις 31 Μαρτίου 2009, στο άλλο μου blog (βλ. εστετολόγιο), το οποίο έχω κάπως παραμελήσει, είχα κάνει εκτενή αναφορά στον kopi luwak.
Η γεύση του ομολογουμένως δεν ενθουσίασε ούτε κι εμένα (που ώρες ώρες είμαι και λίγο μπλαζέ), αλλά ποιός σου είπε ότι κι ο τούρκικος είναι κατώτερος γευστικά από τον καπουτσίνο; Περί ορέξεως φυσικά, αλλά δύο πόρτες έχει η ζωή, ή θα το παίξουμε Jack Nickolson ή θα κολλάμε μπρίκια (μπακιρένια) :)
Τζων Μπόη, δες τα μέηλ σου
εξαιρετικό!!!
Αμφιβάλλω αν μετά απο 25 χρόνια θα καταλήξετε στο Πράπα..άκουσα ότι κι αυτό θα κλείσει..έφαγε το παλιό στέκι η έλλειψη χώρου στάθμευσης και τα νέα μαγαζιά στη Μαρίνα Φλοίσβου. Καλύτερα να δώσετε ένα ραντεβού..στην Ομόνοια - σταθερή αξία είτε ως πλατεία, είτε ώς όνομα..
Δημοσίευση σχολίου