Λυποτάκτες

Μια μέρα, λέει, ήμουνα στη φωλιά μου, μέσα στην οποία κανείς δεν μπορούσε να μπει χωρίς να χτυπήσει...

...κάποιος ανέβηκε τις σκάλες, είχε χέρια τρυφερά και μου κατέστησε σαφές ότι σε αυτό το κτίριο ήμουνα το μόνο άτομο που θα ήθελε να αγαπήσει...

...εγώ του είπα, «σ’ ευχαριστώ πολύ», αλλά έχω μετακομίσει σε αυτό το διαμέρισμα και ζω μόνη, έτσι απλά...την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα...ότι, ότι η αγάπη μου χτυπάει την πόρτα...άνοιξα...αυτός ο διάβολος με πήρε και τότε ο σκελετός μου ρήγισε και κάπως έτσι τον πήρα μαζί μου στον παράδεισο...

Κάπως έτσι έλεγε το τραγούδι που έπαιζε στο bar, αυτός κρατούσε ένα jack daniels, έξω μύριζε νυχτολούλουδο και ανθισμένη νεραντζιά, από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο ακούστηκε μια Θεοδωρίδου...μέσα το άρωμά της, One των D & G, έτσι του ψιθύρισε στο αφτί, τα πόδια της στροβιλίζονταν πάνω στο παρκέ, είχε ξεχάσει την αναδιάρθρωση, τη δόση του στεγαστικού δανείου της, τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ, η μόνη τρόικα εκεί ήταν η μουσική, εκείνη κι εκείνος...λυποτακτούσε...άφησε το ποτήρι πάνω στην μπάρα, έπινε ένα pinot noir, θυμήθηκε ξαφνικά εκείνο το μπουκάλι κρασί που έχει πάρει το πρωί από τα Lidl και θα το έπινε το επόμενο μεσημέρι μαζί με εκείνον, με φασολάκια γιαχνί...ο μπάρμαν της χαμογέλασε συγκαταβατικά και της έκλεισε το μάτι...το βλέμμα της σκάναρε το χώρο, έπεσε πάνω του...l'amour a frappé à ma porte, έλεγε το τραγούδι, η αγάπη χτυπά την πόρτα μου...εκείνη δεν μίλησε, αλλά αυτός την άκουσε...votre amour tombe à pic, της ψιθύρισε, ένα λεπτό ρυάκι ιδρώτα σκάλωνε πάνω στη κόπιτσα του ντεκολτέ της, την ώρα που έσκυβε να διορθώσει τελετουργικά το καλσόν στη γάμπα της, ενώ εκείνος ένιωθε το λευκό του πουκάμισο να σκάει και να κομματιάζεται...τότε αποφάσισε ότι θα έπρεπε να αποτυπώσει εκείνη τη στιγμή σε κάποιο χαρτί, αλλά μετά σκέφτηκε, σκέφτηκε, σκέφτηκε, ότι, ότι θα έμοιαζε με άσκηση ύφους, με ένα ακόμα Άρλεκιν...χαμογέλασε περιπαιχτικά...άφησε το Jack Daniels στη μπάρα, ο μπάρμαν χαμογέλασε και σε εκείνον συγκαταβατικά...σηκώθηκε...άνοιξε την κλειδωμένη του καρδιά, ξέχασε τα spreads και το ΔΝΤ, σε αυτή τη φωλιά δεν μπορούσε να μπει κανείς χωρίς να χτυπήσει, έτσι τον είχαν εκπαιδεύσει...και κάπως έτσι ο διάβολος μπήκε μέσα του, τον πήρε και τον σήκωσε, ο σκελετός του ρήγισε και λίγο μετά βρέθηκε, λυποτάκτης της καθημερινότητας, στον παράδεισο μαζί της...

Υ.Γ.: οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική (οπωσδήποτε κλικ στο βιντεάκι).