Αν μερικές λέξεις κι έννοιες όπως, τσίπα, φιλότιμο, νοικοκυροσύνη, κοινή λογική, ευαισθησία, δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία, ευθιξία, ντροπή, ευθύνη, σεβασμό, τις αντικαταστήσεις με την αναλγησία, την γαϊδουριά, την απρέπεια, την απανθρωπιά, την έλλειψη σεβασμού, την κομματοκρατία, την αδιαφάνεια, την χυδαιότητα, τον χαβαλέ, μαζί με το Μνημόνιο, την χρεοκοπία, τους δανειστές, τους εγχώριους κρατούντες και πολλά άλλα όμορφα και γραφικά, έχεις την Ελλάδα του 2011, η οποία ατενίζει το μέλλον με βάρκα το… «κούρεμα».Γιατί στην Ελλάδα του 2011 δεν μας απασχολεί αν θα ψοφίσουν μερικοί από ασιτία και κάποιοι άλλοι από κατάθλιψη, δεν μας απασχολεί εάν λειτουργεί το σύστημα υγείας κι αν έχουν γάζες τα νοσοκομεία κι ένα κρεβάτι να ξαπλώσει εκείνος που πλήρωνε χρόνια το νυν χρεοκοπημένο ασφαλιστικό ταμείο του για μια ώρα ανάγκης, δεν μας απασχολεί εάν οι μαθητές διαβάζουν από φωτοτυπίες και cd (αν θέλετε πρωτοπορία και μετάβαση στην ηλεκτρονική εποχή δώστε i-pad στον λαό που είναι και της μόδας), δεν μας ενδιαφέρει να προασπίσουμε και να υποστηρίξουμε το επιχειρείν, αλλά να απομιζήσουμε μέχρι και την τελευταία δεκάρα του μικροεπιχειρηματία και του μικροκαταθέτη, δεν μας ενδιαφέρει να στηρίξουμε τις παραγωγικές δυνάμεις αυτού του τόπου, αλλά να τις αφανήσουμε δια της «σωτηρίας» τους, δεν μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε νοοτροπία, αλλά να προκριθούμε στην επόμενη φάση της ευρωπαϊκής σούπερ λίγκας (τρομάρα της) με λάδωμα του διαιτητή.
Δεν μας ενδιαφέρει να σωθούμε, αλλά να σώσουμε τις αυταπάτες μας, δεν μας ενδιαφέρει αν το καλύτερο και ζωντανότερο κομμάτι αυτής της χώρας μεταναστεύει ή σκέφτεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, δεν μας ενδιαφέρει αν θα πέσει ο βασικός μισθός κάτω από το ήδη υφιστάμενο όριο της φτώχειας, φτάνει να γίνουμε φτηνοί, ή μάλλον πιο φτηνοί, συγνώμη πάμφτωχοι, λάθος πεινασμένοι, όχι αποστεομένοι καλύτερα, ώστε λεηλατημένοι από κάθε ελπίδα, από κάθε προοπτική, να υποδεχτούμε, ως πουτάνες στην Τρούμπα, τον νέο 6ο στόλο-πρόθιμο επενδυτή, που θα μας σώσει με τις επενδύσεις του και τα ζεστά του χρήματα, «καλώς ήρθες ευρώ» θα ανακράζουμε, αφού τα δικά μας ευρώ θα είναι ανάμνηση παλιά κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, καθώς τότε και μόνο τότε θα υπάρξουν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, όταν εδώ πλέον δεν θα φυτρώνει ούτε γαϊδουράγκαθο, δεν μας ενδιαφέρει τι θα γίνει στο ενδιάμεσο, αν μέχρι να έρθει ο Μεσίας – Επενδυτής που θα μας βγάλει από τον τάφο, δίνοντάς μας ένα ξεροκόμματο, γιατί τότε η επαναφορά του βασικού μισθού στα σημερινά επίπεδα θα είναι σούπερ εργατική κατάκτηση, δεν μας ενδιαφέρει αν εδώ φαγωθούμε μεταξύ μας και ξεσκίσουμε τις σάρκες μας (η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται πρωτείνες για να ζήσει), δεν μας ενδιαφέρει αν η κοινή λογική λέει άλλα κι εμείς κάνουμε άλλα, άλλωστε πότε μας ενδιέφερε κάτι τέτοιο (όσο θυμάμαι το «κωλόσπιτο» και το play station δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω, να γελάσω ή να αυτοπυρποληθώ), το θέμα είναι αν πάμε να κουρευτούμε 21%, 30%, 50%, 80%, γουλί, γλόμπος, ή αν εκεί που τους χρωστούσαμε θα τους ζητήσουμε και το βόδι, γιατί έτσι λέει θα σωθούμε, έτσι θα έρθει η Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης, για ποια ακριβώς ανάπτυξη δεν έχουμε ακούσει ακόμα και πως ακριβώς την εννοούν, ή μάλλον αυτοί γνωρίζουν καλά, εμείς ούτε καν που φανταζόμαστε.
Σήμερα ο Έλληνας δεν υποφέρει γιατί δεν έχει να φάει, που σε λίγο κι αυτό θα γίνει, υποφέρει γιατί όσα δάκρυα κι αν χύσει από τα δακρυγόνα που τρώει, γνωρίζει ότι εκείνα τα δάκρυα που ρέουν μέσα του και που δεν φαίνονται, είναι τα πιο πολλά και τα πιο καυτά, γνωρίζει ότι κάθε φορά που στέκεται στον γκισέ της τράπεζας ή της Εφορίας και μετράει με πόνο τα λιγοστά του χρήματα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις αυταπάτες του, με τις διαψεύσεις του, το ζοφερό του μέλλον, ένα μέλλον που, διάολε, όσο κι αν το έφτιαξε έτσι άθελά του, όσο κι αν μεταξύ του κόπου και του τρόπου διάλεξε το δεύτερο, είναι ένα μέλλον που δεν του αξίζει κι όχι γιατί έτσι ορίζει το dna του, αλλά γιατί, που να πάρει, όσα λάθη κι αν κάναμε, αν τα φάγαμε ή τα ανεχτήκαμε όλα, σίγουρα θα πρέπει να πληρώσουμε, αλλά όχι και να σταυρωθούμε σαν τον Χριστό ή τον Βαραββά και μαζί να σύρουμε τον σταυρό στον Γολγοθά, περιμένοντας κι από πάνω την διεθνή χλεύη κι όχι την ανάσταση…
...κι αν μετά από όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι που ακόμα ελπίζουν και αισιοδοξούν, ας σηκώσουν ψηλά το χέρι κι ας τους κάνουμε έκθεμα, σε λίγο λυγίζουν και οι δικοί τους καρποί και χάνεται και η τελευταία μας ελπίδα…
6 σχόλια:
Δε νομίζω πως υπαρχει σκεπτομενος κοσμος στην Ελλαδα που ακομη ελπιζει, Τζων Μποη. Υπάρχουν μονο κάποιοι που κλείνουν τα ματια και τα αυτια σε όσα συμβαινουν γυρω τους και ζουν στην κοσμαρα τους. (Τουλαχιστον αυτο παρατηρησα προσφατα )
Προσωπικα ειμαι τοσο βαθια απογοητευμενη, που νιωθω πως η Ελλαδα μας διωχνει με τον πιο ξεκαθαρο τροπο και πως μεσα μας υπαρχει μοναχα σαν ιδεα.
Κατορθωσαν να τη διαλυσουν. Κι εκεινη κι εμας.
Ακουσα τον κ Παγκαλο σε μια εκπομπη του Χατζηνικολαου προχτες και θαυμασα πώς μεσα σε δυο ωρες δεν ειχε πει τίποτα. (Μη με κανεις αντιπροεδρο σε παρακαλω, εγω τετοιες ικανοτητες δεν τις κατεχω) Το μονο που συγκρατησα ειναι ότι κοιμαται ήσυχος τα βραδια γιατι εχει ησυχη τη συνειδηση του.
Και αλλοι εχουν ησυχοι τη συνειδηση τους, αλλα δεν εχουν δουλεια ή μισθο ή τα λεφτα για την εκτακτη εισφορα ή το ενοικιο του σπιτιου τους, ή του παιδιου που σπουδαζουν...και ειναι αυτοι οι λογοι που δεν κοιμουνται τα βραδια και οχι η πολυτελεια μιας ησυχης συνειδησης.
Ειμαι τοσο βαθια απογοητευμενη και θυμωμενη, που σε οποιον εχει τη δυνατοτητα θα τον συμβουλευα οχι μονο να φυγει απο τη χωρα, αλλα να αλλαξει και υπηκοοτητα.
Η Ελλαδα των πολιτικων μας δεν μας αξιζει.
Ας μεινουν μονοι τους να αυτοκυβερνηθουν (ειναι μια αποψη κι αυτη ;) )
"ησυχη τη συνειδηση" φυσικα
συγγνωμη για τις βιασυνες
Scarlett, δεν θέλω να είμαι πολύ σκληρός και να πω ότι έχουμε αυτούς που αξίζουμε, γιατί αν η μια όψη του νομίσματος είναι η (σιωπηρή) συνενοχή, η άλλη είναι η πλάνη.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, εξοργίζομαι όχι τόσο με εκείνους που μιλούν 2 ώρες και δεν λένε κάτι (αυτοί δεν υπάρχουν στο κάδρο μου, αλλά απλά έχουν εισβάλει απρόσκλητα στη ζωή μου), αλλά πιο πολύ με εκείνους οι οποίοι υποτίθεται μιλούν την γλώσσα που μιλάς και μιλάω, που βλέπεις να φτάνουν στην καρδιά των προβλημάτων, αλλά αυτά τα λόγια να παραμένουν μια απλή ρητορική, κούφια από πραγματικές, τολμηρές και ειλικρινείς προθέσεις κι ίδιοι να βουλιάζουν μέσα στο σύστημα, το οποίο υποτίθεται προσπαθούν να αλλάξουν.
Δυστυχώς, το πλοίο βουλιάζει κι εμείς μαζί κι όσο κι αν κάποτε κατηγορούσα τον απλό κόσμο, σήμερα απλά μας συμπονώ... τα αυτιά και τα μάτια τα κλείνουμε, γιατί όσα ακούμε μας προξενούν κατάθλιψη και πόνο, ο καθένας στηρίζεται πλέον στον δικό του μηχανισμό άμυνας.
Τόσα χρόνια, όσοι λέγαμε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι κυρίως οικονομικό, αλλά πρόβλημα νοοτροπίας μας κοιτούσαν περίεργα, περνούσαμε καλά και φιλοσοφίες τέτοιου είδους ήταν περιττές.
Δεν μεταφράζονται όμως όλα με ευρώ, δεν ερμηνεύονται όλα με οικονομικούς όρους.
Ή αλλιώς... 'συγχαρητήρια στους αισιόδοξους'... Δυστυχώς θα συμφωνήσω...
@ Άνευ Χ., το μοντέλο που ακολουθούμε μας αναγκάζει να τα ερμηνεύουμε όλα με οικονομικούς όρους, αλλά ναι, η σημασία της οικονομίας είναι θεμελιώδης σε μια κοινωνία.
Όσο για την νοοτροπία μας...περίεργα υπάρχουν κι αλλού, απλά εκεί φαίνεται να λειτουργεί, όπως εσύ ξέρεις πολύ καλά, ο δημόσιος τομέας, εδώ δεν βλέπω να λειτουργεί πλέον το παραμικρό.
@ Roadartist, καλώς την.
Ο κάθε αισιόδοξος ας περάσει από το πόντιουμ να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο, μαζί με το σιδερικό, θα λάβει κι ένα μπουκάλι γάλα.
Δημοσίευση σχολίου