Αυτή την εποχή, ο καθένας φτιάχνει τους δικούς του μύθους για να τα βγάλει πέρα.
Οι δικοί μου μοιάζουν να βρίσκονται πλέον μακριά από εδώ.
Εκεί, λίγο πιο πέρα, νιώθεις την ελληνική μιζέρια να μη σε αγγίζει, έστω και παροδικά, σου φαίνεται ότι όλα θα λυθούν δια μαγείας με το γυρισμό σου, ότι δεν θα αργήσει η ώρα που θα ξυπνήσεις και θα έχεις ξεφύγει από έναν εφιάλτη, χωρίς στρατιωτικές παρελάσεις, χωρίς επιλεκτικά εύθικτους πολιτικούς, χωρίς βολεμένα και μίζερα ανθρωπάκια, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς ταπεινώσεις, χωρίς όλους εκείνους που είναι πάντα πρόθυμοι να αλλάξουν τον κόσμο, να τον σώσουν και καλά, αλλά την ίδια ώρα να δείχνουν απρόθυμοι κι ανέτοιμοι να αλλάξουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Κάπως έτσι κι ακολουθώντας τους προσωπικούς μύθους, καθαρίζει το μυαλό και το ταξίδι μοιάζει σαν μια αχνή χαραμάδα μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έστω κι αν με την επιστροφή κλείσει η πόρτα στα μούτρα και σε προσγειώσει απότομα σε μια πραγματικότητα που τόσο θέλεις να αποφύγεις.
Η χαραμάδα
Η χαραμάδα
7 σχόλια:
Φυλαξε τη χαραμαδα. Από κάπου πρέπει να μπει το φως.
Πολύ όμορφες φωτογραφίες. Αν δεν ειναι μυστικό ποια είναι η όμορφη πολιτεία;
"Απ' αυτή τη μικρή χαραμάδα, φαντάσου να μπαίνει ένα φως
φαντάσου στου νου τη λιακάδα, να ξαπλώνει ο κόσμος αλλιώς
φαντάσου μια ελπίδα ν' αντέχει, στον πόλεμο στην απειλή
φαντάσου η ζωή μου ν' απέχει, από τ' όνειρο μόνο μια ευχή"...
...που λέει πολύ εύστοχα το τραγούδι.
Ιταλία λοιπόν, ε πες και την πόλη, μια από τις ωραιότερες στην γείτονα φυσικά.
Τι λένε εκεί; Φοβούνται μη γίνουν Έλληνες;
Scarlett, έχει πολύ μεγάλη ακόμα διαδρομή το φως για να φτάσει στη χαραμάδα...
Δεν είναι μυστικό, όπως λέει και ο πολυταξιδεμένος Άνευ Χ., είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις στην Ιταλία...είναι η Σιένα στην Τοσκάνη και είναι το μέρος που θέλω να αφήσω τα κοκκαλάκια μου :)
@ Άνευ Χ.
Αγαπημένο τραγούδι, το έβαλα Link
Δεν λένε κάτι συγκεκριμένο οι γείτονες, απλά περιμένουν κι αυτοί τα χειρότερα.
...γνώριμο μου φαίνεται... γνώριμο μου φαίνεται... αν και κατά κει θα βρεις μάλλον κόκκινο αφρώδες, μπορεί να πετύχεις και λίγο από το δικό μας το San Giovese... Και σου εύχομαι να γεμίσει ο τοίχος χαραμάδες τόσες μέχρι που να πέσει και να μείνει το φως...
Αυτές οι χαραμάδες είναι πύλες προσωπικών παραδείσων.
Με ταξίδεψες κι εμένα, να είσαι καλά, έφτασε και σε μένα μια στάλα φως...
Δημήτρη, η περιοχή παράγει Chianti, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι το αγαπημένο μου, προτιμώ να κάθομαι στην Piazza del Campo, να πίνω τον καφέ μου και να καθαρίζει το μυαλό μου.
Σκέψου όμως να πέσει ο τοίχος και να μπει μέσα περισσότερο σκοτάδι...
Σταυρούλα, μερικές όμως χαραμάδες είναι απλά οι πύλες του ανεξήγητου.
Σε αυτή τη χώρα έχει ήδη ανοίξει μία και μας οδηγεί κατευθείαν στην άβυσσο.
Δημοσίευση σχολίου